FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 27

Hoofdstuk 27

Face en B.A. binden Nick, Bud en Lizzy van top tot teen vast en leggen hen in de veeruimte van de dubbeldekker, tussen de geiten. Als Hannibal grijnzend naar binnen kijkt, grapt hij tegen Nick en Lizzy: “Nu kunnen jullie eindelijk eens van dichtbij meemaken wat een vriendelijke dieren dit zijn. En dat Amerika trots mag zijn op geiten. Ze zullen jullie waarschijnlijk, ondanks al je streken, beter behandelen dan jullie hen hebben gedaan.”�
En tegen Bud zegt hij: “Je moet voortaan andere vrienden kiezen, joh! Met deze twee kom je achter tralies terecht!”�
Hannibal helpt Joe om op de achterbank van de Van plaats te nemen, want hij heeft Catalina nog steeds in zijn armen en is voorlopig niet van plan om haar los te laten. Abby drentelt en springt rond Joe en wil ook in de Van. Ze wil bij haar baasje blijven, want ze voelt dat het niet goed is met haar. Hannibal weet dat B.A. geen dieren in de Van wil hebben, maar laat Abby erin springen als B.A. even niet kijkt. Dan kruipt hij achter het stuur en brengt de gewonde Catalina naar het ziekenhuis. B.A. beslist dat hij de dubbeldekker zal rijden. Murdock en Face blijven in de veeruimte bij Lizzy, Nick en Bud.
Onderweg naar de uitgang van het landschapspark, werpen ze een blik in de vallei. Hoe is het toch mogelijk dat zo’n mooi stukje aarde het toneel werd van zulke snode plannen.

Nadat Catalina behandeld is op de E.H.B.O.-afdeling, wordt ze op een bed naar een kamer gereden. Joe en Hannibal zitten in een wachtkamer en lopen met haar en een jonge dokter mee.
“Mevrouw heeft een hersenschudding. We houden haar hier enkele dagen ter observatie. De hoofdwond… was die al eerder verzorgd?”�
Hannibal knikt.
“Hoe is mevrouw daar aan gekomen?”� Wil de dokter weten.
Hij kijkt erbij alsof hij verwacht over een ernstige mishandeling te zullen gaan horen. Joe vertelt in het kort over haar werk met de kudde en over de Border Collie die haar vandaag wilde redden, maar dat een beetje onstuimig deed. Zo’n verhaal hoorde de dokter nog niet eerder en hij weet dan ook niet goed of hij het moet geloven. Hij laat het er nu maar even bij zitten.
Catalina valt telkens in slaap, maar wordt om de vijf minuten wakker gemaakt. De verpleging moet controleren of er geen hersenbloedingen optreden waarvan ze bewusteloos kan raken. Hannibal laat Joe een poosje alleen met haar, hij gaat eten en drinken regelen voor zijn team. De walkietalkie legt hij naast hem. “Voor als je ons nodig hebt.”� Hannibal legt even een hand op Joe’s schouder en verlaat zachtjes de kamer.
Joe houdt Catalina’s hand vast en met de andere hand streelt hij haar haren. Er gaat vanalles door hem heen. Hij is ontzettend blij dat Nick haar niet heeft kunnen ontvoeren en vooral dat hij niet op haar heeft geschoten. Face vertelde hem dat Nick Murdock had willen neerschieten en dat Bud Lizzy had moeten doden, omdat zij Nick had kunnen verraden en zijn plannen liep te dwarsbomen. Maar hij voelt zich ook schuldig, omdat hij Lizzy niet heeft laten uitpraten aan de telefoon en daarmee deze hele toestand had kunnen voorkomen. In de wachtkamer kon hij het niet langer voor zich houden, hij moest er met iemand over praten. Hannibal zei dat hij het wel begreep waarom hij Lizzy niet had willen spreken door de telefoon, omdat hij ook al tot zijn oren in de zorgen zat om zijn zieke geiten. Een beetje begrip is prettig, maar Catalina is er wel de dupe van geworden. Als ze straks alles weet en begrijpt, dan zal ze ongetwijfeld kwaad op hem zijn.
Er wordt geklopt en een verpleegster komt binnen. Ze maakt Catalina wakker, doet wat kleine testjes en maakt aantekeningen.
“Lust u een kop koffie?”� vraagt ze vriendelijk.
Joe knikt en geeft door hoe hij die graag drinkt, daarna gaat weer bij Catalina zitten, die zich met gesloten ogen uitrekt.
“Joe? Ben jij dat?”� vraagt ze zacht als ze zijn stem hoort.
“Ja. Hoe is het met je?”�
Hij legt de deken goed over haar heen en pakt haar hand weer.
“Ik heb zo’n hoofdpijn dat ik m’n ogen niet kan openhouden. En ik wil slapen, maar ze maken me telkens wakker. Als ik slaap… voel ik me tenminste niet zo bang.”�
Dat laatste zegt ze heel zacht en een paar tranen stromen in stilte over haar wangen.
“Je bent hier veilig, meisje. Waar ben je zo bang voor?”�
Joe schuift dichterbij.
“Ik hoor telkens een knal. Hebben ze op mij geschoten? Ben ik daarom gewond aan m’n hoofd? Heb ik daarom zo’n hoofdpijn?”�
Het wordt Joe duidelijk dat ze zich niet alles meer herinnert van wat er in het park is gebeurd en vertelt in een paar woorden hoe ze aan haar hersenschudding en hoofdwond is gekomen.
“Waar is Abby nu? Ze zal wel onrustig zijn nu ze mij kwijt is. Ze mag hier zeker niet naar binnen?”�
“Nee, dat zullen ze vast niet goed vinden, maar ik zal haar zometeen een knuffel geven namens jou. En van mij krijgt ze er ook eentje, omdat niemand jou zo goed beschermd als zij.”�
“Joe! Je gaat toch niet weg, hè?!”�
Catalina grijpt zijn arm en knijpt er bijna in.
“Ik moet naar de sheriff, Catalina. Ik kan niet aan Hannibal, Face, Murdock of B.A. vragen of zij dat stel (…) naar Pointer brengen! Dan worden ze zelf opgepakt! Dat snap je wel, hè?”�
Catalina trekt Joe aan zijn arm naar zich toe en begint nu hardop te huilen.
“Niet weggaan, Joe. Alsjeblieft.”�
Hij neemt haar in zijn armen.
“Ik ben bang.”� Snikt ze tegen zijn borst.
Hij houdt haar vast tot ze kalmeert. “Zal ik Murdock vragen of hij zo lang bij je blijft?”�
“Is goed.”� Antwoordt Catalina zacht.
Ze begrijpt dat Joe weg moet, dan kan hij eindelijk de belagers van zijn dieren, van zijn hele farm, laten arresteren. Met de walkietalkie roept Joe de dubbeldekker op. B.A. antwoordt dat hij Murdock naar binnen zal sturen.
Even later klopt hij al aan en komt zachtjes binnen. Murdock groet Catalina fluisterend met dezelfde woorden als waar hij vanmorgen vroeg de dubbeldekker mee binnenstapte en ze glimlacht.
Voor Joe vertrekt, buigt hij zich naar haar toe en drukt een kus op haar voorhoofd. ”�Tot straks, lieve Catalina.”�
Ze voelt zijn warmte dichtbij en slaat haar armen om zijn nek. “Kom je snel terug?" Fluistert ze. “Alleen bij jou voel ik me veilig.”�
“Ook na vandaag nog?”�
Joe moet het weten en hoopt op een antwoord dat zijn onzekerheid zal wegnemen. Ze zwijgt echter en geeft hem enkel een kus op zijn wang.

Joe rijdt met de dubbeldekker naar het sheriffkantoor van Paul Pointer. Zijn hart klopt nog steeds onstuimig van alle doorstane spanningen van vandaag, maar de angst dat hij Catalina zal verliezen is zo goed als verdwenen. Achterin houden Hannibal en Face Lizzy, Bud en Nick in de gaten. Niet dat ze veel kunnen doen als B.A. ze heeft vastgebonden, maar wel om te voorkomen dat Nick en Bud Lizzy iets aandoen, zij is per slot van rekening de grootste boosdoener van allemaal.
B.A. volgt in de Van. Eenmaal terug in het dorp, zet hij zijn auto op een veilige afstand, maar wel zo dat ze met z’n drieën kunnen zien hoe de sheriff zal reageren op deze vangst…
Joe zet de dubbeldekker pal voor de ingang van het sheriffkantoor. Hij loopt naar binnen en wacht aan de balie tot de sheriff tevoorschijn komt.
“Hallo Joe, wat kan ik voor je doen? Is er weer iets met je geiten gebeurd?”� Vraagt Sheriff Paul Pointer met enige spot in zijn stem.
“Wat moet er allemaal gebeuren, voor je mij en mijn bedrijf serieus neemt en op onderzoek uit gaat?”� reageert Joe met een wedervraag.
“Is het zo erg gesteld met jullie? Wat is er dan nu weer gebeurd?"
De sheriff stelt de vraag op een toon waarop hij laat merken dat hij nu wel eens meer wil horen. Joe telt op zijn vingers mee als hij opsomt wat hij, zijn personeel en de geiten voor hun kiezen hebben gekregen. De mond van de sheriff valt open. Stamelend vraagt hij waarom Joe dan niet eerder naar hem is toegekomen, want hij beseft nu dat het de boer ernst is. Joe herinnert de sheriff aan een eerdere ontmoeting.
“Wat voor hulp kan ik verwachten van een sheriff die mij niet serieus neemt en mijn personeel discrimineert?”�
Paul staat met een mond vol tanden, hij weet even niets te zeggen. Joe zegt dat hij iets voor hem bij zich heeft en draait zich om. Sheriff Pointer probeert zijn gezicht te redden en loopt meteen mee. Joe opent de deuren van de dubbeldekker en laat Paul binnen.
“Sheriff, ik verzoek om arrestatie van Lizzy Vanderland, pleegster van dierenmishandeling, tevens veroorzaakster van de ongelukken die mijn personeel en mij de laatste tijd overkwamen.”�
Joe geniet van de verbazing op het gezicht van Paul.
“En ik vraag om arrestatie van deze twee heren, voor poging tot ontvoering en poging tot moord. En hem (Joe wijst naar Nick) voor medewerking aan vergiftiging van mijn geiten.”�
“Lizzy!? Nick!? Bud!? Wat bezielt jullie om…..? Nou, vertel dat later maar…”�
Paul knijpt zijn neus dicht en stapt uit de wagen. Hij roept zijn deputies en laat hen de vastgebonden dorpelingen naar buiten brengen. Als Lizzy, Nick en Bud op een rijtje staan, de één kijkt nog kwader dan de ander, gaat sheriff Paul Pointer over tot officiële arrestatie van het drietal, waarna hij zijn deputies gebaart dat ze hen naar de cel moeten brengen.
“En geef ze andere kleren aan.”� roept hij er met een vies gezicht achteraan.
“Hoe heb je dat in je eentje voor elkaar gekregen?”� Vraagt de sheriff argwanend en met zijn hoofd wijzend naar de afgevoerde arrestanten.
“Zo’n mannetjesputter ben jij nou ook weer niet.”� Hij monstert Joe van kop tot teen terwijl hij dat zegt.
Joe grijnst een beetje mysterieus en zegt dat hij goede hulp heeft gehad.
“Van wie dan?”�
Paul probeert relaxed te klinken, maar is stiekem bang dat hij van hoger hand op zijn kop zal krijgen, als uitkomt dat hij een burger in zijn district hulp heeft geweigerd. Joe laat de sheriff nog even peentjes zweten.
“Joe, ik verwacht wel dat je een berg bewijzen hebt voor deze beschuldigingen en om deze actie van je te rechtvaardigen.”�
“Pointer, jij krijgt zoveel bewijzen dat je een dag nodig hebt om ze allemaal te beschrijven.”�
Dan gaan ze samen naar binnen om het proces verbaal op te maken. Halverwege het opnemen van de verklaring, begint bij de sheriff een kwartje te vallen….
“Zeg Joe… Nick kwam pasgeleden naar de posters met gezochte personen kijken. Vooral die van het A-team trok zijn aandacht. Zijn dat soms de mannetjesputters die jou geholpen hebben? Heeft Nick iemand van hen herkend? Want ik denk dat hij zijn zinnen op het A-team had gezet.”�
Zijn ogen gaan naar de poster met het A-team erop en op zijn gezicht verschijnt een grijns. Als die mannen nu eens met Joe naar hier gekomen zijn?
“Joe, een momentje….”�
Pointer staat op, loopt naar de deur en zet deze open om te kijken of hij een donkere Van op de parkeerplaats ziet staan. Hij weet precies in wat voor auto die lui rijden. Joe volgt de sheriff met zijn ogen en weet wat de man buiten hoopt te vinden: het A-team….
“Paul krijgt bountykoorts! Er komen al dollartekentjes in zijn ogen.”� mompelt Joe als hij de ander reikhalzend op de drempel staat.
“Zijn ze niet met je meegekomen, Joe?”�
“Wat wil je nou dat ik zeg? Denk je dat ik mensen die mijn bedrijf hebben gered ga verraden?"
“Nick is niet de enige die weet dat ze hier zijn.”� Zegt Paul, terwijl hij weer gaat zitten. “Ene kolonel Lynch zit blijkbaar ook al jaren achter ze aan en hangt hier ook rond. Dan komen ze niet ver.”�
“Sorry, sheriff, van mij zul je niets horen.”�
Joe denkt terug aan de stijve hark die Kolonel Lynch is en er glijdt een triomfantelijke glimlach over zijn gezicht. Wat hebben ze die man toch heerlijk voor de gek gehouden toen hij de farm bezocht.
“En waarom denk je dat die kolonel het A-team nog altijd niet gevangen heeft weten te nemen? Een team als dat is als een locomotief op stoom, die stop je niet zomaar!”�
Als Joe zijn hele verhaal heeft gedaan staat hij op.
“Ik ga de geiten thuis brengen en dan weer naar het ziekenhuis toe, naar Catalina.”�
“Wat is er met haar gebeurd? En wie heeft dat nu weer op zijn geweten?”� vraagt de ander verbaasd.
Joe moet onwillekeurig even lachen als hij merkt dat de sheriff eindelijk betrokkenheid toont.
“Haar hond heeft haar omver gesprongen toen hij onraad rook.”�

Het nieuws dat Catalina in het ziekenhuis ligt, slaat bij de rest van Joe’s personeel in als een bom. Nelly, Don en Ray denken in eerste instantie dat ze is neergeschoten door Nick en zijn dan ook opgelucht als Joe in enkele woorden vertelt dat haar eigen hond de schuldige is. Joe pakt de telefoon en belt Catalina’s ouders op. Als hij geen gehoor krijgt, loopt hij naar de keuken terug en vraagt aan Nelly of zij weet hoe hij hen kan bereiken.
“Ze zijn op vakantie, Joe. Dus ik denk niet dat je ze deze week kan bereiken. Misschien heeft Catalina wel een adres van hun vakantiebestemming.”�
Hij pakt de beker koffie van haar aan en gaat in gedachten verzonken aan de keukentafel zitten. Als Catalina niet naar huis kan, kan ze het beste naar de farm komen. Hij heeft boven nog wel een kamer vrij die als ziekenboeg kan dienen. Eigenlijk is hij haar ouders dankbaar dat ze er niet zijn, dan hoeft hij haar niet te missen zolang ze ziek is.
De koffie krijgt geen kans om koud te worden. Zodra de temperatuur het toelaat drinkt Joe zijn hele beker leeg, staat abrupt op en loopt vastberaden de keuken uit. Nelly kijkt hem verbaasd na. Even later hoort ze hem boven haar hoofd, in één van de ongebruikte slaapkamers, druk doende met meubilair. Hij lijkt de halve bovenverdieping te verslepen en ze besluit om hem eens een handje te gaan helpen. Ze heeft namelijk een vermoeden wat hij van plan is…
Nelly loopt de trap op en kijkt even om de hoek van de deur. Joe heeft de lakens van de kasten gehaald, het logeerbed uit de hoek geschoven en nu moet er nog een kast verzet worden. Joe kijkt met de handen in z’n zij even de kamer rond. Als hij Nelly ontdekt, wil hij haar mening horen.
“Wat denk je ervan? Kan hij zo als ziekenkamer dienen?”�
“Nog een beetje kaal, hè?”�
“Voor ze naar huis mag, kom ik er wel achter waar Catalina van houdt.”�
“Dat weet iedereen toch, Joe. Ze heeft zelf haar dubbeldekker ingericht en je hebt er met je neus bovenop gestaan!”�
“Dan mag het allemaal wel een kwastje verf hebben…”� zegt hij terwijl hij de bovenverdieping van de bus voor zich ziet.
“Laten we de kamer eerst gewoon eens lekker schoon maken, dan help ik je wel met inrichten, want verven is niet zo’n goed idee, Joe. Met een hersenschudding heeft ze al hoofdpijn genoeg. Dan heeft ze niet nog eens een zware verflucht nodig.”�
Joe loopt naar Nelly toe, kijkt haar blij aan en omhelst haar.
“Wat zou ik toch zijn zonder jou?!”�
“Een verliefde boer met de handen in het haar!”�

De rest van de week is het een drukte van belang op The Goathill. Joe vliegt van hot naar haar, om zowel zijn eigen werk op de farm te doen als de logeerkamer in orde te maken en op ziekenbezoek te gaan. Hannibal belt na een vrije dag op en hoort dat het een gekkenhuis is op de farm.
“Wat heb je allemaal nodig, Joe?”� vraagt Hannibal en noteert wat de geitenboer opnoemt. “Maak je geen zorgen. Wij brengen één en ander mee en komen je helpen.”�
Hij stuurt Face de stad in om verf, kwasten en een matras te regelen en haalt zelf een paar overalls, die hij in het motel voorziet van belettering: schildersbedrijf De vier kwasten. B.A. mag voor de uitwendige aankleding van de Van zorgen, want hij is o zo bezorgd dat er iets met zijn wagen gebeuren zal…
Een paar uurtjes later rijdt een onherkenbare Van het erf van de geitenfarm op. Joe moet lachen om de metamorfose van de mannen, gestoken in witte overalls en kleppetten komen ze de bus uit. Murdock echter heeft een alpinopet op zijn hoofd, een palet in zijn hand en praat vandaag met een Frans accent. Joe krijgt steeds meer bewondering voor de man, hoeveel typetjes heeft hij de afgelopen tijd al van hem gezien?
“Ja, je zei zelf dat Lynch hier nog steeds rondtoert!”� verklaart Hannibal hun vermomming.”� We kunnen bibberend in het motel blijven zitten, maar dat is niet zo onze stijl.”�
“Hannibal, je kunt beter zeggen dat het niet JOUW stijl is. Je vond het gewoon weer tijd om on the Jazz te zijn!”� verbetert B.A. de kolonel.
“Wat je wilt, B.A.”� reageert Hannibal laconiek en wendt zich dan tot Joe. “Zeg maar eens wat we voor je kunnen doen.”�
Joe neemt hen mee naar de op te knappen slaapkamer en legt uit wat er gedaan moet worden. B.A. neemt de meubelen mee naar buiten, repareert ze en geeft ze een nieuwe look. Hannibal en Murdock gaan samen met Joe aan de slag en voorzien de muren van een fris kleurtje verf. En Face, die niet zo handig is en zijn handen liever schoon houdt, stelt in het kantoor van Joe een schadeclaim op, die de farmer bij de rechtszaak tegen Lizzy en Nick kan gebruiken.

Enkele uurtjes later loopt B.A. de logeerkamer binnen en ziet dat Murdock de muur niet met één, maar wel met 3 of 4 kleuren beschilderd.
“Hé, man, wat doe jij nou weer?! Verf die muur nou maar gewoon! Moet je zien wat ie doet!”�
Murdock kijkt misprijzend naar B.A. als een artiest wiens werk wordt onderschat en zet een stap in zijn richting met zijn borst vooruit.
“Monsieur Baracoes! U ies uun coeltoerbarbaar! Diet ies uun impressioon van het vogelparque.”�
Hij spreidt zijn armen en laat iedereen een paar stappen naar achteren zetten voor de juiste afstand tot het kunstwerk. Met de flair van een kunstenaar wijst hij aan wat hij zojuist heeft geschilderd.
“Monsieur Baracoes, monsieur Smiet en monsieur Westwiend… Zie hier… Riet! Zie hier… Watèr! Zie hier… Wielkenböhm! Zie hier… houten bruuk!”�
Met zijn armen beeldt hij de beweging uit van wat hij aanwijst. B.A. heeft genoeg gehoord.
“Houd je mond, gek! Als je niet gauw ophoudt, dan maak ik van jou een houten breuk!”�
Hij pakt Murdock bij de kraag van zijn overall en tilt hem van de grond.
“Sie hieggg… moogggdenaaggg!”� krijgt Murdock nog net benauwd uit zijn keel geperst.
“B….A….!”�
Het zijn maar twee letters, maar hij weet wat Hannibal bedoelt en zet de onfortuinlijke kunstenmaker met een wraaklustige blik terug op de grond. Murdock strijkt zijn kleren in fatsoen en dreigt met zijn kwast naar B.A. die natuurlijk nog even gemeen naar hem grijnst. Dan draait Murdock zich van hem af en wendt zich weer tot Joe.
“Monsieur Westwiend, uun ruustkevend en vrediek panorama, zpeziaal voor die zieke Caataalinaa: Die prachtieke daak in vogelparque.”�
Nu Joe weet wat Murdock heeft willen weergeven, kijkt hij met andere ogen naar het abstracte werkstuk op zijn muur. Hij herinnert zich nog goed de enthousiaste verhalen van Catalina over het vogelreservaat, die ze vertelde toen ze die dag eindelijk weer eens onbezorgd had kunnen werken. Joe kijkt Murdock eens aan en reikt hem zijn hand.
“Monsieur Murdock, een geweldig idee! Ik weet zeker dat Catalina dit zal waarderen.”�
Geheel volgens zijn rol bedankt kunstschilder Murdock hem met een minzaam glimlachje en gaat dan verder waar hij eerder was gebleven. Alsof er niets is voorgevallen. Terwijl Hannibal en Joe hun spullen opruimen, zit Murdock op zijn knieën op de grond en fabriceert een kunstige handtekening onder zijn werk. Als B.A. langsloopt en iets lijkt te willen zeggen, krijgt hij een blik van Murdock toegeworpen die hem daar meteen van af doet zien.

Morgen neemt het A-team afscheid en iedereen heeft het voornemen om van die dag een speciale te maken…
“Sta eens even stil!”�
Nelly drentelt met een meetlint om B.A. heen: ze neemt zijn maten op.
“Dan moet je me niet zo kietelen!”� Grinnikt B.A. “Wat ben je eigenlijk van plan?!”�
“Dat zul je morgen wel zien.”� Antwoordt ze geheimzinnig.
Ze schrijft alle gegevens op en kijkt hem dan quasi streng aan. “Heb je je moeder al gebeld?”�
B.A. schudt zijn hoofd en krijgt meteen de telefoon in zijn handen geduwd.
“Nu heb je de tijd. Morgen ga je weer weg en komt er misschien een hele tijd niets meer van. Je weet dat ze je mist, dus kom op… wees nu eens net zo lief voor haar als je hier voor mij bent geweest.”�
Nelly pakt haar dochter Olivia bij de arm en neemt haar mee de kamer uit.
“Doe haar maar de groeten van ons.”� Zegt ze over haar schouder voor ze de deur dicht doet.
Die avond worden er afspraken gemaakt over hoe en wanneer de betaling gaat plaatsvinden, want Joe heeft door alle dierenartskosten behoorlijk in de buidel moeten tasten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.