FanFic.nl

Our own Humanoid world

48. 2 juli 2010

Jorinde her point of view
“Andreas! Waar is mijn stijltang!”� riep ik. Andreas kwam mijn kamer binnengewandeld in enkel een boxer.
“Sorry,”� grinnikte hij terwijl hij het ding terug aan mij gaf. Ik grijnsde.
“Je hoeft voor mij geen kleren aan te doen, maar mijn ouders zouden verkeerde dingen gaan denken als je zo onder komt,”� grinnikte ik. Andreas keek naar onder.
“Laten we hen dan eens lekker choqueren!”� zei hij vrolijk. Ik grinnikte
“Doe toch maar niet,”� zei ik.
“Oké, dan schatje,”� knipoogde hij terwijl hij zijn strakke skinny begon aan te trekken. Ikzelf begon nu ook mijn kleren aan te trekken.
“Ik moet mijn koffers nog pakken,”� kreunde ik. Andreas legde zijn arm rond mijn middel.
“Niet erg schat, ik help wel,”� zei hij.
“Wat lief,”� glimlachte ik. Andreas grijnsde.
“Hoe lang blijven we eigenlijk?”� vroeg hij. Nu had hij iets gevraagd.
“Ik weet het niet, eigenlijk, ik zal Bill even een sms sturen.”� Ik nam mijn mobiel en stuurde hem een sms.
“Laten we nu maar gaan ontbijten,”� zei Andreas. Hij nam me op en droeg me de trap af.
“Zet me nu maar neer, anders gaan ze weer vervelend doen,”� grinnikte ik. Andreas deed wat ik vroeg en zette me neer. Mijn ouders zaten al aan tafel te ontbijten.
“goedemorgen,”� zei ik en ging aan tafel zitten. Andreas kwam langs me zitten.
Na het ontbijt gingen we mijn koffer pakken. Bill had terug gestuurd dat we zo lang mochten blijven als we wilden. Ik had een koffer op mijn bed gezet en zat die nu vol te stoppen met kleren. “Bill en Tom hebben ook wel een wasmachine hoor,”� grinnikte Andreas.
“Ja, maar ik wil gewoon genoeg kleren bij hebben zodat ik kan variëren,”� glimlachte ik.
Andreas schudde zijn hoofd. “Vrouwen,”� hoorde ik hem nog mompelen.
“Heey jij moet niet veel zeggen! Jij draagt ook soms eyeliner!”� kaatste ik terug. Andreas grinnikte. “En volgens mij heb jij nog meer kleren als ik, wedden we!”� ik porde hem in zijn ribben. Andreas grijnsde en begon me te kietelen.
“Als je me een kusje geeft is het weer goed,”� grijnsde Andreas.
“Oké, glimlachte ik en ik gaf hem een kusje.
“Kom we zetten je koffer alvast in mijn auto,”� zei Andreas. Ik knikte. Andreas liet zich weer eens van zijn beste kant zien en nam mijn zware koffer op en legde dat in de kofferbak van zijn auto. “Ik sms Makbule en Tosca dat we hen ophalen, goed?”� vroeg ik aan Andreas. Hij knikte. “Dat lukt nog wel, maar dan moeten we wel vroeg opstaan hé,”� grijnsde hij.
Hij wist ondertussen ook wel dat ik daar een hekel aan had.

Bill his point of view
“TOOOOOO-HOOOOOOM!”� gilde ik. Tom kwam in volle vaart de keuken in.
“Welke fan heeft je vermoord,”� hijgde hij. Ik keek hem raar aan.
“Ik wilde enkel vragen als jij naar de winkel wilde gaan, zodat ik cupcakes kan bakken voor morgen,”� glimlachte ik. Tom zijn gezicht bevroor.
“Ik kreeg bijna een hartaanval, ik dacht serieus dat je wat had en dan moet ik voor jou naar de winkel!?”� Tom werd bijna rood van de woede. Ik grinnikte.
“Laat maar, ik ga wel zelf,”� grinnikte ik en liep de keuken uit en viste mijn schoenen vanonder de verwarming. Ik nam nog wat geld uit Tom zijn portemonnee en nam nog mijn leren jasje van de kapstok. Ik nam nog de autosleutel van onze audi en kroop dan achter het stuur. Ik zette de radio nog lekker hard en reed naar de supermarkt. Gelukkig ligt die niet ver en komen er nooit super veel mensen en eigenlijk zou dat niet zo veel uitmaken. Ze laten mij hier meestal toch met rust, in de winkel. Af en toe komt er iemand wel voor een handtekening en een foto, maar dat is normaal en niet erg.
Ik nam aan de inkom nog een mandje en ging voor de rek staan met bak ingrediënten. Ik had gelukkig vanmorgen nog de lijst met wat ik nodig had nog overgeschreven uit het kookboek dat onze moeder voor ons gekocht had. Want als ik dat niet had gedaan, stond ik hier nu mooi.
Eens kijken wat ik allemaal nodig heb. Zelfrijzend bakmeel, zachte boter, suiker, eieren, melk, vanilleextract, glazuur, gezeefde poedersuiker, levensmiddelenkleurstof en versiering.
Jezus, dat is een hele hoop.
Toen ik eindelijk alles had kon ik naar de kassa gaan en betalen.
“Zo, Bill Kaulitz komt ook nog eens inkopen doen,”� grinnikte de vrouw achter de kassa. Ik glimlachte en knikte.
“Ga je cupcakes maken?”� vroeg ze. Ik keek verbaasd.
“Mijn dochter maakt dat ook altijd,”� grinnikte de vrouw. Ik knikte en stopte alles in een zakje dat ik nog in de auto had gevonden. Ik betaalde de boel en ging weer weg. Buiten liep ik nog tegen iemand op. Verdwaasd keek ik op. Blijkbaar stond er een horde paparazzi. Dit had ik niet zien aankomen. Er werden vele vragen naar mijn hoofd geslingerd. Ook als Makbule bij ons thuis nu was en zelfs als we al dingen gedaan hadden. Zeg waar bemoeien die mensen zich mee. En gott wat heb ik nog aan. Een training en een muts. Wat gaat iedereen nu denken? Ik zuchtte en murmelde iets van geen commentaar en kroop zo snel mogelijk mijn auto in.
Ik vraag me soms wel af waarom ze dat altijd allemaal willen weten. Ik ben toch niet zo interessant? Oké, ik weet dat ik knap ben, maar mijn privéleven is toch niet zo belangrijk vind ik.
“Ik ben er weer!”� gilde ik door het huis terwijl ik mijn schoenen onder de verwarming schopte, mijn jas op een stoel mikte en de sleutel op tafel flikkerde.
“To-hom, heb je dat kookboek weer opgeruimd!”� riep ik al zuchtend terwijl ik het weer uit de kast haalde. Ik verspreidde alle ingrediënten over tafel en bekeek het recept.
Toen ik al half klaar was kwam Tom de keuken in.
“Je moet echt eens leren opruimen,”� zuchtte Tom. Ik keek hem verbaasd aan.
“Je schoenen midden in de zitkamer, je jas op de grond en de sleutel niet op zijn plek,”� somde Tom op. Ik keek hem onschuldig aan.
“En dat is nog maar alleen van net, je make-up moet je ook eens leren opruimen, heel de badkamer ligt gewoon vol met restjes,”� zuchtte Tom terwijl hij aan de tafel ging zitten.
“Je lijkt net onze moeder wel,”� zuchtte ik terwijl ik verder deed.
“Iemand moet het doen,”� lachte Tom. “En blijkbaar moet ik dat zijn.”� Ik grinnikte.
“Omdat je zo flink voor me zorgt krijg je twee cupcakes.”� Tom zuchtte en glimlachte tegelijk.
Ik grijnsde en zette de cakejes in de oven.
“Wedden dat die de lekkerste cupcakes worden die jij ooit hebt gegeten,”� zei ik. Tom keek me vragend aan. “Hoezo dan?”� vroeg hij.
“Omdat ik ze gemaakt heb,”� grijnsde ik. Tom lachte en gaf me een por in mijn ribben.
“Niet té gaan hè broertje,”� grinnikte hij. Ik keek hem onschuldig aan.

Reacties: