FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Twenty-one

Met een handdoek op mijn haren en een andere rond mijn middel liep ik naar Edwards kamer. Ik schrok toen hij er bleek te zijn. Ik ging niet naar binnen, maar keek hem eventjes aan. Hij wist dat ik in de deuropening stond, maar ging verder met zijn vinger langs zijn muziekcollectie. Hij was zo mooi. Zijn koperkleurige haar lag perfect op zijn marmeren hoofd, zijn lippen waren zo mogelijk net zo mooi als het gevoel dat ze me gaven als ik ze mocht aanraken. Zijn kaaklijn was nagenoeg perfect, zijn slanke hals verdween in een zwart katoenen hemd. Zijn geur streelde mijn neusgaten, ik glimlachte toen hij dat ook deed.
"Jij bent erg goed voor mijn zelfvertrouwen, weet je dat?" Zijn stem deed mijn hart nog steeds dansen, en zijn blik liet me week in mijn knieën worden. Hij stond sneller dan het licht voor me, liet zijn bleke vingers over mijn blote schouder glijden.
"Het ziet er beter uit," zei hij afwezig. Ik moest even nadenken voor ik me weer herinnerde dat hij het over mijn verwondingen had. Mijn gevecht met Leah was niet zo'n groot succes voor me geweest.
"Ik weet niet wat haar bezielde," zei ik zacht, "of waarom ze plots ophield."
"Dat laatste was waarschijnlijk een bevel." Ik keek verlegen naar de vloer, Edward draaide een verdwaalde haarlok rond zijn vinger. In die paar maanden was het hele roedelgebeuren, net als het vechten, vreemd voor me geworden. Edward bleef zwijgen.
"Ze staan op jaartal," zei hij tenslotte. Het duurde eventjes voor ik besefte dat hij het over zijn platen en cd's had.
"Oh," zei ik stilletjes. Hij kuste mijn voorhoofd en streelde mijn haar.
"Ik zal je je even laten aankleden." Voor ik het wist stond hij bij de deur.
"Edward, wacht," zei ik zacht.
"Wat is er?" Hij keek me nieuwsgierig, en een tikkeltje bezorgd aan.
"Ik...ik weet het niet," stamelde ik. Om de een of andere reden, wilde ik niet dat hij me alleen zou laten. Ik voelde me eenzaam, verlaten en koud. Ik was bang, maar ik wist niet eens waarvoor.
"Vast de stress," zei Edward. Zijn vingertoppen gleden liefelijk over mijn gezicht, hij drukte zijn gezicht in mijn hals en snoof mijn geur op.
"Stress? Waarvan?" Hij grinnikte om mijn verbaasde stem.
"Maggie, ik weet dat je het vaak vergeet, maar jij blijft een weerwolf. Bovendien zijn er vreemden in huis, vampieren die jij niet kent, en of je het nu wilt of niet, je instinct vertelt je dat het gevaarlijk is en dat je moet vluchten, maar dat wil jij natuurlijk niet. En daar krijg je onbewust stress van."
"En omdat je zo van Edward houdt, wil je dat hij je beschermd." Emmett kwam doodleuk de kamer in en wierp een steelse blik op de weinig verhullende handdoek rond mijn lichaam.
"Zo kan ie wel weer," bromde Edward.
"Wat? Wat deed ik?" vroeg ik zacht. Hij glimlachte, wat ervoor zorgde dat ik weer bijna door mijn knieën ging.
"Niet jij. Emmett vindt je outfit gewoon net iets te amusant."
Oh.

Reacties: