FanFic.nl

Avatar: Legend of the Benders

Makoto's new life.

Met een zucht staarde de jongen naar de poort. Nog compleet verward van wat zijn vriendins vader had gezegd stond hij maar voor zich uit te staren. ''Makoto, kom je weer mee naar onze plek?'' Hij keek op naar zijn vrienden die naar de grot toe rende. Met veel tegenzin schudde hij zijn hoofd. ''Nee, ik kom wel een andere keer!'' Teleurgesteld hadden ze zich omgedraaid, waarna ze weer recht op hun schuilplaats afrende. Makoto had geen tijd meer voor zulke spelletjes, helaas. Ook al had hij dat graag gewild. Hij riep op de poortwachter, die de poort meteen voor hem open deed. Met een zucht vervolgde hij zijn pad naar binnen. Was dit werkelijk wat hij wilde? Wisten ze wel zeker dat hij het was? Dit soort vragen bleven door zijn hoofd spoken, tot hij de keizer tegenkwam. ''Ah, Makoto, je bent toch gekomen. Tijd voor je training.'' Was dit soms dezelfde routine als Yama had? Het was nu al ongelooflijk saai. Hopelijk hoefde hij niet de hele dag te trainen met rotsblokjes die hij rond moest schieten. Dan zou hij het helemaal niks vinden om die persoon te zijn. ''Je kamer is gereed gemaakt, voel je vrij om erheen te gaan wanneer je maar wil.'' Vragend keek hij de keizer aan. ''Waar kan ik die vinden, dan?'' Een kleine glimlach verscheen op de man zijn gezicht. ''De trap op en dan links, vlak naast de kamer van Yama.'' Naast de kamer van Yama? Een warm gevoel kwam even bij hem op toen hij aan haar dacht. Als Yama nu hier was geweest konden ze elke dag plezier hebben. Waarom was ze eigenlijk weg? Net voordat de keizer weg wilde lopen trok Makoto aan zijn kledij. ''Ehm, wat is er precies gebeurd met haar?'' vroeg hij, waar hij meteen spijt van kreeg toen hij de blik van de keizer opmerkte. Langzaam liet hij zijn greep los en liep de man weg, Makoto alleen achterlatend.

''Ehm, Kaiya? Hoe wil je de avatar precies vinden?'' Vragend keek Yama onder haar hoed vandaan naar de iets grotere luchtmeester. ''Alweer een goede vraag mijn beste,'' antwoordde het meisje. Natuurlijk, hoe kon ze het ook vragen. Ze had het moeten weten. Kaiya keek peinzend naar de lucht, alsof ze iets wilde bedenken, maar toen Yama ernaar vroeg had ze geen idee waar die het over had. ''Zullen we eerst maar wat te eten kopen?'' vroeg ze uiteindelijk. Eindelijk eens een goed idee. ''Heb je geld dan?'' Kaiya knikte. ''Nog een klein beetje. Zoek jij maar wat uit, ik neem Kosoku wel even over.'' Na dat gezegd te hebben gaf Yama de teugels aan haar, nam het geld aan dat ze kreeg en liep naar een kraampje dat vol lag met vers fruit. Ze was zo gefixeerd op het vinden van eten dat ze niet doorhad dat iemand haar kant op kwam rennen. Nouja, niet echt haar kant op, de persoon had waarschijnlijk niet doorgehad dat ze daar stond. ''Kijk uit! Aan de kant!'' Te laat. De persoon botste keihard tegen haar aan, met als gevolg dat ze op de grond viel. ''Auw...'' Langzaam opende ze haar ogen weer en zag dat een hele menigte om haar heen stond. ''Is dat niet...?'' Hoorde ze. Oh oh... Vlug stond ze op, deed haar hoed weer recht en wilde weglopen, maar ze werd tegengehouden door iemand. De persoon trok haar hoed af en hield een blaadje voor haar gezicht, die hij eerst rustig bekeek en daarna weer weghaalde. ''Het is haar...'' hoorde ze plots. Shit, niet goed. ''Jij komt mooi met mij mee.'' Op dat moment voelde ze iets op haar arm en werd ze meegetrokken. ''Laat me los!'' Niet dat het schreeuwen effect zou hebben. Deze mensen hadden er vast geen idee van wat er allemaal aan de hand was, maar daar zouden ze snel genoeg achter komen. Ergens hoopte ze dat Kaiya dit zag, maar niks van plan was om te doen. Dat was het slimste. Verder tegenstribbelen had vast geen zin meer. Langzaam maar zeker zag ze de menigte uit elkaar gaan en uit het zicht verdwijnen. Ook al had ze er totaal geen zin in, ze ging terug naar huis, dat was zeker.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.