FanFic.nl

Skyline

Zehn

Ik had het verdomme koud. Jezus, niet te geloven, konden tenen af sterven op vijf minuten tijd? Zo ja, dan gebeurde dat met die van mij.
"Sexy, hoor, dat blauwe kleurtje," grijnsde Gustav die me zag bibberen. Ik stak mijn middelvinger naar hem op.
"Zwijg maar, jij staat hier niet in je ondergoed!"
"Zou ook geen zicht zijn." Bill kwam met een grijns en dezelfde zwarte badjas als ik aanlopen. Verdomme, wat had ik een hekel aan naaktscènes... Het was niet eens romantisch of opwindend, elke vijf seconden een verdomde regisseur die zegt dat je je been toch beter op die manier kan leggen, of die je toesnauwt dat je harder moet kreunen en je dan weer verwijt dat je te hard kreunt. Regisseurs, nog zoiets, als ik ze niet nodig had voor mijn beroep, zou ik ze zo allemaal van een rots duwen! Maar deze zag er wel aardig uit, en volgens de jongens had hij geduld.
"Hallo, Nina, een eer je te ontmoeten." Zijn hand was merkwaardig warm, en zijn glimlach was erg aangenaam.
"Ik volg je kanaal op Youtube." Mijn wangen werden weer rood, en ik stamelde een bedankje.
"David heeft een goede keuze gemaakt met jou." Ik staarde naar de vloer en draaide wat met mijn voeten.
"Heb je het koud?" Ik lachte en knikte.
"Behoorlijk."
"Maak je geen zorgen, dat betert wel," knipoogde Bill. Sinds ik mijn contract getekend had, deed hij overdreven flirterig. Niet serieus bedoelt, maar het was wel ontzettend grappig.
"Ik moet toch in mijn rol komen," zei hij nonchalant. Ik duwde tegen zijn schouder, hij wreef even over de stof.
"Wel zacht, hé?" Ik grinnikte toen hij zijn badjas bleef strelen alsof het een puppy was.
Plots voelde ik een zachte vacht langs mijn benen gaan.
"Dash, heb je aandacht nodig?" Zoals gewoonlijk had ik hem meegenomen naar de set. Ik liet hem niet graag alleen, omdat ik me dan eenzaam voelde. Hij niet, hij kon rustig een week alleen thuis zijn als hij wat te vreten had, maar ik kon zelfs niet slapen bij de gedachte dat hij niet bij me was.
Ik krabde achter zijn oor, hij ging tevreden op zijn rug liggen.
"Buikje strelen? Moet mammie buikje strelen?" Ik lachte toen hij kwispelde met zijn stompige staartje en kriebelde hem op zijn buik.
"Net of het een poedel is," hoorde ik Tom grijnzend zeggen.
"Jongen, je wilt niet weten hoe agressief poedels kunnen zijn," zei ik waarschuwend. Ondertussen lag Dash nog steeds met gesloten ogen op de grond, en Bill knielde neer om hem te aaien.
"Hij doet echt geen vlieg kwaad, hé?" Ik grinnikte.
"Tot je aan mij komt. Dan moet je hem eens zien, hij is beter dan een gewapende bodyguard. Wacht, ik toon het je. Hé, Tom, sla me eens?" Hij keek me dommig aan, schudde toen zijn hoofd.
"Hè, doe gewoon, of doe alsof, het wordt lachen!" riep Bill zijn broertje toe. Die haalde zijn schouders op en liep naar me toe. Ik stond recht, Dash stopte meteen met kwispelen en ging op zijn buik liggen om me beter te bekijken. Een beetje hulpeloos hief Tom zijn vuist op en bewoog hem in mijn richting. Dash sprong meteen recht en blafte en gromde als een duivel. Hij ontblootte zijn tanden en dwong Tom achteruit te gaan. Die deinsde geschrokken terug, Bill ging kapot van het lachen.
"Ja, die is inderdaad beter," hikte hij bij het zien van Toms onthutste gezicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.