FanFic.nl

Another Point of View

Part 1; This ain't my Destiny.

Langzaam opende de jonge Pokémon haar ogen. Haar hoofd bonkte, net als haar rug, hoewel het minder zeer deed dan ze had verwacht. Zodra ze omhoog keek zag ze weer dat vage rode verschijnsel. Het vervormde haar beeld; maakte alles rood. Was dit dan een Pokéball?
Stemmen klonken. Stemmen van mensen en Pokémon. Blijkbaar was ze niet alleen in deze ruimte. Rena deed voorzichtig een pogin op te staan. Zo kon ze beter zien wat er gebeurde buiten haar ronde omhulsel.
Ze zag een meisje en een Torchic. Meer niet. De mond van het meisje bewoog, maar de woorden leken geen betekenis te vormen. Was Rena daar te jong voor, of kwam het door de Pokéball? Het kon Rena niet zo veel schelen. Zolang ze hier maar weg kwam.
Ze zette haar kracht in en duwde tegen de rand van de Pokéball, maar er kwam geen beweging in. Ze was dan ook niet zo zwaar. Was het wel gelukt als ze zwaarder was geweest? Nah, vast niet.. Die Pokéballs hadden iets.. Iets wat Rena niet aan stond. Het enige goede was dat haar pijn verdween. Maar of dat door de Pokéball kwam of door iets anders wist ze niet.
Een nieuw mens kwam de kamer in. Rena keek door de rode bovenkant van de Pokéball heen. Ze had een apart pakje aan en een of ander kapje op. Rena vond het haar dom staan en vond dat ze iets anders aan moest doen. Ze snoof en ging zitten in haar bal, wetend dat ze er toch niet uit kwam. Een stem klonk, die blijkbaar bij het net aangekomen mens hoorde. Voor Rena ook maar de kans had ook maar te proberen te begrijpen wat ze zei werd een hand op de rode laag gelegd. De kleine Ralts sloeg er tegenaan, alsof ze hem weg wilde hebben, maar zonder effect. De bal opende zich plotseling en met een zuigende kracht werd de Ralts de Pokéball uit gelaten.

Zacht schudde het wezentje haar kop, waarna ze haar rode ogen op de mensen richtte. “Hallo, Melissa!”� sprak de jongere van hen. Een geïrriteerde frons verscheen op haar gezicht. Melissa? Was ze helemaal gek geworden? Ze had al een naam en zou mooi niet naar een nieuwe naam gaan luisteren!
Rena was altijd al een rustige en behoedzame Ralst geweest. Eentje die nooit aan geweld dacht. Maar dat zou nu toch eens moeten veranderen.
Chagrijnig draaide de Ralts haar kop weg. Het kon haar niet schelen wat de mensen daar van dachten. Het jonge mens liep simpelweg naar de plek toe waar Rena nu naar keek.
“Wat is er nou? Doe eens lief, Melissa,”� sprak ze zachtjes. Rena kon niets anders doen dan haar Growl aanval gebruiken. Ze gromde kwaad naar het mens, wetend dat het geen effect zou hebben, maar het was het proberen waard. Een oranje kip, beter bekend als Torchic, ging beschermend voor zijn trainer staan. “Laat haar met rust!”� snoof hij. Rena kon niet anders dan zuur naar hem kijken.
“Melissa, dit is Avius. Ik hoop dat jullie goede vrienden worden,”� klonk de stem van het mens. Vrienden? Waarom zou Rena vrienden worden met zo'n domme kip? Ze zag daar vooral tegenop omdat hij nou ook niet bepaald aardig deed naar haar. Misschien waren ze geboren om vijanden te zijn. En dan zaten ze in hetzelfde team! Oh, dit ging een totale ramp worden. Niks kon erger zijn. Rena wilde huilen. Ze wilde geen nieuwe naam, ze wilde niet gevangen zijn en ze wilde al helemaal geen vrienden zijn met die achtelijke kip. Waarom kon ze niet gewoon haar wilde leventje behouden? Hier was niks aan. Dat wist ze nu al.
De woorden van Oswald drongen haar gedachten weer binnen. 'Ik heb zo'n gevoel.. dat ik iemand kwijt ga raken vandaag.' Hij had gelijk gehad. Hij was Rena kwijt geraakt. En waarom? Omdat ze niet had opgelet en gevangen was door een trainer. Een beginneling nog wel! Nu zou ze Oswald nooit meer terug zien. Zacht beet ze op haar lip. Haar hoofd liet ze hangen. Ze hoorde het mens wat zeggen, maar luisterde niet. Het deed er niet toe. Er was geen weg terug, maar moest ze dan gewoon tam achter haar aan lopen? Nee. Als ze vervelend genoeg was kon het mens haar misschien vrij laten. Er was een kleine kans, maar het was het proberen waard. Net toen ze haar kop weer op hief zag ze hoe de Pokéball op haar gericht was. Voor ze het wist zat ze weer in het ronde voorwerp, maar deze keer kon ze niet door de bovenkant heen kijken. Even verwarde dit haar, maar al snel besloot ze dat het allemaal niet uit maakte. Zolang ze hier maar zo snel mogelijk weg kwam..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.