FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 21

Hoofdstuk 21

Face kijkt op zijn horloge. Het is vijf uur geweest. Hannibal is nog niet terug en dat vertrouwt hij niet. In de loop van de morgen ging hij al naar de veevoederfabriek en dat een rondleiding langer dan een uur of twee duurt kan Face zich niet voorstellen. Hij neemt zich voor om nog een minuut of vijf te wachten, maar als er twee van om zijn pakt hij de telefoon en belt hij de Van.
“B.A.?”�
“Yeah!”�
“Heb jij al iets van Hannibal gehoord?”�
“Nee. Jij?”�
“Nee.”�
“Wat nu?”�
“Ik vertrouw het eigenlijk niet meer, hij blijft veel te lang weg. Wil jij Murdock bellen en zeggen dat ie terug moet komen?”�
“Yeah, doe ik.”�
De verbinding wordt verbroken. Diep in gedachten verzonken legt Face de hoorn op het toestel.
“Oh, ik moet er niet aan denken wat Nick met Hannibal doet als hij er achter komt dat hij weer iemand van het A-team in handen heeft,”� kreunt hij met een zucht van vertwijfeling.

Twee uur later staan Murdock, B.A. en Face met de Van in de buurt van de veevoederfabriek. Ze pakken hun wapens en Face tekent nog maar eens een plattegrondje van het fabrieksterrein.
“Wat doen we: aanbellen en gewoon vragen of Hannibal nog hier is?”� vraagt Face bij wie de twijfel toeslaat. “Misschien is er helemaal niets aan de hand en is ie gewoon de tijd vergeten!”�
B.A. kijkt hem met een laatdunkende blik aan. “Geloof je dat zelf?!”�
“Eh… nee. Eigenlijk niet, nee, maar met Hannibal weet je het nooit. Misschien is ie wel on…”�
“Kom, guys, we gaan de kolonel zoeken,”� onderbreekt Murdock zijn vriend als hij het getreuzel niet langer kan aanzien.
Met een bezorgd gezicht duwt hij de andere twee richting de fabriek. Ze steken de weg over en lopen een eindje langs het hek. De meeste arbeiders zijn naar huis, de parkeerplaats is bijna leeg. In de loodsen is het zo goed als stil en alleen in het hoofdgebouw branden nog enkele lampen. Murdock ontdekt de oude sportwagen waarin Hannibal naar de fabriek ging.
“Dat zou moeten betekenen dat hij nog hier is,”� mompelt hij hoopvol.
“Maar wat doet ie hier dan zo’n hele dag?”� vraagt Face zich af.
“Misschien heeft hij gevraagd een dagje in de fabriek te mogen werken. Daar zie ik hem wel voor aan,”� schampert B.A. “Dat is natuurlijk de ultieme kans om naar bewijs te zoeken.”�
Murdock en Face kijken hem verwonderd aan, daar hadden ze nog niet aan gedacht.
“Dan vind ik het nog eens extra vreemd dat hij zijn afspraken met ons niet nakomt. Als arbeider heb je recht op pauze en in een kantine is er allicht een telefoon te vinden,”� stelt Face.
Opeens houdt hij de anderen tegen en wijst naar het kleine groepje auto’s dat verderop staat.
“Kijk, daar staat de auto van Lizzy! Zou Nick nu weer voor haar moet mengen?”�
“Ik vermoed dat ze tijdens haar verlofdag die hele emmer heeft leeggestrooid. Gelukkig zullen Catalina’s geiten daar weinig last van hebben, want na al die regen zal er weinig van die brokken over zijn!”� mijmert Murdock met Face mee.
“Op de farm kon ze vandaag ook weinig uithalen. Iedereen heeft haar de hele dag in de gaten gehouden,”� grinnikt B.A. nu hij terugdenkt aan Don die haar de halve dag liep te besluipen.
Terwijl de zon achter de loodsen zakt, lopen ze naar de fabriekspoort, alert op vreemde geluiden of bewegingen.
Face, zoals altijd netjes gekleed in pantalon en colbert, loopt als eerste de poort binnen, richting het hoofdgebouw. Murdock en B.A. sjokken als arbeiders de eerste de beste loods in, waar Face zich even later bij hen voegt. Met een sterke zaklamp schijnen ze in alle donkere hoeken, Murdock laat een vogelroep horen, maar er komt geen antwoord. Aan de achterkant glippen ze door een kleine deur naar buiten, waar aan de overkant van een geasfalteerd pad drie smallere loodsen staan.
“Wat doen we? Ieder één? Of met drieën één voor één?”� vraagt Murdock.
“Jullie nemen samen de linkse, ik neem de middelste en wie het eerste terug is begint aan de rechter,”� beslist B.A.
Onverrichter zake keren ze bijna tegelijk terug op het pad, waarna ze gezamenlijk de derde met een bezoek vereren. Er is nog steeds geen spoor van Hannibal te bekennen.
“Zullen we al die loodsen moeten doorzoeken?”� zucht Face vertwijfeld.
“Geef je het nu al op?”� bromt B.A. hem gedempt toe. “Zo heeft Hannibal het je niet geleerd. Bovendien: wie maakte zich als eerste zorgen om hem?”�
Met een geschrokken grimas deinst Face achteruit en geeft vervolgens het goede voorbeeld door hen voor te gaan naar een enorme loods waarvan de grote schuifdeuren dichtzitten, maar niet op slot. Voor de kleine deuren staan vrachtwagens geparkeerd met hun bumpers tegen het gebouw aan. De drie mannen schenken er geen aandacht aan.
B.A. schuift voorzichtig één van de rollende deuren opzij en kijkt door een kier naar binnen. Het eerste gedeelte is donker, maar achterin ziet hij een lichte vlek op een muur, daar brandt waarschijnlijk een lamp. Hij wenkt de anderen en geruisloos doorzoeken ze het gebouw terwijl ze richting het licht sluipen. De kleur en sterkte ervan komen Face pijnlijk bekend voor en bezorgen hem een koude rilling. Onbewust betast hij zijn lippen die na zijn eerste, onvrijwillige, bezoek aan deze fabriek kapot en gezwollen waren. Verontrust door die onaangename herinnering wordt hij als een magneet naar het licht getrokken en werpt dan ook als eerste een snelle blik om de hoek. Zijn adem stokt als hij Hannibal ziet: onder het peertje, vastgebonden op de bekende houten stoel. Face deinst terug en legt meteen zijn wijsvinger op zijn lippen. Ontdaan wijst hij met zijn duim over zijn schouder en vormt met zijn lippen de naam van de kolonel.
Hannibal zit met zijn rug naar hen toe. Als ze alle drie naar binnen kijken, draait Hannibal zijn hoofd naar links en zien ze dat z’n mond is afgeplakt. Zou hij hen hebben gehoord? Wil hij waarschuwen door hen het plakband te laten zien? Opeens gooit Hannibal zijn hoofd in z’n nek. Als in een reflex kijken B.A., Face en Murdock ook omhoog. B.A. schijnt met de zaklamp boven hun hoofd. Ze zien een plafond van grauwe betonnen platen zo’n vier meter boven hen. Niet iets waarop je iets zal horen kraken zoals bij hout. Niet iets met kieren waardoor je naar boven kunt loeren. Ook boven Hannibals hoofd is niets bijzonders te zien, behalve een peertje aan een heel lang snoer en dat er boven hem geen betonnen plafond zit. Blijkbaar bevindt zich alleen in het gedeelte boven hun hoofd een bovenverdieping. Gespannen luisteren ze of er enige beweging is. Als de kust veilig lijkt sluipen B.A. en Face buiten de lichtkring de loods in en snelt Murdock naar Hannibal toe. Met zijn speciale zakmes snijdt hij de touwen door. Zodra hij de kolonel wil helpen opstaan wordt er een zee van licht over hen uitgestort. Een bouwlamp van meer dan 1000 watt schijnt van bovenaf op de mannen, die totaal verblind worden en hun ogen in een reflex beschermen met hun armen.
“Welkom leden van het A-team! Hannibal en ik verwachtten jullie al!”� klinkt Nicks cynische stem vanaf de verdieping. “Gooi alle wapens achter je op de grond, steek jullie handen in de lucht en zet dan twee stappen naar voren!”�
Murdock, Face en B.A. wisselen blikken die uiteenlopen van verontschuldigend en sip tot schijnbaar gelaten. Als Hannibal zijn schouders ophaalt gooien ze allemaal tegelijk hun wapen op de grond, daar waar hun ‘gastheer’ ze wil hebben. In het licht van de bouwlamp zet Nick zijn wapen op scherp, waardoor het op de muur tegenover hem duidelijk zichtbaar is om welk kaliber schiettuig het gaat. Vervolgens gebiedt hij zijn gasten met gespreide armen en benen op de grond te gaan liggen.
“Baracus, jij als eerste.”�
Nick noemt één voor één hun namen op behalve die van Murdock. Hij is niet te vinden op prikborden van sheriffs.
“En nou jij met die pet op.”�
Plotseling klinkt Nicks stem anders, dwingend maar aanmerkelijk vriendelijker.
“Kom eens hier! Alsjeblieft. Daar hou je ze mee onder schot. Eén beweging? Schieten! En niet aarzelen!”�
Hannibal, nieuwsgierig als altijd, wil weten van wie de ploegleider gezelschap heeft gekregen en of ze bluffen. Langzaam draait hij zijn hoofd om en meteen klinkt er een schot. De kogel ketst af op het beton, nog geen meter bij hem vandaan, en raakt daarna een stuk metaal waar de vonken vanaf springen. Geen bluf dus!
Terwijl Nick via een krakende houten trap naar beneden komt, geven Hannibal, Murdock, Face en B.A. hun ogen de kost en proberen ze te ontdekken wat er zich allemaal in deze loods bevindt. In elke situatie zijn er wel ontsnappingsmogelijkheden te vinden, al is het er maar één. Als je je handen en voeten niet kunt gebruiken dan heb je nog altijd je zintuigen en je hersenen. Veel tijd om zich te oriënteren krijgen ze echter niet. Nu Nick beneden is en zijn eigen wapen op de teamleden richt, roept hij zijn partner in crime nogmaals bij zich. Aan de lichtere voetstappen en de hakjes te horen kan dat wel eens een vrouw zijn. B.A. die met zijn gezicht naar Face toe ligt, trekt een boze grimas als Face met zijn lippen de naam van Joe’s kokkin vormt. Onheilspellende voetstappen komen dichterbij.
“Stil jij!”� snauwt Nick en schopt tegen de voeten van Face aan.
“Kom hier staan!”� beveelt hij Lizzy als zij beneden is. “Wie één vin verroert, gaat eraan!”�
Nick schopt Hannibal in zijn zij en bijt hem toe: “Armen strekken boven je hoofd. En snel!”�
Kreunend doet deze wat er van hem verlangd wordt. Alsof het dagelijks werk voor hem is, bindt Nick de polsen van Hannibal aan elkaar en even later zijn enkels en knieën. Niets laat hij aan het toeval over. Alles waarvan hij denkt dat de mannen een verlossende beweging mee kunnen maken maakt hij vast, op hun monden na. Dan sleept hij Hannibal een paar meters vooruit en herhaalt de procedure aan de andere kant van het overgebleven rijtje mannen. B.A. is de volgende die in no time geen vin meer kan verroeren. Het kost Nick moeite om hem van zijn plaats te verslepen, maar hij krijgt het toch voor elkaar.
Ondertussen ziet Murdock dat Lizzy even niet op Face en hem let, maar Nick met haar ogen volgt tijdens het gesjor aan B.A. Door een schaarbeweging te maken met zijn benen probeert hij haar onderuit te halen, maar een kogel van Nick die de pet van zijn hoofd doet vliegen doet hem verstarren. Geschrokken gaat hij terug in de gewenste houding liggen. Zijn actie heeft tot gevolg dat hij de volgende is die vastgebonden wordt.
Face, die nog als enige los op de koude betonnen vloer ligt, trekt de conclusie dat Nick en Lizzy wel schieten, maar niet om te verwonden. Is het de moeite waard om uit te proberen hoe lang dat ze dat volhouden? Of miste Nick Murdock op een haar na omdat hij net kracht had moeten zetten met het verslepen van B.A.? In dat geval is het verstandiger om de goden niet te verzoeken. Met een zucht laat Face zich vervolgens gewillig vastbinden. Samen met Lizzy sleept Nick de teamleden één voor één naar de linkerkant van de loods waar een aantal silo’s naast elkaar staan opgesteld. Elk lid van het A-team krijgt een plekje onder een silo. Nick loopt naar een muur, knipt een lamp aan in een ander gedeelte van de loods en pakt een bussel staaldraad die hij over zijn schouder hangt
Eén uiteinde van de staaldraad bevestigt Nick aan de handle van de silo boven Hannibal, dan wikkelt hij de draad een keer om het touw tussen diens handen door. Vervolgens trekt hij de draad door naar Murdock en Face. Nadat B.A. als laatste aan de draad is vastgemaakt legt Nick een knoop in de draad en schuift die om de handle van de silo boven B.A. Op een afstandje kijkt hij tevreden naar zijn vangst, de mannen van het A-team, en zijn vondst, de silo’s. Durven de mannen te bewegen, dan zal de ene silo een paar ton brokken uitbraken en de andere silo meel, beide ladingen zullen het team bedelven.
“Wil je nog wat zeggen tegen je grote vriend voor ik de heren van het A-team bij de militaire politie aangeef?”� vraagt Nick met spot in zijn stem.
Lizzy is ervan overtuigd dat hij aan haar kant staat en voelt zich daardoor sterk.
“Hoe jullie Joe ook hebben geprobeerd te helpen, het is voorbij. Jullie laatste uur als redders in nood heeft geslagen. Die geitenfarm is binnenkort verleden tijd. Nu is het mijn beurt! Dan kunnen Zachery en ik er eindelijk een ECHT bedrijf van maken.”�
Ze zoekt met haar ogen bevestiging bij Nick, die met zijn armen over elkaar grijnzend toekijkt.
“Eén beweging en jullie worden bedolven. Geen beweging en dan is het evengoed afgelopen met het beroemde A-team. Voorgoed!”� bijt de kokkin de vastgebonden mannen toe.
Ze loopt naar Face toe, hurkt bij hem neer en zet tot slot een quasi vrolijk stemmetje op.
“Sorry, Templeton, Face, Steven of hoe je ook heten mag, ik mocht je wel. Alhoewel je wel erg nieuwsgierig was, realiseer ik me nu.”�
Lizzy kijkt het rijtje nog eens langs, staat op en voegt zich weer bij Nick. De ploegleider vraagt het pistool terug en stopt het tussen zijn broekband. Vervolgens haalt hij een paar handboeien uit één van zijn diepe broekzakken en vraagt theatraal of iemand een idee heeft voor wie die nu toch eens bedoeld zijn.
“Voor degene die ze echt verdient misschien?”� komt Hannibal opgewekt uit de hoek.
Het levert hem een lelijke schop tegen zijn ribben op, maar hij was erop voorbereid en weet de pijn minimaal te houden. Hij gunt de twee niet het genoegen om het team te zien lijden of sterven. Geïrriteerd draait Nick zich om en snauwt naar Lizzy dat ze mee moet komen. Onder een silo naast het team duwt hij haar op een stoel. Hij trekt haar handen achter de leuning en boeit de vrouw die vanavond als geroepen naar de fabriek kwam en meer dan gewillig zijn hulpje wilde zijn.
“Wat doe je nou, man?!”� fluistert ze verontwaardigd maar nog niet verontrust.
“Dat zie je toch!”� sist Nick terug.
“Als je wilt dat ik die lui bewaak moet je me niet vastbinden, sukkel!”�
Een touw dat naast de silo bungelt, maakt hij vast aan haar benen. Lizzy weet niet meer wat ze ervan moet denken. Hoort dit nou bij Nicks tactiek of …? Ze kan en wil niet geloven dat hij haar jubelstemming van vanavond misbruikt en haar er nu inluist. Is hij echt zo gemeen? Ze moet toegeven dat hij onvoorspelbaar is en kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan nu ze zich realiseert dat ook zij aan hem is overgeleverd. Hij is de enige die volledig van haar plannen op de hoogte is en dat maakt hem levensgevaarlijk. Binnensmonds scheldt ze hem de huid vol.
Op een afstandje kijkt Nick naar het resultaat. Hij geniet van het vertwijfelde gezicht van Lizzy, die er met open ogen ingetuind en met beide voeten is ingetrapt. Met een plagerige grijns en onheilspellend glinsterende ogen loopt terug naar haar en buigt zich voorover, zodat ze elkaar recht kunnen aankijken.
“Nu begrijp je toch wel wat ik bedoelde met Jij gaat mij een rijk mens maken, hè?”� informeert hij met meewarige blijk. “Die vier mannen daar brengen een fortuin op en met een beetje geluk heb ik dat vanavond nog in handen.”�
“Als ze hen ophalen, geef ik jou aan wegens vrijheidsberoving! Dan heb je helemaal niets aan je centen!”� bijt Lizzy Nick toe.
“Jij kunt beter je mond houden, meisie, ik weet namelijk veel meer over jou dan jij van mij,”� sist de ploegleider sarrend terug. Op luchtige toon gaat hij verder: “Maar de tijd dat ik jou aan de sheriff overdraag komt later, eerst heb ik je nog een keertje nodig. Die baas van jou wil ik namelijk ook nog in zijn buidel laten tasten!”�
Nick loopt knikkend bij haar weg. Hij checkt de staaldraad en de handles en klimt de trap op om de bouwlamp te doven.
“Zeg, vertel eens even, welke kolonel zal ik bellen: Lynch of Decker?”� roept hij van bovenaf.
“Doe beide maar, kunnen ze lekker bekvechten over wie ons mag meenemen,”� maakt Hannibal er prompt een geintje van.
Nick daalt de trap af en loopt tussen zijn goudmijntjes door naar de muur. Tot enkele minuten geleden koesterde Lizzy de hoop dat hij haar los zou maken, maar nu ze zeker weet dat ze in de val is gelokt, dat hij haar heeft gebruikt voor zijn eigen plan, wordt ze woedend. Hij liet haar aan het A-team vertellen wat ze gedaan heeft en nu zit ze in de leeuwenkuil met haar vijand! Ze scheldt en tiert waarna de echo van de loods haar bijvalt, maar Nick trekt zich er niets van aan. Hij haalt een sleutel uit zijn broekzak, maakt de deur tussen de silo’s waaronder het team en Lizzy zich bevinden open en vertrekt. Het peertje blijft branden.

Hannibal, Murdock, Face en B.A. luisteren een paar minuten naar het geschreeuw en gejammer van Lizzy, je weet immers nooit wat ze tijdens zo’n tirade aan interessante zaken uitkraamt, maar laten haar dan weten dat ze moet zwijgen, want ze horen buiten een vrachtwagen starten. Ver rijdt de wagen echter niet. Er klinkt een doffe dreun alsof er iemand tegen de deur aanrijdt. Even later wordt op deze manier ook de schuifdeur waardoor Face, Murdock en B.A. zijn binnen gekomen beveiligd.
B.A. herinnert zich opeens de vrachtwagen die tegen een kleine deur was geparkeerd en glimlacht. Nick kent hun reputatie: hij wil hen koste wat het kost zien binnen te houden. B.A. brengt Hannibal op de hoogte van wat hij buiten heeft gezien, waarna Hannibal iedereen de instructie geeft doodstil te blijven liggen tot ze overgaan tot een ontsnappingsactie. Iedereen kent de procedure in zulke extreme situaties: gebruik je ogen en je mond. Eén voor één vertellen de teamleden elkaar wat ze bij zich hebben, wat ze in de loods hebben waargenomen en waar ze mogelijkheden zien om te ontsnappen. Face heeft zijn inbrekersset in zijn binnenzak, B.A. heeft de zaklamp en wat klein gereedschap in zijn broekzak en Murdock heeft een rafelig stukje ontdekt aan de staaldraad. Hannibal trekt hij de conclusie dat ze eigenlijk wel in een gunstige volgorde zijn vastgebonden. B.A. en hij zijn de sterkste mannen van het team, zij kunnen ervoor zorgen dat de handles van de silo’s op hun plaats blijven als Murdock en Face zich gaan bewegen.
Lizzy houdt zich al enkele minuten stil en luistert met stijgende verbazing naar het koelbloedig overleg van de mannen. Om haar hachje te redden begint ze opnieuw te schreeuwen, nu niet tegen, maar om Nick! Verbaasd kijken de teamleden elkaar aan en als uit één mond klinkt er door de loods: “SHUT UP, FOOL!!!”�
Beduusd van de kracht waarmee de mannen haar de mond snoeren en doet Lizzy er het zwijgen toe. Ze wil hen niet nog erger tegen zich in het harnas jagen.
“Goh, hé, B.A.,”� begint Murdock, “dat was lekker! Die houden we erin, man!”�
Met een verwrongen gezicht van kwaadheid snauwt B.A naar hem: “Dat is mijn zin! Omdat jij altijd zo gek doet, fool! Als je dat tegen mij durft te zeggen… dan stop ik de woorden eigenhandig terug in je strot!”�
Murdock trekt een verontwaardigd gezicht en slikt demonstratief luid.
“Houden jullie er rekening mee dat we hier in een enigszins penibele situatie verkeren, heren?”� roept Hannibal hen tot de orde.
“Yeah!”�
“Sorry, kolonel.”�
“Kom, aan het werk, anders staan Lynch en Decker hier voor de deur,”� maant Hannibal aan tot actie.
“Ik probeer naar dat rafelige stuk draad te schuiven, misschien kan ik er het touw mee doorschuren,”� zegt Murdock.
Hij wacht tot Hannibal en B.A. het sein geven dat ze er klaar voor zijn en kronkelt dan over de vloer om het touw over de draad heen te schuiven.
“Stop!”� roept Hannibal. “Ik voel de draag bewegen. B.A. en Face, jullie moeten meer weerstand bieden, zodat de draad strakker komt te staan.”�
Het volgende moment hervat Murdock zijn weg naar het rafelige stuk staaldraad. Hij is bekaf als het touw eindelijk midden tussen de losse draadjes zit en bedenkt, terwijl hij op adem komt, welke beweging hij het beste kan maken om het touw doormidden te krijgen. Nu zullen de anderen zich nog beter schrap moeten zetten, want hij moet kracht kunnen zetten.
Vezel voor vezel en draad voor draad wordt het touw dunner. Om de paar minuten houden ze kort pauze om hun spieren te laten ontspannen. Na een kwartier is het touw om Murdocks polsen al voor de helft doormidden. Nu het einde in zicht komt, zet hij zoveel kracht dat er een schroeiluchtje opstijgt, dat even voor wat gelach zorgt.
Lizzy ziet het vanaf haar stoel met argusogen aan. Ze moet er niet aan denken wat die mannen met haar zullen doen als zij zich eenmaal weten te bevrijden.
“Ja!!!”� Murdock slaakt een kreet als hij de laatste vezel doormidden trekt. Meteen gaat hij zitten, slingert het touw van zijn polsen af en maakt hij de touwen rond zijn knieën en enkels los. Hannibal bevrijdt hij als eerste. De kolonel heeft haast, hij gaat meteen op zoek naar deuren, om te voelen of er ergens een exemplaar is die niet gebarricadeerd is.
Zodra Face rechtop staat, loopt hij naar Lizzy die inmiddels doodsangsten uitstaat.
“Wat doen we met haar?”� vraagt hij.
“Nog even lekker laten zitten,”� roept Hannibal vanuit het donker.
Zodra hij denkt dat er in een luik nog beweging is te krijgen, roept hij er Face met zijn inbrekersset bij, maar ze vangen bot.
Murdock klimt de trap op en onderzoekt de verdieping waar Nick de bouwlamp heeft verstopt. B.A. knipt zijn zaklamp aan en gaat buiten de lichtbundel van het peertje op zoek naar machines. Als Hannibal en Face alle deuren en luiken van de loods zijn langs gegaan, moeten ze de conclusie trekken dat Nick zich goed heeft voorbereid op zijn actie: ze zitten echt opgesloten.
“B.A., heb je al iets bruikbaars gevonden?”� vraagt Hannibal.
Vanuit een donkere hoek van de loods antwoordt hij: “Ja! Een stapel slangen, een handbediende pomp en oude weegschalen.”�
“Murdock?”�
“Kolonel, hier staat volgens mij een bedieningspaneel van de silo’s.”�
Nieuwsgierig geworden rennen ze de trap op en komen bij hem staan. B.A. die het meeste verstand heeft van techniek, bestudeert de meters, knopjes en schakelaars. Hij vraagt of de anderen een stapje achteruit willen doen, zodat hij de silo’s kan zien als hij het één en ander gaat uitproberen.
“Kijk!”� B.A. wijst naar een klokje, een meter en een schakelaar. “Daarmee kun je de pomp laten blazen en zuigen, naar gelang wat er met de inhoud van de silo moet gebeuren.”�
“Zou dit de afstandsbediening van het paneel kunnen zijn?”� vraagt Hannibal terwijl hij een zwarte doos met knoppen en een antenne van een plank afpakt. B.A. vergelijkt de knoppen en kleuren die voor de diverse combinaties zijn gebruikt en knikt dan bevestigend.
“Mooi! Wat denk je, sergeant, kun jij daar iets mee?”�
B.A. zet in gedachte alle beschikbare materialen op een rij, zijn hersenen maken er combinaties van. Met een korte knik en een brede grijns op zijn gezicht antwoordt hij de vraag van zijn kolonel.
“We gaan Nick en de MP een sneeuwbui bezorgen en bekogelen met meelballen.”�
“Koekjes van eigen deeg, dus!”� constateert Murdock.
B.A. haalt de bouwlamp tevoorschijn en neemt hem mee naar beneden, zo heeft hij straks goed licht op zijn werkplek. Vervolgens noemt hij op wat hij nodig heeft en neemt ieder een hoek van de loods voor zijn rekening. Tien minuten later ligt er een bonte verzameling onderdelen onder het peertje en komt Murdock nog achter een muur vandaan scheuren met een oude heftruck.
“Yeah! Die komt helemaal goed van pas.”� zegt B.A. glunderend.
In de loods is geen lasapparatuur te vinden, maar wel een kist met schroeven, bouten, moeren, tape en touwen en wat eenvoudig gereedschap. Face wordt op wacht gezet en roept af en toe dat het stil moet zijn om te kunnen horen of Nick terug komt.
In het felle licht van de bouwlamp klussen B.A., Hannibal en Murdock aan de motor van de heftruck. Van buizen en slangen maken ze een soort kanon, met een grote veer en een weegschaalschaal wordt een katapult gemaakt en tot slot zet B.A. nog een ventilator op het dak van de heftruck met een uiteinde van een dikke slang ervoor. Achter de heftruck wordt een kar gehangen waarop tonnen voor de munitie worden gezet. In een krap uur is de heftruck veranderd van een vredige fabriekshulp in een waar oorlogwaardig monster. Nu de munitie nog! Hannibal laat een kruiwagen vollopen met meel en neemt hem mee naar een kraan. Als hij terug komt moeten er ballen van het vochtige goedje worden gedraaid.
Lizzy ziet het van een afstandje aan, ze valt van de ene verbazing in de andere.
“Wat gaan nou jullie met mij doen?”� vraagt ze voorzichtig als het even stil is.
“We leveren je af bij je baas. Daar mag je gaan biechten!”� antwoordt Hannibal koel.
“Het lukt jullie echt niet om te ontsnappen,”� schampert ze. “Je zag toch zelf dat alle deuren dicht zitten?!”�
Zacht gegrinnik en een meewarige blik achterom is haar antwoord.
Hannibal wast zijn handen terwijl de rest nog ijverig meelballen draait. Hij haalt haar van de stoel af en neemt haar mee naar de heftruck.
“Hup! Klimmen!”� commandeert Hannibal.
“Wat ga je…”� protesteert Lizzy.
“Klimmen!!!”�
Ze kijkt hem vertwijfeld aan maar gehoorzaamt.
“Dit is voorlopig jouw plek. Hier zit je ons niet in de weg.”�
Hij maakt haar vast aan de katapult en snoert haar mond met een stuk plakband.
“Verraders kunnen we niet gebruiken, lady!”�
Hannibal wil Nick nog een poets bakken. Hij pakt een bezem, maakt die vast aan een kruiwagen en steekt er een handschoen bovenop. Uit de silo waar B.A. onder heeft gelegen laat hij een lading graan lopen, zo veel dat de handschoen er nog net bovenuit steekt. Aan de andere kant van het pad legt hij de stoel van Lizzy ondersteboven en laat daar zoveel meel uit de silo lopen dat nog net de poten zichtbaar zijn. Tevreden over deze plaatsen van onheil steekt Hannibal een sigaar op.
De bouwlamp wordt verplaatst, de heftruck naar een strategische plek gereden en dan gaan alle lichten uit. In het donker wachten ze enigszins gespannen op Nick en de Militaire Politie.
“Wie denken jullie dat Nick zal meebrengen?”� vraagt Face benauwd.
Als de MP in de buurt is, knijpt hij hem altijd als een oude dief.
“Wie het ook is… we zullen hem met gepaste groet verwelkomen. Haha, haha, haha!”� grinnikt Hannibal.

Een kwartier na het voltooien van hun monsterlijke wapen horen Lizzy en het team een auto langs de loods rijden, gevolgd door een bus.
“Daar zul je ze hebben,”� bromt B.A.
Met de zaklamp helpt hij iedereen de positie op de heftruck in te nemen die ze hebben afgesproken.
Buiten wordt de vrachtwagen waarmee Nick de loods hermetisch afsloot weggereden. Er klinken opgewonden mannenstemmen en blaffende commando’s. Legerboots klossen naar de deur.
“Ze hebben versterking meegebracht,”� spreekt Hannibal in het donker zijn bewondering uit. “Ze leren het nog eens!”�
Achter op de heftruck doet Lizzy iedereen schrikken door een niesbui. B.A. die achter het stuur zit, dus dicht bij haar, draait zich om en sist haar op niet mis te verstane toon toe: “Meestal behandel ik dames met respect, lady, maar nu maak ik korte metten met je als je ook maar één kik durft te geven. Begrepen?”�
Stilte.
Er wordt een sleutel in het slot van de loodsdeur gestoken. Snerpend draait de deur open. Door het licht van een lantaarn op het fabrieksterrein, ziet B.A. de contouren van twee mannen: beide niet zo groot, één met een smal postuur, de ander wat breder. De één draagt een veiligheidshelm en de ander een militaire kleppet.
“Lynch!!!”� sist B.A.
Nick licht met een zaklamp de weg naar binnen bij en gaat zijn gasten voor.
Als Murdock ziet dat Nick met Kolonel Lynch tussen de hopen graan en meel blijft staan en er de zaklamp over laat schijnen, steekt hij de stekker van de bouwlamp in het stopcontact. Nick en de militairen baden in een zee van licht en worden compleet verblind. Murdock maakt gebruik van het verrassingsmoment en sprint terug naar de heftruck. B.A. start het vehikel en laat de motor gevaarlijk brullen. Een tweede motor slaat aan en de hel breekt los. Ratelend komt de ventilator tot leven. Meel roetsjt door de slang om een seconde later als een grote mistwolk de ruimte in geblazen te worden. Face schiet met de katapult een schaal vol met meelballen naar Nick en Lynch. Murdock voedt het kanon met meelballen waarmee Hannibal, gelegen op het dak van de heftruckkooi, de hoofddeksels van hun hoofden schiet. Dan lost hij een salvo schoten over hun hoofden, zodat de soldaten achter hen de volle laag krijgen en geschrokken vluchten. Als de deuropening vrij is geeft B.A. gas. Met dreigend brullende motor jaagt hij Nick en Lynch naar buiten. Face weet met een goed gemikte lading meelballen Lynch omver te schieten. Een seconde later valt Nick over hem heen. De gevluchte soldaten komen weer tevoorschijn en helpen de kolonel overeind. Lynch trekt zijn wapen en schiet in het wilde weg door de meelwolk heen.
“Face! Dubbele lading!”� schreeuwt Hannibal en beantwoordt de pistoolkogels meteen met een goed gericht schot met meelballen.
Een rauwe kreet overstemt de heftruck als hij zijn onfortuinlijke collega-kolonel in het gezicht treft.
Als er een paar soldaten aan de zijkant opdoemen, probeert Murdock de katapult te draaien. De buis breekt echter af. Meteen klimt hij over Hannibal heen naar de bovenkant van de vork om de ventilator te draaien en de meelwolk van richting te veranderen. Face maakt zich verdienstelijk door de meelballen met de hand naar de soldaten te gooien.
Ondertussen sterft Lizzy duizend doden tussen al het lawaai en geweld. Als Murdock de katapult wil draaien, voelt ze hoe de buis waaraan zij vastgebonden zit afbreekt. Hij heeft enkel oog voor de ventilator en let niet meer op haar. Gebruikmakend van de chaos weet ze het touw waarmee ze vastgebonden zit over het stompje van de buis te schuiven. Op het moment dat Face nieuwe meelballen uit een ton graait, ziet ze haar kans schoon. Ze springt van de heftruck af en zet het op een rennen. Gelukkig kent ze het terrein al een beetje en komt ze een minuut later hijgend aan bij haar auto. De sleutels die nog altijd in haar broekzak zaten laat ze uit haar trillende handen vallen, precies in de schaduw van de wagen. Op haar knieën zoekt ze tastend om zich heen.
“Alsjeblieft, laat me niet in de steek!”� smeekt ze haar sleutelbos.
Precies naast een rioolputje vindt ze hem terug. Door de stress kost het Lizzy moeite het slot open te krijgen en ook het starten lukt niet ineens. Voor haar gevoel gaan er vele minuten verloren en raakt ze steeds meer opgejaagd. Als ze eenmaal buiten de poort is, geeft ze gas en scheurt ze het dorp uit, steeds in haar achteruitkijkspiegel loerend.
“Pfjuw, dat was op het nippertje, zeg!”� spreekt ze zichzelf bewonderend toe.
Langzaam komt haar hart tot rust.
Na een kwartier plankgas geeft haar benzinemeter aan dat ze niet genoeg brandstof meer heeft om in één keer naar Zachery te rijden, maar hier durft ze nog niet te stoppen. Stel je voor dat het A-team ook heeft weten te ontsnappen en haar op de hielen zit!

“Lizzy is weg!”�
Face probeert boven het lawaai uit te komen. Niemand kijkt op of om. Als B.A. zich half omdraait om hem aan te sporen, verraadt zijn verbaasde blik dat hij dezelfde ontdekking doet. Eenmaal buiten de loods raakt de bak met meel leeg en houdt het op met sneeuwen.
“Keren en wegwezen, B.A.!”� roept Hannibal vanaf het dak.
Zonder waarschuwing geeft B.A. een ruk aan het stuur van de heftruck, zodat Face en Murdock er bijna van afvallen. Tevreden blikken ze naar het slagveld waar een verbijsterde Nick en een woedende Lynch achterblijven, ondersteboven geschoten door meelkogels, zittend in een berg kleffe troep en van top tot teen wit van het meel.
Met de fabriekspoort in zicht springen de leden van het A-team van de heftruck en sprinten ze naar de Van toe.

Kolonel Lynch duwt Nick van zich af en onderneemt een poging zijn uniform schoon te kloppen. Als zijn soldaten hem overeind willen helpen, wuift hij hen bij zich vandaan en beveelt hen achter het A-team aan te gaan.
“GRIJP ZE! LAAT ZE NIET ONTSNAPPEN!”�
Ze krijgen echter de laatste lading meel over zich heen en zien ter stond niets meer. Hoestend en proestend blijven ze staan en horen hun buit ontkomen. Verbijsterd kijken Nick en Lynch de heftruck na die snel in de duisternis verdwijnt..
Nick is bijna sprakeloos en stamelt: “Hoe is dit nou mogelijk?!”�
“Had ze apart gehouden, sukkel! Met z’n vieren weten ze altijd te ontsnappen!”� briest kolonel Lynch.
“Dit kan gewoon niet! Ze konden zich niet bewegen zonder bedolven te worden!”�
“Nou, je ziet het: bij het A-team is alles mogelijk! Weet je hoe lang ik al achter ze aan zit?”�
Nick komt langzaam bij uit z’n shock en krabbelt kwaad op. Hij klopt het meel van zijn kleding, schudt zijn haren uit en steekt dan z’n vuist in de richting waarin het A-team verdween.
“Jullie zijn nog niet van me af! Niemand houdt mij ongestraft voor de gek! Niemand!!!”� belooft hij hen woedend en zijn ogen schieten vuur.
Kolonel Lynch zet z’n besmeurde pet weer op het hoofd en overpeinst in stilte wat er nu moet gebeuren.
“Willen we dat stel ooit te pakken krijgen, dan zullen we net als zij moeten samenwerken,”� mompelt hij voor zich uit.
“Weet jij waar ze hun uitvalsbasis hebben?”� vraagt hij aan Nick.
“Een week of wat geleden zaten ze aan de andere kant van het dorp in de blokhut van Joe Westwind. Op een avond volgde ik Peck en kwam er zo achter waar ze zaten. Toen ik die gladjakker op een moment te pakken had en de anderen wilde gaan halen…”�
“Toen waren ze je ook al te snel af,”� vult Lynch cynisch in, wat hem een woedende blik van Nick oplevert.
“Ik had ze vanavond alle vier gevangen genomen! Ze lagen vastgebonden onder de silo’s en konden geen vin verroeren! Echt waar! Wanneer wil je me nou eens geloven?!”�
Nick draait zich om en loopt de loods binnen waaruit het A-team zojuist ontsnapte.
“Man, wat zijn die lui op elkaar ingespeeld.”�
Er klinkt enige bewondering door in zijn woorden en als hij zich dat realiseert, wordt hij nog kwader.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.