FanFic.nl

Attention

I wanna get down on you

Een niet zo’n blije Bill staat - of eerder zit - mij op te wachten bij de lounge, zijn glas is inmiddels leeg. Slap begin ik te grijnzen en ga dan mismoedig aan mijn nek krabben. Wat er zonet gebeurd is ga ik echt niet aan hem vertellen, maar iets zegt mij dat mijn terneergeslagen houding hem al zoveel meer vertelt dan wat ik eigenlijk heb willen zeggen. Zijn blik veranderd dan ook van boos naar vragend -en een tikkeltje nieuwsgierig. Of eerder gezegd heel erg nieuwsgierig en maar een beetje vragend, we hebben het hier over Bill.
“Ik ken die blik uit duizenden, maar toch wil ik het horen.”� Mijn stemming begint door zijn woorden nu pas om te slaan naar een hevige omweer en mijn bliksemslagen treffen meer mijn broertje dan mezelf, wat kan ik hem haten op zulk soort momenten.
“Laamí»h,”� bries ik tussen mijn tanden door en kom met een grote plof naast hem zitten, zijn zwarte haren met enkele witte plukjes laat ik zelfs opwaaien. Geïrriteerd begin ik met mijn benen te trillen en laat mijn vingers net zo nerveus roffelen op het strakgespannen stuk spijkerstof tussen mijn benen. En waarom ik zo doe? Ik heb werkelijk geen idee. Misschien omdat Bill weer ziet dat ik een blauwtje heb gelopen, en ik hier niet openlijk over ben. Ze moet het gewoon allemaal nog even beseffen wie tegen haar sprak.
Na een aantal slokken gestolen te hebben van mijn alcoholische cola, komt Bill weer aanzetten: “Trouwens, tijdens het wachten op onze drankjes kwam ik Gustav tegen. Hij kwam met een lekker gerucht. David - en wij dus ook - schijnt een nieuwe Assistant te hebben, en het is een vrouw. Ik citeer Gustav: ‘God, Maria, Jezus, en al die Heilige bij elkaar, ik heb toch even een moordwijf gezien!’”� Bill blijft tijdens het praten met zijn vingers aanhalingstekens maken. “‘Als zij écht bij ons gaat werken, dan ga ik ervoor zorgen dat ik continu vragen heb.’”� Volgens mij adem ik nu zelfs donderwolken uit.
“Hmm..”� Negeren Tom. En ook Georg negeren. De bassist komt met een vreselijke grijns aanzetten die in zijn gezicht gebeiteld staat. “Ook wat gehoord van Gustav?”� Ik kan het gewoon niet hebben dat hij me zo aan kan staren zonder iets te zeggen. Maar Georg antwoordt nog steeds niet en gaat met die afschuwelijke kop naast mij zitten. Mijn roffelende vingers veranderen in krassen.
“Veel beter dan dat, ik heb het gezien. En Gustav heeft het ook nog eens verteld,”� voegt hij er nog aan toe. Wanneer hij zijn ogen sluit, zijn rug relaxed naar achteren laat leunen én dan ook nog eens over zijn lippen likt, knapt er iets in mij.
“Ja-ja! Het is weer duidelijk,”� begin ik hem af te bassen en stop met krassen over mijn broek wanneer ik brandende en rode vingertoppen krijg door de spijkerstof. Het laat Georg uit zijn trans komen en Bill stoppen met drinken uit mijn glas, ik heb er nog steeds geen slok van genomen. Kriegel trek ik het glas uit zijn handen en sla het laatste beetje drank als een shot achterover. Mijn lippen veeg ik droog met mijn arm en knal dan het glas op de tafel voor ons.
“Jezus, wat is er met jou?”�
“Niets, laat maar,”� ga ik op de bassist in. “Kijk niet zo, beide. De tourkriebels beginnen gewoon op te zetten.”� Kriebels zijn zeker aanwezig, maar of dat met de tour te maken heeft.. Ach, gozer, je bent echt toe aan seks. Je lul tintelt gewoon van de slaap.
“Dat zal best, maar reageer dan niet op ons af.”� Bill gooit zijn voeten met schoen en al op de bank en gaat wat comfortabeler zitten. “Wat precies zorgt voor die stress?”� Hij veranderd weer in zijn bezorgde modus en kijkt mij met die grote ogen van hem aan.
“Van alles en nog wat.”�
“Tom.”�
“Ja, gewoon the usual, niet echt iets specifieks.”� Schokschouderend begin ik heel interessant naar het aantrekkoortje van mijn vest te kijken. Ik wist niet dat er Kani in de aglet gegraveerd stond..
“Nevermind. Nu is het jouw beurt om drinken te halen, ik heb dorst.”� Als een koning op zijn troon, wappert Bill met zijn hand en nestelt zich nog wat meer tegen het zachte stof van de bank. Zonder gemaar sta ik op - zo worden er te minste geen vragen meer gesteld - en loop richting de bar. Daar word ik gelijk begroet door het vrolijke gezicht van Gustav. Waarom?
“Ey Tom, genieten we?”� Ruig plaatst hij zijn hand op mijn linker schouderblad. En alweer een vraag.
“Ja, kostelijk. Jij?”� Stomme vraag, Tom. De drummer zet een brede grijns op.
“Al gehoord van het grote nieuws?”� Ik knik, hopelijk gaat hij er niet op door. “Daar gaan je hormonen weer van draaien, niet?”� Hij klapt op de bar zodat de barman ons ziet staan.
“Helemaal.”� Wanneer de barman voor onze neus staat, vraag ik om een raket, voor Bill nog een baco en voor Georg gewoon bier, Gustav komt zelf nog met een witwijntje aanzetten.
“Al gezien dus?”� Weeral knik ik. Nog één keer over haar, dan ontplof ik. “Nice. Ik heb haar trouwens niet meer gezien, ik zou wel eens persoonlijk hallo willen zeggen.”� Ik zie hem rondkijken. Tot mijn grote schrik signaleer ik haar, met een leeg glas in haar hand. Gott, die komt hier heen.
“Hallo, jongens,”� zegt ze vriendelijk op onze staar. “Mag ik er even bij?”� Beide zetten we een stap naar achteren. Nu ze zo vlak bij mij staat zie ik pas hoe groot ze is, volgens mij zelfs groter, al ligt dat aan de hakken.
“Hé, ik ben Gustav.”� Als een echte heer steekt de drummer zijn hand uit, Ade neemt die glimlachend aan. Met samengeknepen ogen bekijk ik hun. “En dit is Tom.”� Een plotse warmte schiet naar mijn kaken.
“Leuk je te ontmoeten.”� Voor de tweede keer deze avond grijp ik haar hand en schud die. Verbaasd kijk ik haar aan, hier kan zij alleen maar op knipogen. “En hebben de jongens een leuke avond?”� Ze praat alsof ik terug tien ben.
“Heerlijk. Jij ook, zo te zien?”� Hier knikt ze alleen maar op. “Trouwens, ik hoorde dat je hier komt werken?”� Gustav weet alleen maar breed te grijnzen.
“Inderdaad, dus wees maar opgepast, ik ben geen makkelijke.”� Met grote ogen kijk ik haar aan, maar herpak mij dan door met verlangende ogen te kijken. Dit was te doorzichtig, en té dubbelzinnig. Man, ik begon bijna te twijfelen, maar damn, zij wil mij.

Terug op de bank zit ik dit keer met een grijns, van de donderwolken is niets meer te bekennen. Bill heeft het gezien, maar vraagt er niet meer om en neemt dorstig zijn drankje over en klokt die gulzig naar binnen. Met een luide ‘aah’ zet hij het lege glas op de tafel. Ikzelf nip rustig aan mijn Bacardi Razz met Fanta, het raketje dus, en kijk mijn broertje fronsend aan. Als die straks mijn opgestoken vingers juist weet te tellen, dan eet ik mijn sneaker op.
“Dorst?”� weet hij alleen maar schijnheilig te zeggen. Hoofdschuddend kijk ik naar hem en houd beschermend mijn drankje van hem vandaan. Die vorige was ook te snel op naar mijn mening. “Tom-hom!”� komt er dan zeurderig uit zijn keel. Vastberaden houd ik mijn glas achter de armleuning van het bankstel, mijn glas reikt nog net niet de vloer.
“Is het weer zover?”� Gustav komt met de andere helft van de drank aanzetten en geeft het biertje aan Georg, die trouwens nog steeds tussen mij en Bill zit. Heel soms heb ik medelijden met hem, maar dan ook echt soms. Hij at deze ook op een hoog tempo naar binnen. Man, één zo’n momentfoto en iedereen denkt dat we een band zijn met alcohol problemen.
“Waar hebben jullie last van? Jullie drinken alsof je leven er vanaf hangt?”� Om het goede voorbeeld te laten zien, nip ik weer aan mijn glas. Heerlijk.
“Nu kan het nog. Tijdens het toeren krijgen we een David achter ons aan die jent dat we rustiger aan moeten doen, omdat we de volgende dag er weer vol tegenaan moeten,”� verklaart de drummer en neemt zo ook een slok van zijn droge witte wijn. “En dat willen we niet hebben,”� sluit hij zijn standpunt af. Beamend knikken we alle drie op hem.
“Maar Tom, geef mij nou een slokje!”� Oja, daar hadden we het over.
“Nee, Bill, moet je maar niet zo snel drinken, of ga nieuwe halen.”� Als een klein kind blijft hij mij boos aankijken. “Jezus, hier.”� Mijn halfvolle glas - eeuwige optimist - geef ik het aan mijn broertje die het als een overwinnaar overneemt en gretig het gele vloeistof naar binnen laat glijden. Lachend schud ik voor de tweede keer deze avond mijn hoofd. Hij kan echt het bloed onder je nagels vandaan halen, maar tegelijkertijd zo’n warm gevoel geven doordat hij mij als een echte grote broer laat voelen, al zijn we tweeling.
“Tom, gozer, je moet echt eens kappen met zo stom te grijnzen in jezelf. Het bezorgt mij kippenvel.”� Gevaarlijk wijst Georg met zijn vinger, waarvan de rest nog om zijn bierglas zit, en laat de gegiste drank nog net niet over de rand klotsen.
“Ja, en jij moet uitkijken waar je gaat morsen, dit vest is nieuw!”� Geschrokken deins ik naar achteren - waardoor ik noodgedwongen op de leuning beland - en wijs terug naar zijn glas. Grinnikend trekt hij het gevaar terug naar hem en neemt opnieuw een slok. Dit laat mij aan iets denken. “Bill, ik wil mijn drinken terug.”� Met grote ogen kijkt hij mij aan. “Aaah.. nee!”� Kreunend plof ik terug in de zetel en kijk naar mijn glas die leeg bij de rest van de net zo lege glazen op tafel staat.
“Sorry?”� Zuchtend wuif ik zijn niet-gemeende excuses weg. Waarom trap ik hier ook telkens weer in? Hij flikt dit altijd! Theatraal gooi ik mijn armen de lucht in, die niemand begrijpt, omdat ik in mijn hoofd sprak. Maar wanneer hun wenkbrauwen in hun haargrens verdwijnen, laat ik ze dan toch maar weer zakken.
“Niets zeggen.”�
“Was ik niet van plan.”�
“Mooi.”� Van Georg kijk ik even naar Gustav, die al helemaal niet bezig is met mij, te druk met zijn mobiel die zonet is afgegaan, en dan naar Bill die in zijn schijnheilige gezicht is blijven hangen. Een speelgoedpoppetje waarvan de batterijen zijn opgebrand.
“Bill, kap. Je gaat nog net niet met je zwarte wimpers overdreven knipperen.”�
“Dat wil ik best doen?”�
“Nee, dat moet je juist niet doen.”�
“Oh.”�
“Party people, ik ga mijn warme bedje opzoeken. Zie jullie morgen wel bij het ontbijt.”� Ik sta op en loop met een handgebaar weg. Alleen een hand op mijn schouder wil hele andere dingen van mij. Verbaast draai ik mij om.
“Wacht even, ik moet nog even wat melden.”� David wenkt mij terug naar de groep. “Morgen zullen we onze eerste vergadering houden. Daar zal de tour nog eens kort besproken worden, krijgen jullie de nieuwe Assistant Manager te zien en die zal nog even haar zegje doen. De tourbussen zullen in de garage van het hotel arriveren zodat jullie spullen erin kunnen worden geladen en jullie het naar je eigen kan maken. Daarna mogen jullie nog wat doen voor jezelf en eind middag houden we nog een interview voor de startende tour. Als afsluiter gaan we gezamenlijk dineren.”� Mijn gedachte is blijven hangen bij de vergadering, ik ga dat geile wijf zien. Smachtend wordt er voor mijn netvlies gevormd; in haar hete werkkleding waarvan haar witte bloesje te ver ontknoopt en doorschijnend is en het kant van haar knalroze beha ook nog eens er bovenuit piept. Ze zit met haar benen over elkaar op de vergadertafel en wenkt mij met haar wijsvinger naar zich toe..
“-Tom, heb je überhaupt iets gehoord?”� Schaapachtig knik ik. “Mooi, want ik herhaal het niet meer. Zie jullie morgen wel.”� En David loopt weg om andere mensen lastig te vallen. Ik word achtergelaten met de jongens, mijn verhitte grijns vertrouwd tussen mijn mondhoeken. Ze kijken mij met zijn drieën aan alsof ik een buitenaardswezen ben.
“Kunnen we het zien?”�
“Ik wil zó niet weten waar jij twee seconden geleden aan dacht,”� komt er een tikkeltje arrogant uit Bills mond. Hij stopt met raar kijken en staat op, zegt iets in de trant van: ik heb weer dorst.
“Ik wel.”� Georg wiebelt vreemd met zijn wenkbrauwen, en zie Gustav stiekem dichterbij schuiven om in goed gehoorsafstand te staan.
“Ik dacht aan de Asisstant, dí´h. Man, voor haar maak ik wel een gaatje vrij in mijn drukke rockers leven.”� De bassist kan hier alleen maar beamend op knikken en grijnst nog eens breed. Gustav begint heimelijk mee te meesmuilen, al is dit geen geheim meer voor mij. Tom heeft alles door. Ik loop daarom naar hem toe en boks tegen zijn schouder zodat hij toch even een stap naar achteren moet nemen. “Gluiperd.”�
“Ik kan mij te minste nog op straat vertonen zonder zo erg herkend te worden. En dit komt door mijn geniale stille karakter. Ondertussen kan ik mij rotfeesten bij de beruchtste tenten zonder dat iemand mij herkent.”� Hier kan ik alleen maar schamper op snuiven. Hij met zijn slimme gepraat.
“Laat je niet kisten, Tom, stiekem is hij super jaloers op jouw fame en plaatst hij jou op een voetstuk.”� Lachend gooit Georg zijn arm over mijn schouder en prikt met zijn vrije hand tegen mijn borstkast.
“Natuurlijk, iedere dag.”� Gustav rolt met zijn ogen en vangt dan Bill op die met een onmens groot glas aan komt zetten. “En wat is dí¡t?”� hij wijst ontzet naar het glas, hier glimlacht mijn broertje triomfantelijk op en neemt een slok van het roze drankje.
“Super zoet, maar heerlijk.”� Om de daad bij het woord te voegen, likt hij zijn lippen af, het piercingbolletje flitst even langs.
“Hoe kan je dat drinken? Dat moet je slokdarm verschrompelen, of minstens een gat in je maag branden!”� Verafschuwend kijkt Georg Bill aan die hier zijn schouder voor optrekt en doordrinkt. “Heb je überhaupt door hoeveel je al gedronken hebt? Tom, zeg hier wat van.”� Even moet ik mijn hoofd wakker schudden om precies te weten wat hij zei.
“Echt niet. Hij merkt het morgen wel. Mensen ik ga nu echt mijn bed opzoeken. Ik heb het gehad en ik wil er heerlijk uitzien voor de fans. Soms mag er wel een extraatje bij mijn goddelijke gitaarspel.”� En zo sluit ik het gesprek af met mijn vrienden en loop dit keer echt naar de uitgang. Even denk ik eraan om de lift te nemen, maar besef mij dan dat ik maar één miezerige trap op moet.
Wanneer ik de eerste traptrees oploop ben ik geneigd mezelf te kussen bij het zien van Ade en haar geweldige achterwerk. Volgens mij is ze geliefd bij God, want God, wat zijn die gevulde billen een lust voor het oog, en natuurlijk voor mijn handen, maar ik geloof niet dat die daar groot genoeg voor zijn.
“Ahum?”� Ongelukkig zie ik de perfectie van mij wegdraaien. Slap grijzend kijk ik omhoog om de twee groene ogen te begroeten; ze heeft een wenkbrauw vragend opgetrokken.
“Hee! Sorry, ik zat in mijn gedachte bij wat moois.”� Haar wenkbrauwen worden naar beneden geduwd. “Klaar met feesten?”� Ik ben nog niet voorbereid op een roodgloeiende wang met daarop een stevige handafdruk. Al zal het er vast super hot uitzien als zij boos is.
“Ja,”� zegt ze kortaf en draait zich weer om om terug de trap op te klimmen. Hier laat ik het niet bij zitten en neem een korte sprint om naast haar te kunnen lopen. Ze kijkt niet op of om.
“En kan je al niet wachten op de tour?”� is mijn nieuwe vraag. Ade kijkt toch maar om, onderzoekt mijn gezicht even om dan zachtjes te zuchten.
“Waarom stelt iedereen steeds dezelfde vraag?”� Ik haat het om niet de eerste en de origineelste te zijn. “-Maar goed. Ja, ik heb er super veel zin in en ik hoop dat David tevreden met mij gaat zijn, en de rest natuurlijk ook.”� Een eerlijke glimlach tovert ze op haar lippen. Mensen, noemen ze dit karma? Want, damn, wat wil ik die lippen zoenen!
“Ik ben al zéér tevreden met je, dat je dat maar weet.”� Verleidelijk beweeg ik mijn wenkbrauwen op- en neer. Ze reageert er niet op, draait zich van mij weg door eenmaal boven naar rechts te lopen richting haar kamer. Waar zal ze zitten?
Kort moet ik even nadenken of ik wel achter haar aan moet gaan of wijselijk mijn eigen kamer op moet gaan zoeken, maar naar mijn hersenen luisteren is nooit mijn sterkste punt geweest. En zo volg ik haar.

Reacties: