FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

25th

I walked away.
She came up behind me, and hugged me.
And I asked: "Why are you holding me?"
She said: "Because I can."

Hail schraapte opgewonden met zijn hoeven over de ruwe grond toen Alexandra aan kwam dansen. Hij hinnikte schel,wierp zijn hoofd in de lucht, maar bleef netjes naast me staan. Even verderop in de schaduw zaten de officieren, en rondom de paddock zaten de mannen die nu vrij hadden. Ze wilden het spektakel geen van allen missen.
Alexandra had passende kleren aan, dit keer niet de mijne. Ze waren veel duurder en mooier dan die van mij, en ik denk dat het een manoeuvre was van haar vader om nog maar eens duidelijk te maken dat wij afstamden van verschillende klassen.
"Goedemiddag, Miss Lee," zei ik uiterst beleefd. Ze glimlachte geamuseerd.
"Goedemiddag, Mister Whitlock." Hail wiebelde met zijn oren, zonder aarzelen stapte zijn berijdster op.
"Laat hem even uitrazen, hij heeft een tijd stil gestaan," zei ik rustig. Ik liet de teugels los, Hail trilde op zijn benen, maar verroerde geen vin. Hij wachtte zoals altijd op het bevel van zijn ruiter. Alexandra gaf zacht benen, hij liep in een gecontroleerde stap naar de rand van de piste.
"Zet maar in galop, Miss Lee. Hij is gespannen." Meer hadden die twee niet nodig om als twee gekken door de paddock te gaan razen. Ze genoten beiden zichtbaar van de wind die door hun haren waaiden, en Alexandra's deftige knot had enkele lokken los gelaten. Ze zagen er zo mooi uit, zij en Hail. Ik kon met geen mogelijkheid zeggen wie van hen het mooist was. Maar dankzij mijn hart koos ik toch voor Alexandra.
Hail maakte van vreugde een bokkensprong, Alexandra gierde het uit van plezier. Ze waren zo'n mooi duo.
"Meneer Whitlock." Ze hield halt, ik keek haar met dichtgeknepen ogen tegen de felle zon aan.
"Ik wil nog een keertje springen, kan dat?" Haar vader stond recht, keek me afwachtend aan terwijl hij zijn pijp opstak.
"Natuurlijk, Miss." Ze jubelde en klapte in haar handen, Hail sprong een paar pasjes opzij van plezier.
"Jullie, ga even een paar planken en twee tonnen halen!" Ze wees met de teugels in één hand naar twee soldaten en gaf haar bevel als een volleerde kolonel. Ik kon een glimlach niet onderdrukken, net als de man die in de schaduw naar zijn dochter stond te kijken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.