FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 20

Hoofdstuk 20

Tot Lizzy in de auto stapt om naar haar werk te gaan, piekert ze zich suf over hoe ze ongezien het restje vergiftigde geitenbrokken kan meenemen naar The Goathill. Rondsnuffelend in huis probeert ze iets te vinden dat geschikt is voor haar plan van vandaag. Het strooien op de diverse locaties heeft weinig zin gehad, de regen van gisteravond heeft waarschijnlijk alles weggespoeld. In het beste geval zijn de brokken alleen uiteengevallen. Een frustrerende conclusie.
“Een hele verlofdag voor niets op stap geweest,”� sist ze nijdig tegen zichzelf. “Nou ja, voor niets… In ieder geval heb ik weer een locatie ontdekt waar Catalina met die beesten van haar rondloopt.”�
Op de lijst die ze pasgeleden in de hal zag liggen staan stukken land waarvan ze niet kan geloven dat ze geschikt zijn voor de kudde. Het blijken erg kleine percelen te zijn, maar voor de zekerheid strooide ze er toch maar wat brokken rond. Bovendien zaten er akkerland tussen en dat vond ze pas echt raar. Gelukkig wilde Nick haar gisteren helpen om de dubbeldekker te saboteren en is hij op haar verzoek een stukje omgereden toen hij naar de fabriek terugkeerde. Ze had zich voorgenomen om het zelf te doen, maar die man op de parkeerplaats stond haar zo raar aan te kijken dat ze er de kriebels van kreeg. Wat een engerd!
“Volgens mij heb ik hem niet alleen in dat bos gezien,”� mompelt Lizzy terwijl ze hem en zijn auto voor de geest haalt.
Ze pijnigt haar hersenen om zich te herinneren waar. Ze kan er niet opkomen en haalt ze haar schouders op.
“Ik zal het me wel inbeelden,”� zucht ze en zoekt verder.
Ineens blijft ze geschrokken staan, zich realiserend dat die verdwaalde locatielijst wel eens met een reden in de hal van Joe kan hebben gelegen.
“Hij probeert me toch niet uit de tent te lokken? Of nog erger: in de val?”� vraagt ze zich blozend af.
Ze voelt zich dom. Als het een val was is ze er met beide voeten ingetrapt. Nu moet ze zeker haast gaan maken met haar plan, want eerdaags loopt ze de kans ontslag te krijgen en dan kan ze niets meer doen om de farm in handen te krijgen. Koortsachtig loopt ze in huis rond, totdat ze voorbij een spiegel komt. Ze bekijkt haar spiegelbeeld en ineens weet ze hoe ze de brokken in de stal kan krijgen. Ze rent de trap op naar haar slaapkamer, vult een klein plastic zakje met vergiftigde brokken en stopt het strategisch weg.
“Joe, je mag alles controleren: m’n auto, m’n jas, m’n tas en zelfs mijn broekzakken, maar van dit plekje blijf je mooi af!”� grijnst Lizzy. “Oké, ik kan er op deze manier niet zo veel meenemen, maar ze zullen het begin zijn van de grote opruiming,”� vervolgt ze wraaklustig.
Na een tevreden knik tegen haar spiegelbeeld vertrekt ze naar haar werk.

Bij aankomst op de boerderij staat Joe klaar om Lizzy’s auto en jaszakken te controleren. Haar hart klopt sneller dan anders nu ze echt iets heeft verborgen, maar ze probeert zo gewoon mogelijk te doen. Ze betwijfelt of ze haar gifbrokken vandaag zal kunnen verspreiden als hij aan het begin van de dag al zo streng is. De zucht die ze slaakt als ze aan het werk mag gaan is niet diep genoeg om haar opluchting uit te drukken nu haar baas niets heeft opgemerkt. Dat geeft haar weer moed en vertrouwen.
Als ze een uur later door de geitenstal naar het kippenhok wil lopen, loopt Ray met een kruiwagen achter haar aan, van de achterdeur tot aan het kippenhok en weer terug. Tijdens de koffiepauze wil Don per sé op de veranda blijven. Wil ze buiten de was gaan ophangen, dan neemt Nelly haar de wasmand uit handen. Moet ze boodschappen gaan doen in het dorp, dan loopt Joe van de keuken tot aan de poort met haar mee.
Voor ze bij de winkel uit haar auto stapt moet ze even bijkomen. Haar hart zit in haar keel. Het lijkt wel of iedereen weet dat ze iets van plan is. Joe heeft haar alle dagen gecontroleerd, maar omdat hij niets verdachts heeft kunnen vinden heeft hij ook geen vervelende dingen meer tegen haar gezegd.
“Ik zal het me wel verbeelden dat ze me allemaal nalopen, gewoon omdat ik het zelf zo spannend vind dat m’n plan bijna voltooid is,”� zegt ze tegen de ogen in de binnenspiegel om zichzelf moed in te spreken.
Ze stapt de winkel in en vergeet een kwartier lang haar zorgen.
Toch wil Lizzy zeker weten of haar collega’s haar bespioneren. Terug op de farm neemt ze de proef op de som. Midden onder de lunch staat ze op, loopt naar buiten en haalt een paar sprieten bieslook uit de kruidentuin. Als ze zich tussen de perkjes omdraait staat Don op de veranda naar haar te kijken. Hij neemt niet eens de moeite om het onopvallend te doen. Nee, zelfs als ze langs hem heen naar binnen loopt blijft hij pontificaal staan. Nu ze het zeker weet, wordt ze opmerkelijk rustig en gaat verder met eten. Met een heimelijke glimlach kijkt ze de tafel rond.
“Wacht maar,”� denkt ze, “mijn tijd komt nog wel.”�

Ook elders speelt deze morgen een spiegel een belangrijke rol bij de uitvoering van een plan. In het motel staat de schminkkoffer op tafel en Hannibal ziet zichzelf langzaam maar zeker veranderen in Edward Evans. Vandaag gaat hij naar de veevoederfabriek voor een rondleiding, in de hoop Nick te kunnen ontmaskeren als gifmenger. Toen hij vannacht met dat voorstel kwam, zagen zijn teamleden meteen dat hij weer on the Jazz was, maar ze stemden in. Nu is hij bijna klaar voor vertrek. De oude sportauto, waarin Murdock Lizzy schaduwde, staat voor het motel. Mocht het nodig zijn om Nick buiten de fabriek te volgen, dan heeft hij tenminste vervoer.

Hannibal parkeert zijn sportwagen buiten het fabrieksterrein. Voor hij uitstapt, bestudeert hij nogmaals het plattegrondje van het fabrieksterrein dat Face vannacht nog voor hem tekende. Kruisjes en letters markeren opslag, machines en deuren die de luitenant tijdens de avonden van zijn gevangenschap en het schaduwen van Lizzy zag. Het zijn vooral de machines waarin Nick de giftige planten hakselde en met geitenbrokken vermengde die Hannibal vandaag hoopt te zien.
Rond een uur of elf loopt Hannibal naar het hoofdgebouw, waar hij een bescheiden, maar stijlvolle balie aantreft. Een knappe receptioniste staat hem vriendelijk te woord. Glimlachend luistert ze naar zijn verzoek waarna ze de directeur belt.
Een grote man met donkergrijs gemíªleerd haar, een snor, een soepel maatpak en een sympathiek, verweerd bruin gezicht komt met uitgestoken hand op Hannibal afgelopen en stelt zich voor als Manuel Quant. De zakenman nodigt Edward Evans uit in zijn ruime, maar niet overdreven luxe kantoor. Nadat zijn secretaresse een blad met koffie en kopjes heeft gebracht vraagt hij zijn bezoeker wat hem naar zijn fabriek brengt.
Hannibal dist het verhaal over zijn pensioen maar weer eens op. Hij vertelt dat hij een stuk land zoekt om dieren te gaan houden en zegt verwezen te zijn naar deze fabriek vanwege de hoge kwaliteit van de veevoeders. Iets wat het ego van de directeur rijkelijk streelt. Als Manuel Quant is gevallen voor de charmes van Evans, de enthousiaste boer in spé, belt hij zijn secretaresse en geeft haar de opdracht om de ploegbaas naar het kantoor te sturen.
Halverwege het tweede kopje koffie wordt er aan de deur geklopt. Een man in een groene overall, die tot borsthoogte zo goed als wit is van het meel, komt binnen. Hannibal herkent hem meteen als de zogenaamde stroper die hen bij de blokhut verraste met een ongewenst bezoek. Manuel Quant is erg te spreken over de werklust van zijn ploegbaas.
“Ja, dat zal best, maar jij weet zeker niet dat zijn werklust niet alleen een brave loopbaan als ploegbaas betreft?!”� denkt Hannibal er achteraan.
Quant stelt de twee mannen aan elkaar voor en geeft Nick de opdracht om zijn gast een uitgebreide rondleiding te geven door zijn bedrijf. Bij de deur wenst hij Evans veel plezier en groet hem met de woorden dat hij altijd welkom is.

Nick begint de rondleiding bij de eerste stappen van het productieproces en neemt daarvoor Evans mee naar de achterste loods op het fabrieksterrein. Langs de buitenmuur staat een aantal gigantische silo’s opgesteld waarop in zwarte letters staat geschreven welke producten er inzitten, zodat de bulkwagens de grondstoffen gemakkelijk en op de juiste plek kunnen lossen. Binnen bevindt zich een netwerk van buizen waarmee machines in aangrenzende loodsen worden bevoorraad. Het is Evans die de rondleiding krijgt, maar Hannibal zelf raakt ook geïnteresseerd, waardoor het hem geen moeite kost om belangstelling te tonen.
Als de mannen na een tijdje bij een kleine mengmachine stoppen, zet Hannibal de knop weer om. Hij moet bewijsmateriaal zien te vinden. Terwijl Nick uitleg geeft over messen, het hakproces en het aantal kilo’s dat de machine per uur kan verwerken, geeft Hannibal zijn ogen de kost. Een meter voorbij Nick ziet hij iets groens op de vloer liggen. Zou dat zijn wat hij zoekt?
Onopvallend voelt Hannibal in zijn broekzakken of hij iets kleins bij zich heeft dat hij kan laten vallen of kan werpen. Op die manier wil hij proberen beide op te rapen. Als Nick zijn verhaal heeft gedaan loopt Evans met een bewonderende blik om de machine heen. Hij buigt zich voorover om een onderdeel te bewonderen en mikt tegelijkertijd het opgevouwen plattegrondje met zijn voor Nick onzichtbare hand naar het stukje plant. Evans loopt nog even verder om de machine, komt dan terug en merkt het verloren stukje papier op dat hij vervolgens tegelijk met het stukje groen opraapt.
“Zo… bewijsstuk één is binnen,”� denkt Hannibal tevreden als hij ziet dat het een redelijk vers stukje plant is..

Rond lunchtijd kijkt Nick op zijn horloge en stelt zijn gast voor om samen in de kantine te gaan eten. Even later lopen ze met hun dienblad naar een tafel. Evans heeft er een bordje met broodjes op staan en Nick gaat zijn tanden zetten in een warme maaltijd gegarneerd met enkele blaadjes salade.
Hannibal krijgt een ingeving en besluit zijn gids uit de tent te lokken. Met afgrijzen kijkt hij naar de groene blaadjes op Nicks bord.
“Sla is voor konijnen. Ik vertrouw al dat rare blad niet dat ze als garnering gebruiken.”�
“Och,”� begint de ploegbaas met volle mond, “het smaakt niet slecht hoor. Ik heb eigenlijk nooit klachten over het eten.”�
Hij kijkt een paar seconden tevreden naar de balie en knikt naar de kok die het eten opschept voor de arbeiders. Hannibal klemt het opgeraapte stukje plant tussen zijn vingers en laat het op het bord van Nick vallen als hij zijn koffiekopje op het schoteltje terugzet.
“Kijk, neem dit. Heb jij enig idee wat je zo meteen in je mond steekt? Is dat nou echt groente? Dat kan toch niet lekker zijn?”�
Nick zet grote ogen op wanneer hij het vreemde stukje groen ziet liggen. Heimelijk monstert hij de man tegenover hem terwijl deze met smaak zijn tweede broodje naar binnen werkt.
“Waarom begint die vreemdeling over het feit dat hij het eten hier niet vertrouwt? Waarom lijkt dit verdacht veel op die giftige planten van Lizzy? En hoe komt dat op mijn bord terecht?!”� vraagt hij zich verbaasd af.
Zijn hersenen kraken bijna van het zoeken naar antwoorden op die vragen. Zijn verbazing gaat over in verontwaardiging. Hij moet en zal er achterkomen wat die gast in zijn schild voert. Nick wil het liefst meteen verder gaan met de rondleiding. Hij neemt zich voor om meneer Evans eens te verrassen.
Vanuit zijn ooghoek ziet Hannibal de verbijsterde blik van Nick en wacht zijn reactie af. Hij rekent er eigenlijk op dat een type zoals Nick hem kwaad over de tafel heen zal trekken, maar het tegenover-gestelde gebeurt. De ploegbaas staat kalm op, brengt de dienbladen weg en nodigt hem uit om de rest van de fabriek te bekijken.
Nick heeft nog wat tijd nodig om een strategie te bepalen en maakt daarom eerst de echte rondleiding af. Daarna lopen ze op hun gemak terug naar de achterste loods. Want, zegt Nick, hij waardeert de belangstelling van Evans voor het bedrijf zo zeer dat hij hem een kijkje in het wagenpark van het bedrijf gunt. Als kleine toegift. Ze lopen langs heftrucks en loaders en komen tot slot bij de vloot vracht- en bulkwagens. Onderweg kijkt Nick onopvallend rond of er niemand in de buurt is. Enthousiast pratend over de techniek van de bulkwagens naderen ze zijn eigen vrachtwagen.
“Wacht hier maar even, ik ruim eerst een beetje op,”� grijnst de ploegbaas met een blik van verstand-houding.
Nick klimt lenig in de cabine van zijn truck. Na wat grabbelen haalt hij zijn pistool onder zijn stoel vandaan. Het gebeurt niet vaak dat hij zijn wapen twee dagen achter elkaar nodig heeft. Vandaag hoeft hij er echter niet mee te schieten. Hij stopt het onder zijn linkerbeen, haalt het slot van de bijrijderdeur en roept naar Evans dat hij binnen mag komen. Op het moment dat Hannibal zit en de deur wil dichttrekken, slaat Nick met de kolf van zijn pistool tegen het hoofd van zijn gast. Knock out glijdt Hannibal zijwaarts naar buiten en valt met een doffe klap naast de cabine op de grond. Nick klimt naar de bijrijderstoel en kijkt in de deuropening op de bewusteloze Evans neer. De man ziet er ineens heel anders uit! Hij blijkt een pruik te dragen die nu scheef op zijn hoofd zit. En de dikke buik blijkt een kussen te zijn!
“Aha, meneer Evans is dus niet wie hij zegt te zijn!”�
Na een blik over het terrein springt Nick uit de cabine en trekt dan ook maar eens aan de grote snor in dezelfde kleur als de pruik. Dat hij dat toch niet eerder heeft gezien! Met bewondering moet hij toegeven dat de man een meester is in vermommingen. Hij begint alle zakken van zijn mysterieuze bezoeker leeg te halen. Aan de hand van zijn papieren hoopt hij te ontdekken wie hij dan wel voor zich heeft.
Hannibal bereidt zich altijd goed voor op zulke acties en neemt dan ook niet zijn eigen portefeuille mee. Face zit niet voor niets in zijn team, een vals paspoort maken is voor hem een fluitje van een cent.
Uit één van de borstzakken van Evans overhemd haalt Nick een identiteitsbewijs tevoorschijn.
“Goed nagemaakt!”� reageert hij opnieuw bewonderend.
In een broekzak treft hij een opgevouwen, met potlood getekend, plattegrondje aan. Nick zet grote ogen op, want hij herkent meteen de indeling van het fabrieksterrein en vooral inrichting van de mengloods. Hij kan het zich niet herinneren dat hij Evans heeft zien tekenen. Waarom staat de kleine mengmachine zo nadrukkelijk met een kruis en letter aangegeven? Precies op de juiste plaats?
“Meneer blijkt een verborgen agenda te hebben!”� mompelt Nick starend naar het plattegrondje.
Nu moet hij er nog zien achter te komen wat de man voor plannen heeft en met welk doel. Zowel paspoort als het stuk papier stopt hij in zijn overall. Vervolgens trekt hij resoluut de pruik, snor en wenkbrauwen van Evans hoofd. Aangenaam verrast staart hij naar de persoon die onder de vermomming vandaan komt.
“Nee maar! It’s my lucky day! Krijg ik zomaar iemand van het A-team in m’n schoot geworpen!”�
Door het hardhandig verwijderen van de wenkbrauwen lijkt Hannibal bij bewustzijn te komen. Nick verkoopt zijn gast nogmaals een flinke dreun, want dat kan hij niet gebruiken. Uit het dashboardkastje haalt hij een rol plakband waarmee hij Hannibals mond snoert en diens polsen en enkels vastbindt. Dan raapt hij zijn gouden kip, zoals Nick hem doopt, op en tilt hem in de cabine van zijn vrachtwagen.
Het is pas halverwege de middag, vertelt zijn horloge. Hij kan hem nog niet naar binnen brengen, naar zijn geheime plekje in de fabriek waar hij al eens eerder iemand heeft opgesloten. Deze keer kan hij echter op bezoek rekenen, want hij kent de reputatie van het A-team. Die soldaten controleren elkaar voortdurend als ze iets in hun eentje ondernemen en zoeken net zo lang tot ze hun vermiste teamlid gevonden hebben.
“Nou, ik zal jullie met open armen ontvangen en daarna op gepaste wijze in het zonnetje zetten,”� grinnikt Nick om zijn woordspeling.
Hij controleert of Hannibal goed vastgebonden is, legt de stofjas uit de cabine over hem heen en gaat weer aan het werk.

Laat op de middag ziet Lizzy eindelijk haar kans schoon. Ray is het kantoor van Joe binnengelopen, Don staat op het punt de loods af te sluiten en Nelly zit met Olivia en B.A. in de keuken te kletsen. Ze glipt de geitenstal in, haalt het zakje met vergiftigde geitenbrokken uit haar bh en gooit ze in alle richtingen, zodat er in bijna elk stalvak een aantal terechtkomen. De geiten lopen nog allemaal buiten, dus die kunnen haar op dit moment niet verraden.
Ze schrikt op van een deur die dichtwaait. Als in een reflex wil ze het lege plastic zakje weggooien, maar ze bedenkt zich net op tijd. Ze moet geen bewijsmateriaal achterlaten. Enigszins onhandig stopt ze het terug en maakt dan dat ze de stal uitkomt. Onderweg naar het huis haalt ze de droge overalls van Joe van de waslijn, zodat ze een reden kan opgeven voor haar uitstapje. Haar hart gaat vreselijk te keer. Deze keer niet van onzekerheid, maar van opwinding omdat haar missie is gelukt. O, wat kijkt ze ernaar uit om iemand over haar succes te vertellen. Ze neemt zich voor om Nick zo snel mogelijk op te zoeken, want alleen bij hem kan ze haar verhaal kwijt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.