Hoofdcategorieën
Home » Overige » 2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af] » Leave Out All The Rest
2. Mika, The boy who fought too much {songfic} [af]
Leave Out All The Rest
John’s P.O.V.
Van achter het gebouw keek ik toe hoe Mika naar Georgia liep. Hij wilde weg, voordat ik me zou bedenken. Georgia pakte Mika’s hand vast en liep met hem mee.
‘John. Ik wil John zien,’ hoorde ik Georgia opeens zeggen. ‘John, waar ben je?’
Verbaasd keek ik op. Ik had niet verwacht dat ze me nog zou willen spreken. Ze zag me niet, en Tom trok Georgia mee. ‘Georgia, dit is geen goed idee. Hij is weggelopen. Als je hem nu nog eens zou spreken zou dat alleen nog maar meer pijn gaan doen. Dan kom je hier helemaal niet meer weg. Het is het beste om-’
Maar nog voordat Tom zijn zin af kon maken trok Georgia zich los en rende mijn richting op. Snel ging ik wat verder in de schaduw staan, zodat ze me niet zou zien. Niet omdat ik haar niet wilde spreken, maar omdat Tom gelijk had. Het was inderdaad niet goed voor Georgia om me nu te zien.
‘John, ik weet dat je hier bent!’ Riep ze opeens. Ik hield mijn adem in, want ze stond nog geen 100 meter van me vandaan.
‘John, als je me nu hoort: ik wil dat je weet dat ik je keuze begrijp. Je doet je heel sterk voor, maar eigenlijk doet het je heel pijn om me te verlaten. Je doet het voor de kinderen. Ik begrijp het.’
Ik wist dat ze nu eigenlijk mijn woorden van even terug gewoon aan het herhalen was, maar toch vond ik het heel fijn dat ze dit deed.
Georgia’s P.O.V.
Ik wist gewoon dat hij er was. Dat voelde ik. Datzelfde gevoel vertelde me dat Tom en Mika me met medelijden aan aan het staren waren, hoewel ik met mijn rug naar ze toe stond. Mika…Hij was helemaal met me meegelopen, hoe gevaarlijk dat ook was. Geen moment had hij me in de steek gelaten. Dat was heel dapper van hem, maar we moesten ook weer het hele stuk terug. En ik was niet van plan om het te lopen. Zeker niet als er zo’n goed voertuig vlak voor onze neus stond…
Het idee alleen al bezorgde mij een rood hoofd, maar ik was vastbesloten dat ik niet weer het leger voor wilde blijven. Het leger dat misschien om deze stad was heengegaan, maar waarmee we wel geconfronteerd zouden worden als we niet opschoten.
‘Ik schaam me er eigenlijk voor om dit te vragen, dus ik vraag het niet. We nemen je auto mee, want om dit hele stuk weer te gaan lopen is veel te gevaarlijk. Het spijt me dat we dit doen, maar waarschijnlijk heb je er zelf toch niets aan. Je blijft hier toch. Je kunt altijd nog een tankwagen of weet ik veel wat gebruiken. Bovendien-’
Vanuit het niets landde opeens sleutels voor mijn voeten. Ik keek om me heen om te kijken waar het vandaan was gekomen, maar ik kon niets zien.
‘Oh, eh, dank je wel,’ zei ik stotterend. ‘Als er iets is wat ik kan doen…’
Ik wachtte even op antwoord, maar toen ik niets hoorde draaide ik me om.
‘Dan ga ik nu. Pas goed op jezelf.’
Ik zette een paar passen richting Tom en Mika, tot ik opeens iemand uit de schaduw zag stappen. Het was net alsof niemand meer geluid maakte. Zijn voetstappen kwamen als zware betonblokken op het zachte grint.
‘Eigenlijk is er wel iets dat je kunt doen.’
Als verstijfd bleef ik staan, met mijn rug naar John toe.
‘John, je weet dat ik niet kan blijven. Ik heb mijn keuze gemaakt, en jij die van jou. Er is niets meer wat eraan gedaan kan worden.’ Ik staarde met mijn hoofd naar het fijne zand onder mijn voeten, in de hoop dat ik erdoorheen kon zakken. Waarom moest hij dit doen? Dat maakte het er echt niet makkelijker op.
‘Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling.’
Verbaasd draaide ik me om. ‘Wat is er dan?’ Vroeg ik, en ik hoopte stiekem op iets wat ik na kon komen. John zette nog een paar stappen in mijn richting, en ik kon nu duidelijk zijn gezicht zien. Hij zag er afgepeigerd uit.
‘Laatst droomde ik dat ik vermist had. Iedereen was naar me aan het zoeken, ook jij. Toen ik wakker werd, was ik bang. Wat zal ik achterlaten als ik dood ga? Heel lang heb ik dit in mijn hoofd gehad, maar nu dringt het pas echt tot me door. Zeker omdat de kans heel groot is dat ik binnenkort sterf. Nee, ik meen het,’ zei John met uitgestoken hand toen ik me weer om wilde draaien. ‘Kijk naar me! Ik zit in een leger! Hoeveel soldaten overleven het? Ik zeg dit heus niet om te zorgen dat je medelijden met me krijgt. Ik zeg dit omdat het de waarheid is.’ Ik keek hem weer aan en John liet zijn hand zakken.
‘Ik vraag je nu niet om medelijden met me te krijgen, ik vraag je maar één ding. Als mijn tijd komt, wil ik dat je me niet vergeet. Herinner me om de dingen die ik goed heb gedaan, niet de dingen die ik fout heb gedaan. Zorg dat er redenen zijn om me te missen. Ik weet dat ik niet perfect ben, maar dat ben jij ook niet. Er zijn vast een paar dingen die je gaat missen, en zorg dat de rest die ook te weten krijgt. Dat lucht niet alleen op voor jou op, maar het feit dat ik herdacht word om de positieve dingen die ik gedaan heb lucht voor mij ook heel erg op.’ Ik overdacht zijn woorden even, maar John was ongeduldig.
‘Beloof je me dat?’
Dit was zijn enige verlangen, het enige wat hij wilde. En wilde ik niet ook herdacht worden om mijn goede dingen? Hij gaf zijn auto, liet me gaan met een andere man…Was het dan zo moeilijk om hem dit te beloven?
‘Ja John, dat beloof ik,’ zei ik tenslotte.
‘Dank je wel. Mika, Tom, pas goed op haar. En op jezelf,’ zei John tenslotte, en hij draaide zich om. Ik kon het niet aanzien. Dit konden toch niet de laatste woorden zijn die ik van hem zou horen?
‘John, wacht!’ Ik rende op hem af en nog voordat hij het goed en wel doorhad had ik mijn armen om hem heen geslagen.
‘Ik zal je nooit vergeten,’ zei ik, en John glimlachte.
‘Ik zal je niet eens kíºnnen vergeten, hoe graag ik dat ook zal willen.’
‘Ik hou van je,’ zei ik.
‘Ik hou meer van jou,’ zei John en ik besefte dat hij gelijk had.
I dreamed I was missing
You were so scared
But no one would listen
Cause no one else cared
After my dreaming
I woke with this fear
What am I leaving
When I'm done here
So if you're asking me
I want you to know
When my time comes
Forget the wrong that I've done
Help me leave behind some
Reasons to be missed
And don't resent me
And when you're feeling empty
Keep me in your memory,
Leave out all the rest
Leave out all the rest...
Reacties:
Love it!