FanFic.nl

Luminescent. ~

1. Zero

Een lichte bries van ver uit het park trok langs, waardoor er eventjes leven in al het flora werd geblazen en vervolgens door haar riant bruine haren waaide. Met een afwezige blik in haar ogen, alsof haar geest ergens in een andere wereld zweefde, staarde ze naar de vijver voor zich terwijl vele afgerukte blaadjes samen met de wind op de grond neerstreken. Zonnestralen werden zo nu en dan geblokkeerd door dichtbegroeide overhangende takken, zodat haar ogen leken te gloeien in het licht. Haar diepbruine, blauwe ogen. Al die tijd was het voor haar een raadsel hoe het zo gekomen was, dat ze met zulke afstotelijke kijkers werd geboren. Niet dat ze het vreselijk lelijk vond, maar het viel teveel op. Dat is één ding waar ze absoluut niet tegen kon; anders zijn dan de rest.
Ze slaakte een diepe zucht. Had ik er wat aan kunnen doen, vroeg ze zich somber af, of was het niet tegen te houden? Ik voel me zo schuldig, schuldig dat ik alleen maar toekeek en niets deed. Rillingen liepen opnieuw over haar rug. De wind maakte het extra koud. Als ik maar een beetje moed in me had gehad, dan had ik misschien -
'Livine!'
Met een ruk werd ze uit haar dwarszittende gedachtes gehaald. Even verderop stond Marcus, haar adoptie-vader, in de ingang van het park. Met snelle stappen liep hij haar richting op. Hoe dichter hij bij haar kwam, hoe groter de grijns op zijn gezicht werd. Kennelijk had hij nieuws.
'Ohjee,' begon ze met een krampachtige glimlach, 'wat heeft de oppermeester te melden?'
Marcus lachte. Er verschenen lichtjes in zijn ogen, maar daar werd ze niet wijzer van. Voor Livine was het gewoon haar bloedeigen vader en zo moest het blijven ook. Ze had geen reden om op zoek te gaan naar haar echte ouders, want kennelijk was ze bij hen niet welkom.
'Ten eerste zul je dat thuis te horen krijgen, en ten tweede is er nog iemand op visite.'
Een nieuwsgierige blik verscheen in haar ogen, maar probeerde het te verbergen aangezien Marcus het altijd zo vermakelijk vond om Livine gek te maken van nieuwsgierigheid. 'Kom meis.'
Marcus haakte zijn arm in de hare en samen liepen ze richting huis. Met een laatste blik op het parkbankje vroeg Livine zich af of ze het aan hem moest vertellen. Nee, dacht ze. Ik moet het me verbeeld hebben, het hebben gedroomd..

Terwijl Marcus nog met jas aan de woonkamer binnenliep, bleef Livine in de grote hal staan en keek naar haar opvallende evenbeeld in de spiegel. Ze zag er anders uit, uitgeput en ontsteld. Haar lange haren waren statisch en stonden overeind. Ze vroeg zich verwonderd af of dat wel door de wind kwam.
Livine blies een pluk uit haar gezicht en bleef aandachtig luisteren naar de stemmen vanuit de woonkamer. Zo te horen hadden ze het gezellig; de stemmen van Marcus en Celine klonken erg enthousiast. Ze waren anders nooit zo tegen visite. Niet dat er vaak mensen op bezoek kwamen. Contact met familieleden hadden ze niet. De Sharpe verwanten hadden nooit een hechte band gehad met elkaar, vooral omdat de ene helft de tovenaarswereld als hun wereld zag en de andere helft er fel op tegen was. Ze vonden het maar "bezwaarlijk" en wisten dat er hoe dan ook ooit ongevallen van zouden komen.
Met een toch wel snel kloppend hart van de zenuwen maakte Livine de woonkamerdeur open en zag tot haar enorme verbijstering een jongen met donkerbruin verwilderd haar op de bank zitten, die haar met een grote grijns begroette. Haar ogen sprongen zowat uit hun kassen van ongeloof en ze moest een paar keer goed knipperen tot ze besefte dat het geen illusie was; Zero Black, haar jeugdmaatje van vroeger die ze al meer dan vijf jaar uit het oog was verloren..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.