FanFic.nl

Skyline

Zwölf

http://us.123rf.com/400wm/400/400/bds/bds0912/bds091200849/6093883.jpg

Een zacht klopje deed me opkijken van mijn laptop. Ik wierp een vluchtige blik op de klok aan de onderkant van mijn scherm. Half drie. Welke verloren ziel zocht er nog gezelschap op dit uur van de nacht?
Ik stond op van mijn bed en deed open. Tot mijn verbazing zag ik Nina staan, overduidelijk in pyjama. Eventjes liet ik mijn blik onbeschaamd over haar lichaam glijden, tot ik besefte dat dat echt niet paste. Toen ik naar haar gezicht keek, merkte ik dat haar ogen triest stonden. Rusteloos.
"Nina? Wat is er?" Ze zuchtte, slikte en keek even moeilijk voor ze me ene antwoord gaf.
"Ik... Ik wil even met je praten. Mag ik binnen komen?"
"Ja, natuurlijk." Ik stapte opzij, ze liep verlegen de luxueuze kamer binnen.
"Wil je wat drinken misschien?" Ze schudde haar hoofd en ging voorzichtig op het bed zitten. Ik deed hetzelfde, enkele centimeters naast haar. Ik kon de warmte van haar huid voelen, weerstond de drang om mijn armen om haar heen te slaan.
"Het spijt me dat ik je zo laat nog stoor. Maar ik wilde even wat kwijt." Ze ging het zeggen, ze ging me vertellen dat ik de slechtste acteur was die ze ooit had gezien, dat ze niet meer met me wilde samenwerken en dat we een andere actrice moesten zoeken.
"Wat er vanmiddag gebeurde, het spijt me. Je doet het echt geweldig, en ik weet echt niet wat er met me aan de hand was." Ze zei het snel, alsof het al uren op haar maag lag, en ze leek erg opgelucht dat ze het gezegd had.
"Wat?"
"Het ligt echt niet aan jou. Je doet het goed, ik voel me gemakkelijk bij jou, maar er was iets waardoor ik-" Ze zweeg abrupt, wendde haar hoofd af. Haar ogen blonken in het licht van mijn schemerlamp, ze beet op haar lip.
"Hé hé? Wat is er? Niet huilen." Mijn troostende woorden hadden het tegenovergestelde effect: in plaats van te kalmeren begon ze onbedaarlijk te snikken. Onbeholpen sloeg ik mijn armen om haar heen. Ik had geen flauw idee hoe ik een meisje moest troosten, al had ik het gevoel dat een knuffel welkom was. Het werkte, ze klemde haar armen rond mijn middel en legde haar hoofd tegen mijn borst. Ik had geen shirt aan, en ik was blij dat ik te lui was geweest om mijn trainingsbroek al uit te trekken. Ook al had ze me vrijwel de hele dag in mijn boxer gezien.
Na enkele minuten leek ze wat te kalmeren. Ze veegde met haar handen over haar wangen.
"Het spijt me vreselijk," stotterde ze, "ik heb dit nog nooit gehad. Ik heb altijd geweldig geacteerd, en nu krijg ik dit! Net als ik de opdracht van mijn leven krijg!" Ze blies gefrustreerd door haar getuite lippen. Prachtige, volle, zoenbare lippen.
"Je hebt het ook goed gedaan vandaag," zei ik zacht terwijl ik haar lange, bruine haren streelde.
"Er was alleen iets dat-" Ik zweeg. Net als zij enkele minuten geleden. We wisten geen van beiden wat ons in de weg had gestaan.
"Ja, er was iets," fluisterde ze. Ze keek op.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.