Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Ik haat je (TC) One-shot » Ik haat je
Ik haat je (TC) One-shot
Ik haat je
'Ik haat je'
Die drie woorden heb ik de laatste weken al zo vaak tegen hem geroepen, geschreeuwd, gefluisterd. Eerst was het om een andere reden nu, maar ik blijf hem haten. Niet meer om wat hij gedaan heeft, niet om wat hij doet, maar om wat hij onbewust doet.
Hij weet niet dat het zo is, maar toch is het zo. Elke dag opnieuw, die drie woorden, de zovele schreeuwen, en ontelbare tranen.
'Ik haat je'
Die drie woorden heeft hij de laatste weken al zo vaak tegen mij geroepen, geschreeuwd, gefluisterd. Misschien nog steeds om dezelfde reden als eerst, maar hij haat me nog steeds.
Elke dag opnieuw, die drie woorden, de zovele schreeuwen, en ontelbare tranen.
'Ik haat je'
Die drie woorden klinken al weken aan de stuk elke dag in de studio. Tot twee weken geleden riep ik ze, omdat hij me pijn gedaan had.
7 mooie maanden, hier en daar een kleine ruzie, maar toch de mooiste zeven maanden van mijn leven, en hij wilde ze allemaal weggooien. Met een enkele zin, acht woorden, 5 seconden, en daarmee had hij 7 maanden weggeveegt, en samen met de scherven van mijn hart in de vuilbak gegooid.
'Ik haat je'
Die drie woorden riep ik elke keer als ik hem zag. Zijn perfecte glimlach als hij deed alsof er niets aan de hand was, deed zo'n pijn dat ik hem haatte. Alles wat hij deed ergerde mij, zo hard dat ik hem haatte.
'Ik haat je'
Die woorden roep ik nu elke nacht als ik niet slapen kan. Elke nacht opnieuw zie ik hem in mijn dromen, ik durf niet meer slapen. Ik zie er niet uit, dat weet ik. Elke keer als ik naar hem kijk, zie ik hoe erg ik er zelf ook uit zie. Ik roep de woorden elke nacht door de muren heen, en ik weet dat hij het horen kan. Simpelweg omdat ik het hem ook kan horen roepen.
“Ik haat je.”¯ voor de zoveelste keer fluister ik die woorden.
Ik ben moe, ik wil slapen, maar ik kan het niet, ik durf niet. Ik ben bang dat ik huilend wakker zal worden en dat Georg of Gustav naast mijn bed zal staan. Bang dat ik op een zwak moment alles zal vertellen, en alles voor ons beide alles zou verpesten.
Zacht wordt er op mijn deur geklopt en ik kijk op. Gustav komt voorzichtig mijn kamer binnen en ik ga wat rechter zitten.
“Het avondeten is klaar, kom je?”¯ Ik knik en ga op de rand van mijn bed zitten. “Gaat het een beetje?”¯ Ik knik.
Hij weet niet wat er aan de hand is, maar ook hij ziet dat het ernstig is. Net als Georg weet hij dat dit geen eenvoudige ruzie is die binnen de kortste keren wel opgelost is. Net zoals mij weet hij niet of het nog wel goed komt.
Mijn laatste tranen veeg ik weg en ik sta recht. Met roodgehuilde ogen slof ik op mijn sokken mijn kamer uit. Gelijk met mijn broer kom ik de woonkamer binnen en we kijken elkaar aan. Zijn bruine ogen zijn roodomrand en zijn gezicht straalt net als het mijne pijn en verdriet uit.
“Ik haat je.”¯ Sist hij, maar verder doet hij niets.
Zijn stem is gebroken, een extra bevestiging van het feit dat hij gehuild heeft.
“Ik haat je.”¯ Ik antwoord hem met dezelfde woorden.
Zijn blik verhard, mijn gezicht versteent. Mijn handen trillen, de zijne doen hetzelfde. Zijn ademhaling versnelt, de mijne neemt hetzelfde tempo aan.
“Daar gaan ze weer.”¯ hoor ik stil achter me.
Georg verwacht weer een scheldtragedie die eindigt in een huilbui bij ons beide, maar iets voelt anders deze keer. In mijn ooghoek zie ik dat hij op me af wil komen, maar Gustav houdt hem tegen.
“Ik haat je.”¯ Ondanks dat op zijn gezicht enkel woede af te lezen valt, klinkt er alleen pijn in zijn stem.
“Ik haat je.”¯ Mijn ogen vullen zich met water terwijl ik de woorden uitspreek.
Toch is het bij hem dat het masker eerst valt. Een traan rolt over zijn wang, en geen twee seconden later is dat bij mij ook het geval.
“Ik haat je.”¯
“Ik haat je.”¯ Snikken zijn duidelijk te horen en tranen zijn talrijk aanwezig.
Ik weet dat hij het zegt om dezelfde reden als ik. We kunnen elkaar niet vergeten, kunnen elkaar niet onze gedachten verbannen. Het doet pijn om niet aan elkaar te denken, omdat we nog steeds van elkaar houden.
Elk zetten we een stap dichter naar elkaar toe, nog steeds huilend, nog steeds zeggend dat we elkaar haten. We haten elkaar omdat we elkaar zonder slaap zetten, elkaar pijn doen.
We haten elkaar omdat we van elkaar houden.
De ruimte tussen ons is slechts een halve meter en we huiveren allebei.
Wie de eerste stap zet, geen idee. We dichten de ruimte tussen ons in en voor het eerst in weken raken onze lichamen elkaar weer. Zijn handen op mijn rug, mijn armen om zijn hals. Zijn tranen in mijn hals, mijn gezicht in zijn nekholte.
“Ik haat je.”¯
“Ik jou ook.”¯
Even zijn er geen woorden nodig. We weten dat het weer goed is tussen ons. Hoewel we al weken het tegenovergestelde zeggen, weten we dat we van elkaar houden.
“Snap jij hier nog iets van?”¯
“Jij?”¯
“Ik denk dat we die twee nooit zullen snappen. Dit is weer typisch Kaulitz-taal.”¯
Nee, ze begrijpen ons niet, maar dat is niet nodig. Zolang wij elkaar begrijpen is het oke, zolang we elkaar haten is het oke.
“Ik haat je.”¯ fluister ik lachend.
“Ik jou ook.”¯
'Ik haat je' omdat 'Ik hou van je' eigenlijk verboden is.
[reacties??]
Reacties:
'Ik haat je' omdat 'Ik hou van je' eigenlijk verboden is.
Serieus! Kippevel!
Ik heb het van uit Tom zijn Point of View gelezen en serieus WAUW!
WAUW WAUW WAUW!
Meer kan ik niet zeggen!
xxxx. <33
I love it! So beautiful <3