FanFic.nl

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

11. Lost hoped moments, and getting confronted.

Het avondje met Alice was niet zo erg, omdat Esmé er was om haar tegen te houden. Als Esmé Alice niet op een gegeven moment had herinnerd dat ik moest slapen, was Alice rustig de hele nacht doorgegaan.

Uitgeput sjok ik de trap op naar de slaapkamer van Emmett. De jongens zijn langer weg dan ze weg zouden blijven, en mijn hele stage week op de kleuterschool is al afgelopen.
Het is donker in zijn kamer, en ik knip het licht aan. Het grote witte bed, met het witte, donzige dekbed dat nu in de kamer staat ziet er aanlokkelijk uit.
Als ik me omgekleed heb, ga ik liggen en val ik al snel in slaap.

Ik word een paar uur later wakker en knipper even gedesoriënteerd met mijn ogen. ‘Sorry mijn lief, ik wilde je niet wakker maken,’ hoor ik een zachte stem. Ik tast in het donker en vind hem. Ik laat mijn ogen even aan het donker wennen, hoewel er licht komt van een paar kleine kaarsen, is het donker voor mijn ogen en ik glimlach als ik Emmett’s gezicht zie.
‘Ik heb je gemist,’ fluister ik.
‘Het spijt me dat het wat langer duurde Noa,’ zegt Emmett zacht.
‘Maakt niet uit.’ Ik nestel me tegen hem aan.
‘Misschien moet ik vaker weggaan als ik daarna zo’n soort onthaal krijg,’ grinnikt Emmett en strijkt met zijn hand door mijn haar.
‘Doe maar niet,’ mompel ik terwijl mijn vingers over zijn gezicht strijken.
‘Ik heb je gemist,’ herhaal ik en druk mijn lippen op de zijne.
Zijn koude, en gespierde armen sluiten zich stevig om me heen en trekken me boven op zich. Ik voel mijn hart sneller kloppen. Als ik met mijn gezicht tegen zijn nek ademhaal, gaat mijn ademhaling gíªnant snel. Mijn handen glijden voorzichtig onder zijn shirt als ik mijn lippen weer op de zijne druk. Maar zijn handen grijpen acuut mijn polsen vast. Teleurgesteld leg ik mijn hoofd op zijn borstkas.
‘Waarom wil jij jezelf zo graag dood hebben Noa?’ klinkt Emmett’s stem zacht.
‘Ik wil niet dood, ik wil jóíº,’ fluister ik.
‘Je hebt mij al.’
‘Niet helemaal.’
‘Dat kan ook helemaal niet. Straks doe ik je wat aan.’
‘Dat risico neem ik dan wel voor lief.’
Emmett zucht. ‘Je bent onverbeterlijk.’
Ik lach zacht. ‘Weet ik.’
Ik hoor hem grinniken en ik druk mijn lippen weer tegen de zijne.
Steeds dwingender, en hij laat het toe. Hij gaat mee, en staat het toe als mijn vingers zijn shirt voorzichtig over zijn hoofd trekken.
We laten ons beiden meeslepen.

De volgende ochtend word ik wakker als de zon mijn blote rug verwarmt. Ik kreun als ik me uitstrek. Ik open mijn ogen en kijk recht in de karamelkleurige ogen van Emmett. ‘Goedemorgen,’ zeg ik zacht. ‘Goedemorgen,’ zijn stem klinkt liefdevol. Ik voel me geweldig, ben nog totaal in de roes van vannacht en kan nog niet helemaal normaal nadenken.
‘Noa?’
‘Hm?’
‘Heb ik per ongeluk iets bij je gebroken?’ Emmett’s stem klinkt aarzelend.
Ik ga al mijn lichaamsdelen eens af door ze één voor één voorzichtig te bewegen.
‘Niet dat ik weet,’ grinnik ik.
Hij lacht zacht. ‘Dan is het bed het enige dat er met schade van af gekomen is.’
Ik kijk om me heen en zie dat er niet veel meer over is van het bed. Ik lach met een verbaasd gezicht.
‘Em? Hoe heb je dit voor mekaar gekregen? En hoe kan het dat ik hier niks van gemerkt heb?’
Emmett grinnikt grijnzend. ‘Ehm, laten we zeggen dat ik een klein onoplettend momentje had… En wat jou betreft, jij was afgeleid.’
Ik voel mijn wangen kleuren. ‘Goed mogelijk ja,’ mompel ik.
Dan hoor ik mijn mobieltje trillen. Ik wil met mijn hand naar het nachtkastje slaan om mijn mobiel uit te drukken, maar val van het bed en land met een doffe plof op de vloerbedekking.
‘Au,’ stik ik van het lachen. Ik hoor Emmett grinniken.
‘Hier moet je ook gewoon jou voor zijn.’
Ik lach mee. ‘Klopt.’
Ik pak mijn mobieltje en kijk wie er gebeld heeft.
Brad.
En er is een nieuw voice mail bericht.
Ik hou het mobieltje aan mijn oor en kom langzaam overeind.
‘Noa?’ Emmett kijkt me bezorgd aan als ik met geschokt gezicht ophang.
Mijn ademhaling versnelt en ik kan even niet normaal nadenken.
Emmett is in no-time bij me en schud me voorzichtig door elkaar.
Zonder iets te zeggen steek ik het mobieltje naar hem uit.

Het duurt niet lang voordat de hele familie Cullen in de woonkamer staat.
‘Dus je weet het heel zeker?’ vraagt Carlisle dringend.
Ik knik en geef hem mijn mobieltje.
Als hij het bericht gehoord heeft knikt hij. ‘Goed, dan gaan we.’
Ik ben nog niet helemaal in staat iets normaals uit te kunnen brengen, het bericht heeft me diep geschokt.
Het was een noodoproep van Brad, dat hij hulp nodig had, dat zijn vader uit zijn dak gegaan was en dat Brad het niet in zijn eentje redde. Op het laatst zei hij dat hij zich verstopt had. Er klonk een hoop gestommel, het volgende moment de doodsbange, en hartverscheurende schreeuw van Brad en daarna... niks meer...

En zo komt het dat we nu met de hele familie in auto’s zo snel mogelijk naar Brad’s huis rijden.
De spanning is te voelen en niemand zegt iets.
Zodra de auto’s stoppen voor het huis, zie ik dat we te laat zijn.
Er wordt een brancard naar buiten gebracht, waar een doek over heen gespannen is.
Huilende buren.
En Brad’s vader die door de politie meegenomen wordt.
Ik stap snel uit en wil naar Brad’s levenloze lichaam toe rennen.
Maar Emmett houdt me tegen, zijn ijskoude armen slaan zich vanachter om me heen.
Zacht wiegt hij me heen en weer. ‘Er is niks wat we nog kunnen doen Noa,’ fluistert hij.
Tranen stromen geluidloos over mijn wangen terwijl ik kijk hoe de brancard in een ambulance getild wordt en de deuren dichtgaan.
Brad was als een broer voor me, als de beste vriend die jij je kan bedenken, hij was iemand die precies begreep wat ik doormaakte…
En nu is hij dood…
Mijn hand die ik uit had willen steken om hem te kunne helpen,
is te laat geweest...

Reacties: