FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 7: Scentless Flower

Geïrriteerd keek de man naar haar. “Wat moet je?”� gromde hij. Vluchtig keek Jayla vanuit haar ooghoek naar de Swablu. Was ze eigenlijk wel zo slim bezig? “Waar zoekt u naar, meneer?”� vroeg Jayla, lichtjes fronsend alsof ze zowaar bezorgd was over hem. “Een Swablu heeft m’n broodje gejat. Als ik hem in mijn handen krijg…”� gromde hij. “U… u bedoelt toch niet mijn Swablu.. eh… Tsubaki? Ze heeft vaak de neiging om dingen te pakken die niet van haar zijn, ziet u..”� zei Jayla, haar stem zo bezorgt mogelijk laten klinkend. Natuurlijk was die Swablu niet van haar. Maar hoe zou die man dat ooit kunnen weten? Lichtjes fronsend haalde ze haar portemonnee uit haar tas. “Hoeveel is de schade? Ik zou u graag willen terugbetalen.”� De man keek haar achterdochtig aan, knipperde daarna een paar keer van verbazing, en nam vervolgens zijn besluit. “Vijf Pokédollar,”� zei de man kortaf. Zonder spijt van haar beslissing haalde Jayla vijf pokédollar uit haar portemonnee, en gaf deze aan de man. Het was altijd nog goedkoper dan het kopen van een nieuwe pokéball. De man bleef haar kort aankijken, voordat hij de muntstukken aannam, en weer wegliep. Jayla liet een opgeluchte zucht horen. Blij dat die man weg was.

“Swablu?”� vroeg ze, duidelijk tegen de pokémon die zich had verborgen pratend. “Steel in het vervolg alsjeblieft niet meer, oké?”� zuchtte ze. De kleine vogel pokémon was uit zijn schuilplaats tevoorschijn gekomen, en keek nu voorzichtig naar Jayla, niet precies wetend hoe ze zich zou moeten reageren. De Swablu was nooit in aanraking gekomen met trainers zoals haar; de enige trainers waar ze mee in aanraking kwam straften haar af, omdat ze hun eten opat. Wat kon zij er aan doen dat het haar enige manier was om aan eten te komen? De Swablu kromp in een toen Jayla bukte, en haar hand naar haar uitreikte. Jayla glimlachte. “Rustig maar, ik doe je niks..”� fluisterde ze. Ze legde haar hand voorzichtig op de Swablu, en aaide langzaam heen en weer. Zelfs nu was de Swablu nog bang voor haar. Ten onrechte, vond Jayla. “Hier,”� grinnikte Jayla. Ze haalde haar hand van de Swablu af, en haalde een stuk brood uit haar tas tevoorschijn. Ze hield haar hand naar de Swablu uitgestoken, wachtend tot deze een hap van het brood nam. De Swablu moest wel erg hongerig zijn als hij eten begon te stelen…

Smakelijk begon de blauwe vogel pokémon van het brood te eten. Zoals Jayla al had gedacht, had de Swablu niet eens een hap kunnen nemen van het eten van de man. Een vreemd, wild idee mengde zich onder haar gedachten. “Zeg.. Swablu…”� begon ze twijfelend. Ze wachtte tot de pokémon was uitgegeten. Ze zag er al een stuk beter uit, vond Jayla. Als je het vuil, de schaafwonden, en haar lichaam dat nog steeds wat aan de dunne kant was vergat. “Blu?”� antwoordde de Swablu. Jayla glimlachte zachtjes. “Zou je het misschien iets vinden… om met mij en Zero mee te reizen? Als.. mijn pokémon?”� vroeg ze. Zero, die zijn naam had gehoord, klom op Jayla’s rug, om over haar hoofd heen naar de Swablu te kunnen kijken. “Dan kun je ook daadwerkelijk Tsubaki worden. Tsubaki.. de Swablu die niet meer hoeft te stelen voor haar eten.”� De Swablu keek Jayla twijfelend aan. Het was een goed aanbod. Ze zou geen honger meer hebben, en haar leefomstandigheden zouden een stuk beter worden. Maar zou ze het mens wel kunnen vertrouwen? Zou het niet gewoon weer hetzelfde worden als bij haar vorige trainer?

Jayla stond op, haar hand op haar rug houdend om ervoor te zorgen dat Zero er niet vanaf zou glijden. “Je hoeft je natuurlijk niet verplicht te voelen,”� zei Jayla haastig. Nee, als er iets was wat ze niet wilde, was dat deze Swablu gedwongen zou worden om haar pokémon te zijn. Hij was al bang genoeg voor mensen op het moment. Ze wilde niet dat haar angst nog erger zou worden doordat Jayla de Swablu zou dwingen om haar pokémon te worden. Zero klom weer van Jayla’s rug af, en ging tegenover de Swablu staan. “Treecko, treeck?”� vroeg hij. De Swablu scheen over haar woorden na te denken, voordat ze antwoorden. “Blu. Swablu..?”� Jayla begon te fronsen. Pokémon die met elkaar praatten. Zou het ooit mogelijk zijn om te kunnen verstaan wat ze tegen elkaar zeiden? Natuurlijk waren er al verschrikkelijk veel theorieën waarin dit kon. Maar of ze ook in de praktijk werkten? Tot nu toe niet, in ieder geval. En Jayla betwijfelde of het binnenkort zou veranderen.

De Swablu knikte toegeeflijk. “Serieus?”� vroeg Jayla fronsend. “Blu!”� knikte de Swablu een tweede keer. Jayla liet een opgeluchte zucht horen. Vrolijk grijnzend haalde ze een ongebruikte pokéball uit haar tas tevoorschijn. “Goed dan, hier gaan we, Tsubaki,”� glimlachte ze. Ze gooide de pokéball zachtjes tegen de Swablu aan. De Swablu kleurde rood, en werd vervolgens in de pokéball gezogen. De pokéball bewoog een paar keer heen en weer, voordat hij een vaag ‘ping’ geluid maakte, en stopte met bewegen. Jayla pakte de pokéball op. Ze had daadwerkelijk haar eerste pokémon gevangen. En het was niet eens zo moeilijk geweest als ze in eerste instantie had gedacht! Alhoewel, het zou waarschijnlijk een stuk moeilijker worden bij de volgende pokémon. “Mooie vangst,”� hoorde ze achter zich. Instinctief draaide Jayla zich om, verbaasd naar de prater kijkend. Waarom scheen ze vandaag zo makkelijk vindbaar te zijn? “Eh.. ehm..”� stotterde ze. “Bedankt… denk ik?”� Haar wangen kleurden lichtjes, om een reden die ze niet kon bedenken. Het was niet dat ze hem leuk vond, toch? Nee, dat was gewoon niet mogelijk. Ze glimlachte zachtjes, blij dat de schaduw van het steegje haar rode kleur verborg. Nee, hij zou niet hoeven te weten dat ze bloosde. Dat soort dingen moest ze gewoon voor zichzelf houden. Ze zou zich alleen maar meer schamen als hij te weten kwam dat ze al bloosde om een sullig complimentje van hem. En dat was wel het laatste dat ze wilde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.