FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 40 - Mandy

Aandachtig en zonder enig idee waarom bestudeerde ze het patroon op het behangpapier.
De voorbije dagen waren best leuk geweest. Het was al een lange tijd geleden dat ze nog zo'n plezier had gehad met Maryl. Ze dacht altijd dat dat onmogelijk was geweest. Alles wat ze deed met haar vrienden leek altijd zo kinderachtig. Mandy wou de volwassene zijn van hun twee, maar ze besefte dat ze dat de voorbije dagen net meer was geweest dan ooit. Ze wou haar vrienden niet laten vallen en nog steeds op hen kunnen rekenen, maar ze wist niet hoe het verder moest na alles wat er gebeurd was tussen haar en Jared.
Dit weekend was de uitgelezen kans om alles eens op een rijtje te zette - tussen de kreten van kleine kinderen en de stomme Disney-figuren door -, en alles wat ze deed was plezier maken en eigenlijk was het ook het enige waar ze zin in had. En Mandy deed niet aan dingen die ze niet leuk vond.
Het was vakantie en ze kon Jared nog twee maanden lang ontwijken, als ze dat wilde.
Maar waar bleef Maryl nu toch? Ze was nu al goed tien minuten weg, en zo immens groot was de gang nu ook weer niet, hooguit een kleine dertig meter.
Zou ze zo zenuwachtig zijn geweest dat ze nu pas was begonnen of zou ze het niet eens aangedurfd hebben?
Mandy hoopte vurig van niet, want dan zou ze echt in haar achting dalen. Mandy had haar altijd een watje gevonden bij dit soort zaken en ze had zoiets verzonnen om te zien of ze het bij het rechte eind had. Ze wou plezier maken, hoe kinderachtig het ook was. En dat kon ze alleen met Maryl.
Zou ze even gaan kijken? Gewoon even haar hoofd buiten de deur steken om te zien waar ze bleef, dat kon toch geen kwaad?
Zachtjes opende ze de wit geverfde deur, waardoor Maryl een paar minuten geleden vertrokken was en keek ze naar links en naar rechts.
Ze was een paar meter verder dan de plaats waar ze waarschijnlijk begonnen was.
Het was een ontzettend gek gezicht en het was jammer dat niet iedereen Mandy's voorbeeld volgde en haar verbijsterd aanstaarde.
Ze had haar armen voor zich uitgestrekt en sjokte de zachte vloer over. Ze was gehuld in enorme tijgersloffen, een korte Mickey Mouse-pyjama met bollen op het wel heel erg korte broekje en ze had haar haar in een lange, slordige vlecht.
Ze had haar ogen toegeknepen, maar gluurde er venijnig van onderuit, terwijl ze al halverwege de gang was.
Toen er - eindelijk! - iemand aankwam, keek die Maryl raar aan en liep hij er met een boogje om heen.
“Ca alors!”� mompelde hij en Mandy kon geen al te best Frans, maar ze wist wel dat de reeks Franse vloeken die daarop volgden niet al te positief waren.
Mandy had het niet meer. De man had Mandy nu ook in het oog gekregen en keek haar vuil aan. Normaliter zou ze snel een wenkbrauw hebben opgetrokken en eens arrogant gekeken hebben, maar dat ging nu niet, aangezien ze dubbelgevouwen in de deuropening stond, met haar handen tegen haar zij gedrukt. Haar lachspieren hadden het te druk met te doen waar ze goed in waren, om nog in plooi te blijven.
Nijdig beende de man weg, terwijl hij iets murmelde over 'Les jeunes d'aujourd'hui...”�
Ondertussen liep Maryl ook al lachend de gang door. Geloofwaardig was het al lang niet meer, wel hilarisch.
Dit was zo belachelijk, maar ook zo leuk.
Zo bespottelijk en kinderachtig, maar om het van in je broek te doen.
Mandy hoorde de lift openen, en ze keek vliegensvlug naar de richting van waar het geluid kwam. Het beeld van wie ze daar zag, deed haar nog meer lachen. Daar stond de jongen die Maryl eerder vandaag bestempeld had als heel erg knap. Hij had een rosse vriend meegenomen, die sprekend leek op Rupert Grint, maar wel Frans sprak. In hun gladde taaltje wisselden ze enkele woorden, kregen beiden een spottende blik op hun gezicht en keken lachend naar Maryl. Die gluurde dan wel onder haar trillende oogleden vanonder, maar ze kon onmogelijk zien dat die twee gozers haar vanachter aan het bespieden waren. Dit was hi-la-risch.
Hier moesten foto's van genomen worden, en snel een beetje. Ze sprintte naar haar grote, zwarte, leren tas en griste er haar fototoestel uit.
Twee klikjes. Twee flitsen. Twee foto's.
Maryl opende haar ogen en zag de tweede flits. Ze zette het op een lopen en probeerde het toestel uit Mandy's handen te trekken.
“Als je die foto ooit ergens voor gebruikt, Mandy Taylor Sanders, dan zet ik alle foto's die ooit van jou genomen zijn in 'De wereld van K3' op het net.”� dreigde ze. Dat had meer effect met haar middelste naam erbij, dat moest Mandy toegeven.
“Rustig maar, het is gewoon een leuk souvenirtje. Net als die foto's waar mensen met hun mond open slapen of vallen met rolschaatsen. Er gebeurt niets mee. Het achtervolgt alleen die rare Fransman in zijn dromen.”� grijnsde ze.
“Over zijn dromen heb ik liever geen weet.”� grapte Maryl en ze staakte het graaien naar het fototoestel. “Maar wat moet die jongen nu over mij denken? Hij was nog wel zo knap, en die rosse vriend die hij bij zich had, was schattig.”�
“Daar moet jij je geen zorgen om maken. Die eikels kennen je niet en jij hebt al een lief, die het niet leuk zal vinden als je naar andere jongens kijkt.”� plaagde Mandy. “Maar waarom bleef je nu zo lang weg?”�
Het fototoestel gooide ze achteloos ergens neer.
“Het kamermeisje zei dat ik moest ophouden met die flauwekul en dat het geen pretje was als je zoon slaapwandelde. Ik zei haar dat het ook geen pretje was als je zus snurkte en in haar slaap smakte. Toen ging ze weer verder met haar ronde.”�
Mandy was quasi verontwaardigd, maar voor ze Maryl nog maar een woord van repliek kon dienen, zei die: “En nu is het jouw beurt. Truth or dare?”�
Let the game begin..

Een opdracht die inhield de kok te versieren, twee vragen over Mandy's liefdesleven en de uitdaging om wat uit de keuken te jatten later, was Mandy wéér aan de beurt.
Het leek wel alsof Maryls opdrachten voor haar razendsnel voorbij gingen en dat ze die allemaal feilloos kon volbrengen, waardoor het binnen de kortste keren weer Mandy's beurt was.
“Truth...”� zuchtte ze. Ze had geen zin in nog een nachtelijk uitstapje naar de keuken.
“Waar heb je je vijftigste hartje gezet?”� vroeg Maryl, die die vraag duidelijk al gepland had, en de nieuwsgierigheid droop van haar gezicht.
“Cheeses, Maryl, dat weet ik niet meer. Hoelang is dat geleden? Tien, elf jaar?”� zei ze en ze rolde met haar ogen. Wat een rare vraag.
“Hoe kan je dat nou vergeten?”� mopperde Maryl, “Wacht, ik verzin wel wat anders...”�
En plots wist ze het weer. Ze had er erg lang over nagedacht en het was nogal een speciale gebeurtenis geweest in haar korte leventje toen. Haar vijftig hartjes, overal verspreid in het land, sommigen zelfs over de grens heen.
Blijkbaar was haar gezichtsuitdrukking veranderd, want Maryl zei: “Je weet het wel!”�
Haar toon was niet beschuldigend, alleen heel erg doordringend en nieuwsgierig.
Dat ging ze haar echt niet vertellen.
“Anders is het niet eerlijk meer, komaan Mandy. Je moet de waarheid vertellen.”�
Maar Mandy hield haar lippen stijf op elkaar geperst.
“Verzin dan gewoon een stomme opdracht.”� opperde Mandy knorrig.
“Nee, zo werkt dat niet!”� zei Maryl koppig. “Jij wou per se dit spelletje spelen, dan moet je het ook goed spelen. Als het zo zit, verwijder ik mijn slaapwandel-foto. Als jij je niet aan de regels houdt -”�
Ho eens even, dit was het allemaal niet waard.
“Het etiket van je favoriete deken.”� mompelde Mandy beschaamd en ze keek weg. Het was een oud lappendeken met leuke foto's van het gezin en Maryls vrienden, en ook gewoon prentjes die ze op het internet gevonden had. Maryl kroop er altijd onder als ze naar van die huilfilms keek.
Hun oma had haar geholpen met het maken ervan. Mandy had nooit geduld gehad voor zaken als knutselen. Als er iets niet wilde lukken binnen de tien minuten, gooide ze driftig alle verf op de muren en alle naalden in Maryls teddy-beren.
Maryl keek haar niet-begrijpend aan.
“Ik heb het laatste hartje op dat etiket getekend.”� zei ze luid en duidelijk. “Met permanente alcohol-stift.”�
Ze keek nog steeds naar buiten, waar een vogel een nest inkroop, onder het licht van de neonlampen van het hotel, niet echt beseffend wat ze zag.
Ze had plots een onweerstaanbare drang om Maryl te knuffelen, maar - zo besloot ze -, dat zou de hele situatie nog gíªnanter maken.
Maar daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken, want Maryls vlecht vloog haar om het hoofd in een innige omhelzing en ze liet het gebeuren.
Dit was hoe het moest zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.