FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 8: Aerial Ace

“Ik meen het, hoor..”� grinnikte Mike. “Alhoewel er van tevoren geen spectaculair gevecht was, is dit ook een mooie manier om een pokémon te vangen.”� Zijn stem klonk niet lacherig. Hij meende het? Voordat Jayla kon reageren, begon Mike weer te praten. “Nu ik je toch heb gevonden… waarom verberg je jezelf voor mij?”� vroeg hij. Jayla keek hem ongelovig aan. “Mezelf… verbergen voor jou…?”� vroeg ze. Ontkennend schudde ze met haar hoofd, alhoewel ze wist dat hij gelijk had. Het enige waar hij in ongelijk had, was dat ze zich niet alleen voor hem verborg, maar voor iedereen die haar uit zou kunnen lachen. “Dat is niet waar!”� snoof ze. “Als ik me zou verbergen, had ik me niet laten vinden.”� Mike grinnikte weer, en legde zijn hand op Jayla’s hoofd. Jayla begon te fronsen. Dat weer? Hij wist heus wel dat ze het haatte als hij dat deed. “Maak je niet druk over die verloren wedstrijd, oké? Jamie heeft al meer gevechten gewonnen dan jij je kan voorstellen. Het was een oneerlijk gevecht. Begrepen?”� Jayla duwde Mike’s hand van haar hoofd af. “Dat weet ik zelf ook wel, hoor…”� snoof ze. Ze keek hem achterdochtig aan. “Bedoel je daar mee dat jij ook van hem hebt verloren?”� Mike haalde zijn schouders op, en begon geheimzinnig te grijnzen. “Misschien,”� antwoordde hij.

Het was inmiddels twee dagen geleden dat Jayla het gevecht had verloren. De rest van de vorige dag had ze doorgebracht met herinneringen opbrengen, samen met Mike. Het had een normale dag geleken, een dag zoals vijf jaar geleden. Toen ze nog elke dag met elkaar optrokken. Jayla had, echter, besloten om niet met hem samen te willen reizen. Nóg niet, in ieder geval. Ze wilde eerst wat meer vertrouwen creëren. Zowel vertrouwen in haar pokémon, als vertrouwen in zichzelf. En dat ging een stuk makkelijker zonder reisgenoten, vond ze. Ook had ze besloten dat het tijd werd om voor het gymgevecht te trainen. Als ze die badge wilde winnen, hadden ze nog een lange weg te gaan. Een lange weg, die niet te bewandelen was zonder te trainen. Vooral Tsubaki zou ze nog moeten leren kennen. Ze kende Tsubaki’s aanvallen net zo min als dat ze haar vechtstijl kende. Het zou zelfmoord zijn om Tsubaki blindelings in te zetten bij een gevecht. Ze kenden elkaar er niet goed genoeg voor, en hadden elkaars ritme nog niet gevonden. Het ritme van Zero kende ze al, ongeveer. Snelle aanvallen achter elkaar, zodat de tegenstander geen tijd had om zich te verdedigen, of om een opening bij hem te vinden. Dat was in ieder geval de bedoeling.

“Kom er maar uit, Tsubaki!”� riep Jayla terwijl ze de pokéball van haar Swablu in de lucht gooide. De Pokéball opende zich in de lucht, en er schoot een wit licht uit, dat vrijwel direct de vorm aannam van een Swablu. Jayla glimlachte naar haar pokémon. “Heb je zin om te trainen, Tsubaki?”� vroeg ze aan haar pokémon. De Swablu streek neer op haar schouder, en antwoordde met een bevestigende ‘Blu…’. Jayla knikte goedkeurend. “Oké. Laten we eens kijken welke aanvallen je allemaal kan,”� zei Jayla, wijzend op de eerste de beste struik die ze zag. Tsubaki steeg weer op van haar schouder, en maakte vaart richting het bosje. Ze ramde de struiken met haar snavel, wat Jayla wist te herkennen als een Peck aanval. Jayla knikte, als teken dat ze Tsubaki’s volgende aanval wilde zien. Tsubaki bleef op een meter afstand van de struik vliegen, en opende haar snavel. Een luid, alles behalve mooi klinkend geluid kwam uit haar keel. Astonish? Dat zou wel weer. Vervolgens vloog Tsubaki weer weg van de struik, maakte ze steeds meer vaart, om vervolgens net voor het moment dat ze de struik raakte te verdwijnen, en er weer achter te verschijnen. Verschillende takjes vielen op de grond. Aerial Ace? Ja. Zo heette die aanval, toch? “Blu..”� zei Sswablu zachtjes, en ze landde weer op Jayla’s schouder. Drie verschillende aanvallen. Genoeg voor meerdere combinaties, maar te weinig om verwarrend te zijn. Precies genoeg op het moment, dus.

“Aerial Ace! Nogmaals!”� riep Jayla naar Tsubaki. De blauwe vogel pokémon maakte een grote bocht in de lucht, en maakte vervolgens steeds meer vaart terwijl ze op de zoveelste struik die ze als oefen slachtoffer gebruikten af ging. “Nu!”� riep Jayla, proberend het ritme van haar pokémon onder de knie te krijgen. Het leek wel of er een gigantische kloof zat tussen het vecht ritme van Zero en Tsubaki. Sterker nog, het leek niet alleen zo, het was gewoon zo. Tsubaki begon langzaam, maar kon dan zonder waarschuwing over gaan naar een snelheid die twee keer zo hoog was. Ze misleidde de tegenstander. Deze dacht dan dat ze niet snel genoeg zou zijn om hem te raken. En op het moment dat hij dat deze dit het minste verwachte, ging ze in de aanval, om haar tegenstander met snelheid en precisie te raken. Ja, dat was hoe Tsubaki werkte. Van elegant en langzaam, kon ze zonder probleem naar bruut en snel overschakelen. Een goede eigenschap. Het enige probleem was dat Jayla er ook aan zou moeten wennen.

“Stop maar, Tsubaki!”� zei Jayla tegen haar pokémon. De Swablu vloog langzaam op Jayla af, en landde vervolgens op haar schouder. “Bedankt voor je inspanningen. Je kan weer terug keren.”� Jayla richtte haar pokéball op haar Swablu, en keek toe hoe de pokémon als een rood licht in de bal werd gezogen. De werking van de pokéball bleef haar verbazen. Niet dat het zo extreem moeilijk was om haar te verbazen. Jayla klikte de pokéball aan haar broek vast. Voor vandaag had ze Tsubaki genoeg getraind. Kort pakte ze de pokéball van Zero. Zou ze hem nu misschien moeten trainen? Een voorgevoel zei haar dat ze wel zou moeten. Het enige probleem was dat ze er alles behalve zin in had. Ze klikte de pokéball weer terug aan haar riem. Het had geen zin om Zero uit zijn pokéball te halen als ze zelf geen motivatie had om hem te trainen. Jayla zuchtte. Zelfs al had ze beloofd dat ze hem zou trainen, aan zowel hem als zichzelf, ze kreeg het niet voor elkaar om de belofte waar te maken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.