FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Twenty Three

Jasper had mijn bui al voelen aankomen en keek me met een onderdrukte grijns aan.
"Jij gunt me echt compleet niets, hé?"
"Je zegt het net zelf, je hebt het hem beloofd," zei hij doodleuk. Ik gaf hem een stevige duw, en het enige wat hij deed was een beetje dom lachen.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Carmen. Jasper grinnikte weer.
"Laten we zeggend at Edward en Maggie beiden heel erg genieten van elkaars gezelschap." Eleazar bulderde van het lachen, maar het enige dat ik hoorde, was dat Edward ook genoot van MIJN gezelschap, en niet alleen andersom. Ik hoorde hem de trap aflopen, en draaide me om.
"Echt waar?" Hij glimlachte, ik smolt gewoonweg elke keer als hij dat deed.
"Ja, echt waar. Ik hou ook van jou." Mijn hart leek enkele tellen stil te staan. Hij had nog nooit letterlijk tegen me gezegd dat hij van me hield. Natuurlijk wist ik dat hij dat deed, maar het horen is toch wel heel aangenaam, vooral als het de eerste keer is dat het hardop wordt uitgesproken.
"E-echt?" Hij knikte en legde zijn voorhoofd tegen het mijne. Mijn hart leek te branden in mijn borstkas, mijn maag draaide bijna om van de miljarden vlinders die er rondvlogen en mijn genegenheid tegenover Edward werd zo mogelijk nog groter.
"Jeetje, als je dat zegt wordt het nog erger," mompelde Jasper hoofdschuddend. Ik sloeg hem opnieuw tegen zijn arm, en hij wankelde warempel een beetje. Een beetje verbaasd keek ik hem aan.
"Jij was toch de beste vechter?" Hij keek me onbegrijpend aan.
"Ja, waarom?"
"En dan wiebel je van zo'n duwtje?"
"DuwTJE? Dat was een behoorlijke stoot, hoor!" Hij keek me beledigd aan, maar kreeg toen een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht.
"Wat?"
"Niets." Ik rolde met mijn ogen. En kruiste mijn armen. Edward kwam achter me staan, sloeg zijn armen rond mijn middel en legde zijn kin op mijn schouder. Zijn koele ademhaling streelde zacht mijn hals.
"Hij liegt, hé?" Edward grijnsde en knikte.
"Ja, hij liegt."
"Wat is er dan?"
"Niets belangrijks. Gewoon een rare Jasper-kronkel." Verontwaardigd draaide ik me om.
"Nu lieg jij!" Hij glimlachte verontschuldigend, en ik trok een pruillip.
"Niet zo sip kijken, dat vind ik niet leuk."
"Ik vind het niet leuk als je liegt."
"Maggie, het is niet belangrijk, echt niet."
"Waarom mag ik het dan niet weten?" Edward zuchtte, keek hulpeloos naar Jasper en Carlisle.
"Ik wil je leren vechten." Jasper keek me aan met zijn enge blik, die waarmee hij me de allereerste keer, na de overval ook had aangekeken. Alsof ik een spelletje was, iets waarmee hij zich kostelijk mee zou amuseren. Angst was al lang in mijn hart geslopen, toen ik besefte wat hij had gezegd.
"Waarom moet ik leren vechten?" Iedereen in de woonkamer werd stil. Alsof ik een zwaar beladen onderwerp had gemist tijdens mijn wandelingetje/gevechtje in het bos.
"We moeten praten, Maggie," zei Edward emotieloos.
Uh-oh...

Reacties: