FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

Greetings from an airbender.

Zachtjes hobbelde Kosoku door op zijn twee poten, met Yama op zijn rug. Hoeveel dagen waren er nou voorbij gegaan sinds ze weg was gelopen? Ze trok een nadenken gezicht, waarna ze tot de coclusie kwam dat het nu bijna een week was. Zes dagen om precies te zijn. Sinds gisteren was ze uit Ba Sing Se, dankzij een oude man met een kar. Ze had zijn naam niet gevraagd, maar dat was nu ook niet van belang meer. Ze liet haar blik even langs de kraampjes gaan, waarvan de meeste volstonden met voedsel. Met als gevolg dat haar maag weer begon te knorren. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen, de laatste keer dat ze had gegeten was gistermiddag, nadat ze Ba Sing Se had verlaten. Ze had toen ergens wat fruit weten te plukken, ook al smaakte het niet. Ze had nog geluk gehad dat het geen giftig fruit was, want dat zou ze ook makkelijk kunnen plukken, omdat ze geen idee had welk fruit gif in zich had. Kosoku zou ook vast honger hebben, omdat ze geen grasveld meer waren tegengekomen. Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen. Met de dag kreeg ze meer en meer spijt te zijn weggelopen. Je had er helemaal geen voordeel aan. Opnieuw wees ze zichzelf erop dat ze te stom was geweest geld mee te nemen. Haar familie was rijk, dus iets missen deden ze vast niet. Een raar geluid liet haar opkijken. Het klonk alsof er een gevecht bezig was. Raar, zeker in dit klein dorpje.. Dat gaf dus nog een rede om te gaan kijken. Door een ruk aan zijn teugels te geven gebierde ze Kosoku harder te rennen. Door hem naar het midden van de weg te navigeren liepen zí­j de mensen niet in de weg en andersom ook. Maar, was het niet raar dat de mensen niet nieuwsgierig omkeken naar de geluiden? Was het niet raar dat alleen zí­j degene was die erop afging? Een frons verscheen op haar gezicht toen dat in haar gedachten opkwam. Was het dan gebruikelijk hier dat er elke dag een gevecht plaatsvond? Als dat het geval was hoefde ze zich niet te haasten, maar iets in haar zei dat ze er juist wel op af moest gaan, ondanks dí¡t. Op dat moment was het even stil. Was het gevecht gestopt? Ze hield halt, bleef stil luisteren, maar klaarblijkelijk was het gevecht voorbij. Opnieuw zuchtte ze, dit keer van opluchting. Daarna liet ze Kosoku de hoek om gaan, door aan zijn rechterteugel te trekken.

Eenmaal om de hoek verstijfde Yama. Daar lag ze, roerloos op de grond. Eén of andere gespierde man kwam grijnzend haar voorbij gelopen. Dan.. Hebben zij twee gevochten? Maar.. Iets klopte niet.. Yama sprong van Kosoku's rug af en holde naar het meisje toe. Nu viel het haar pas op. Niet alleen door de oranje-gele kleren, maar ook door de blauwe pijl die zich verstopte onder de blonde pony van haar. Een luchtmeester. Maar, een luchtmeester had normaal toch geen blonde haren? De bruine stok die naas t haar lag was extra bewijs, dus moest ze er wel één zijn. Vlug greep ze de schouders van het meisje vast en probeerde die wakker te schudden. Verscheidene mensen stonden haar nu aan te gapen of raar aan te kijken. Andere mensen stonden haar vuil aan te kijken. Waarom? Hadden ze soms iets tegen dit meisje, was het omdat ze een luchtmeester was en zich bevond in het aarderijk? Als dat zo was zou dat wel heel droog zijn. Er liepen hier toch ook gewoon vuurmeesters rond? Op dat moment deed ze haar ogen open. Er verscheen een glimlach op Yama's gezicht, maar die verdween gauw genoeg weer. De man die daarnet grijnzend wegliep was weer teruggekomen. Hij had vast opgemerkt dat ze naar het meisje was toegerend. ''Hé, wat moet dat?'' Een nijdige blik verscheen in haar ogen, terwijl ze recht kwam. ''Dat is mijn tekst,'' riep ze kwaad uit. Ze was er zeker van dat de persoon die nu op de grond lag niks verkeerds had gedaan. Er lag geen gestolen goed bij haar, met andere woorden, ze had de regels niet overtreden. ''Zeg, ukkie, als jij zonodig naast haar wil liggen hoef je dat alleen maar te zeggen.'' Ukkie?! Als hij eens wist wie ze was zou hij wel anders piepen. Maar, dat kon ze niet maken. Niet nu ze zo ver was. Ze snoof licht en keek hem vuil aan. Haar ogen waren nu zichtbaar, maar dat kon haar nu niks meer schelen. Alleen mensen uit Ba Sing Se zouden haar herkennen, maar zulke mensen kende het begrip 'respect'. Respect voor anderen, maakt niet uit wie. En deze persoon kende dat begrip heus niet. ''Wat is er, ben je je tong kwijt?'' grapte de man en lachte hard. Nu was ze het zat, deze persoon moest eens wat leren. Ze verschoof haar voeten naar de gevechtshouding die ze geleerd had. Hij keek haar verbaasd aan, maar kwam algauw tot een besluit. ''Dus je wilt het zo spelen hè.'' Ook hij nam een gevechtspositie aan. ''Best, kom maar op.''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.