FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 42 - Mandy

Mandy rilde en dat had niets met de kou te maken. Ze kende die fiets.
Natuurlijk kende ze die fiets. Wekenlang had ze gedroomd dat die fiets haar thuis zou komen oppikken. Net toen ze in een enorme ruzie met haar vader zat, zou hij haar komen redden.
Het was belachelijk om te doen alsof ze die fiets niet kende.
Naast haar woeien de takken van de treurwilg met de wind in de kille avondlucht mee. Ze zat in haar achtertuin te wiebelen op een grote, houten bank zonder poten, die aan een dikke boomtak hing.
Op haar schoot lag een inhoudsloos tijdschrift, waar ze nonchalant in probeerde te bladeren, terwijl ze zich er erg van bewust was dat Jared steeds dichterbij kwam en tenslotte zijn fiets in het gras neer smeet.
Echte verliefdheid voelde ze niet meer voor hem, maar rondhangen zoals vroeger, was moeilijker geworden. Veel moeilijker.
“Mandy, ik vind dat we moeten praten...”� begon hij en hij leek in niets meer op zijn stoere, zelfverzekerde zelf. Hij leek meer een verlegen jongen die zijn zin niet kreeg.
“Ik mis rondhangen met jou. Je bent jezelf niet meer, misschien een schim van je vroegere verschijning, maar dat is dan ook alles. Je bent ook zoveel bij je zus. Van mij mag je best bij ons komen zitten.”�
Hij keek haar hulpeloos aan.
“Sorry, Jared, maar dat is volledig naast de kwestie. Ik heb eindelijk vrede gevonden met Maryl, en ik wil nu ook tijd doorbrengen met haar.
En je moet niet doen alsof ik ineens niet meer met jullie omga, want dat is niet waar en dat weet je.”�
Ze had in het begin nog smoesjes verzonnen voor haar omgang met Maryl, maar ze had gemerkt dat die haar dat niet dank afnam, en had uiteindelijk toegegeven dat ze Maryl stilaan écht leuk begon te vinden.
“Oh, dus het heeft niets met ons te maken?”� vroeg hij lachend, duidelijk opgelucht.
“Nee, het heeft net alles met ons te maken.”� antwoordde ze.
“Kun je niet gewoon proberen me te vergeven?”� vroeg Jared en hij was naast haar komen zitten.
“Ik kan het altijd proberen.”� zei Mandy somber.
“Dat is goed genoeg voor mij.”� zei Jared, waarschijnlijk in een poging haar op te beuren.
Dit was allesbehalve wat ze ooit van Jared verwacht had, maar het sierde hem wel en ze was blij dat hij met haar in zat. Niet meer zo blij als het haar vroeger gemaakt zou hebben, maar gewoon blij.
Ze was ook verbaasd dat hij haar nog steeds zo kon verrassen, net als ze dacht dat ze zo goed als alles van hem wist.
“Ik ga maar weer eens.”� zei Jared opgelaten. Zijn toon was quasi nonchalant, maar zijn blik gleed over haar lichaam.
Zijn hand reikte naar haar gezicht en hij keek haar even aan. Toen plantte hij zijn voorhoofd tegen het hare, alsof hij haar wilde kussen, maar zich net op het laatste nippertje bedacht.
In plaats daarvan drukte hij haar even tegen zijn borstkas en fietste hij weg.
Het was het vreemdste moment in haar leven, en daar rekende ze graag alle momenten met Maryl bij, die niet altijd even vlekkeloos verliepen.
Van Maryl gesproken... Pieter passeerde net de treurwilg en vertrok terug naar huis. Hij zei even beleefd gedag en Mandy zwaaide, nog steeds in de war.

Een minuut later kroop ze nog even naast Maryl onder de lappendeken. Ze prutste aan het etiket. Het uitzicht was echt prachtig.
“Hoe was jouw avond?”� vroeg Maryl.
“Erg vreemd.”� besloot Mandy het erop te houden. “Ik hoef zeker niet te vragen hoe de jouwe was?”�
“Daar heb je waarschijnlijk wel voldoende mensenkennis voor.”� glunderde Maryl nog na.
Mandy voelde zich op slag al een stuk beter. Maryls vrolijkheid was aanstekelijk.
“Ik ben echt blij dat we elkaar opnieuw gevonden hebben.”� zei ze oprecht.
Ze had dat nog nooit zo openlijk onder woorden gebracht, en ze hoopte dat Maryl het zou appreciëren.
Op hetzelfde moment sloegen beide zussen een arm om elkaar heen.
Al haar zorgen waren voor morgen. Ze leefde in het heden.
En dit was een moment om nooit te vergeten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.