FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

26th

Let's find ourselfs
a beautiful place
where we can get lost
into eachother.

"Weet je nog wat je moet doen?" Ze rolde met haar ogen en keek me even met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Natuurlijk weet ik dat nog. En anders Hail wel." Het dier hinnikte opgewonden. Alexandra liet hem nog even een rondje lopen om er zeker van te zijn dat zijn spieren warm waren. Maar allebei hielden ze een oogje op de twee vaten en de balk die erbovenop lag. Ik grinnikte om het ongeduld dat ze beiden moesten negeren. Alexandra keek vragend naar mijn geamuseerde grijns.
"Wat is er?" Ik schudde mijn hoofd.
"Niets, hoor."
"Welles," mompelde ze. Maar ze liet het erbij.

"Heel mooi, nu is het genoeg, miss." Alexandra had net de zoveelste sprong achter de rug, en haar haren plakten in haar nek van de inspanning. Ze zag er bloedmooi uit op dat moment.
"Toe, nog eentje, Hail is niet moe." Het was waar: de wilde hengst stond te trappelen van plezier, hij toonde geen enkel teken van uitputting. In tegenstelling tot de engel op zijn rug.
"Nee, hij niet. Jij wel. Je gaat jezelf breken als je doorgaat." Ze keek me met een vastberaden blik aan, en ik wist al dat ze zou protesteren.
"Jasper, dat is niet waar! Ik voel toch zeker zelf wel wanneer ik moe ben?" Ik besefte, net als de anderen dat ze me bij mijn voornaam had genoemd.
"Ik bedoelde natuurlijk meneer Whitlock," zei ze op dezelfde koppige toon. William keek me grijnzend aan vanaf het hek en floot geluidloos. Ik negeerde hem.
"Miss Lee, ik ga u de keuze geven tussen vandaag nog één sprong, die de laatste in mijn bijzijn zal worden, of nu ophouden en het later terug opnemen." Haar mond zakte open, ze kookte werkelijk van woede. Mijn hart kromp in elkaar toen ze me zo haatdragend aankeek, maar daar liet mijn gezicht niets van merken. Nonchalant stak ik mijn handen in de zakken van mijn broek en keek haar strak aan. Toen kwam de uitbarsting.
"Jij hebt wel veel lef, hoor! Hoe dí¹rf je zo te praten! Ik ben niet moe, en als jij me niet meer wilt helpen, doe ik het wel alleen! Ik heb jou heus niet nodig!" Haar stem klonk scherp en kwetsend, maar mijn zesde zintuig zei me dat ze blufte. Ik glimlachte beleefd naar haar en stak mijn hand op ter wijze van afscheid.
"Veel plezier, Miss Lee." Ik draaide me om en liep naar de poort van de paddock. Ik voelde bijna hoe ze hulpeloos naar me keek, en ik merkte dat ze wanhopig werd. Ik wilde dat prachtige meisje niet kwetsen, maar liever zo dan dat ze zichzelf bezeert.
"Jasper, wacht!" Ze klonk als een klein, bang vogeltje, keek me met grote, angstige ogen aan.
"Ik- ik meende het niet, ik wil niet dat je weg gaat. Ik heb je hulp wel nodig. Ik heb jou nodig." Haar stem vervaagde, ze staarde verlegen naar haar handen toen ik me op mijn hakken opdraaide. Ik keek haar vragend aan. Ze rolde geïrriteerd met haar ogen.
"Ja, oké, best, ik ben wel moe!" Chagrijnig hielt ze halt en liet zichzelf van Hail glijden. Ze nam de teugels in haar hand en liep met haar neus in de lucht naar de stallen. Grinnikend keek ik haar na.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.