FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Nineteen

De plotse bekende geur deed me opkijken. Geritsel van blaadjes. Leah stapte te voorschijn. Haar grijze vacht was wat langer, net als de mijne. Ik had mijn haar al lang niet meer geknipt. We stonden beiden aan onze kant van de grens, maar ze krulde haar bovenlip op alsof ik haar moeder had vermoord. Ik legde mijn oren lichtjes in mijn nek, maakte me nog kleiner dan ik al was. Ze maakte zich breed, gromde diep en liep op me af. Ze haatte me zo vreselijk, en ik had geen idee waarom.
Leah, hou op, ik wil geen ruzie!
Natuurlijk hoorde ze me niet, en natuurlijk kalmeerde ze niet uit zichzelf. Ze sprong met een grauw op me af, ik kon haar maar net ontwijken. Ik had het vechten de laatste maanden afgeleerd, behalve met Emmett op de berg, had ik geen confrontaties meer gehad.
Ik jankte zacht, maar ze leek er alleen maar kwader om te worden. Ze hapte nogmaals naar me, trok een stuk uit mijn vacht. Ik huilde om haar te doen stoppen en wilde wegrennen, maar ze dook bovenop me.
Haar tanden haalden mijn huid open, overal waar ze maar aankon, net boven mijn oog beet ze me alsof ze me dood wilde. Bloed gutste over mijn snuit, maar ik vocht niet terug. Ik leek wel vergeten te zijn hoe dat moest. Het enige wat ik wilde, was weg. Ik jankte een paar keer van de pijn, haar scherpen nagels krasten over mijn rug toen ik worstelde om onder haar uit te komen. Ze vocht vals, al haar frustratie werkte ze op mij uit.
Abrupt hield ze op. Ze keek woedend voor zich uit, gromde nog een laatste keer en verdween toen ik de bosjes. Ontzet merkte ik dat ze mijn kleren had stukgemaakt. Het was misschien een oude broek, maar wel mijn favoriete. Beteuterd en krom van de pijn strompelde ik terug naar het huis van de Cullens. Edward zou vast vreselijk boos op me zijn, omdat ik niet sterk genoeg was om mezelf te verdedigen. Hij zou wel denken dat ik een kleine baby was.

Mijn rug deed ontzettend veel pijn, net als mijn hoofd. De tenen van mijn voorpoten zagen er rood en modderig uit. Ik had zo'n ontzettende hekel aan vechten.
Aan de oever van de rivier bleef ik staan. Wat schaamde ik me...
Ik huilde zachtjes, hopend dat Edward het zou horen. Ik spitste mijn oren toen de deur open ging, in drie stappen stond hij bij me. Ontzet streelde hij mijn kop.
"Mijn lieve God, Maggie, wie heeft dat gedaan?" Ik speelde het gevecht weer af in mijn hoofd, hij balde zijn vuisten en gromde van diep uit zijn borst.
Hou op, Edward, je maakt me bang!
"Ik heb haar gewaarschuwd, als ze je nog één keer wat deed, ging ze eraan," snauwde hij. Ik schrok.
Meen je dat? Edward, dat mag niet, ik wil niet dat je dat doet!
"Waarom vocht je niet terug?" Hij streelde over mijn rug, ik kromp in elkaar toen zijn koude huid langs mijn vlees streek.
"Sorry," mompelde hij.
Ik kon het niet. Ik kon het gewoon niet, ik-
Ik jankte zachtjes, legde mijn kop in zijn armen. Tilde hem weer op toen ik besefte dat ik zijn mooie, grijze hemd zou vuil maken.
"Doe maar, ik vind het niet erg. Het is oké." De wonden begonnen langzaam te genezen, maar dat verrekte bloed hing nog steeds aan mijn vacht.
Kun je het er niet aflikken?
Hij lachte zuur.
"Het spijt, maar jouw bloed is het laatste wat ik ooit zou drinken." Ik gromde genietend toen hij weer achter mijn oor krabde. Toen kreeg ik een geniale ingeving. De rivier.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.