FanFic.nl

Luminescent. ~

2. New Roads

'Hé Twinkle, tijd niet gezien,' zei Zero terwijl hij zijn witte tanden ontblootte. Zijn stem klonk lang niet meer zo hoog en schril als vroeger, integendeel zelfs.
Livine grinnikte bij het woordje "Twinkle". Ongelooflijk, dacht ze hoofdschuddend, hij is het niet vergeten. Ze zette zich neer in de stoel naast hem. 'Zeg dat wel, Sparkle.'
"Twinkle" en "Sparkle", twee bijnamen die Celine hun als peuters al gaf omdat ze altijd zo straalden van de energie.
Het maakte Livine onzeker toen ze zag hoe Zero zijn blik even over haar gezicht en lichaam liet glijden.
'Je bent zowat niks veranderd.'
'Jij ook niet,' bloosde Livine en wilde hem een stomp tegen zijn schouder geven, net zoals vroeger toen hij haar keer op keer in verlegenheid bracht, maar ze hield zich in.
Zero zat onderuitgezakt op de bank en zat alleen maar te grijnzen van verwondering. Zijn nog altijd helblauwe ogen staarden de hare aan. Hij stond op het punt om zijn mond open te doen, maar Celine verstoorde hun vertrouwde moment.
'Zero is een lange tijd weggeweest,' begon ze en keek hem aan, 'Maar dat was niet voor niks.'
Hij knikte. 'Nee klopt.'
Vanaf toen wendde Zero zich tot Livine. Hij vertelde over zijn ouders, dat zijn vader werd vermoord door een kwaadaardige tovenaar. Samen met zijn moeder vluchtte hij het dorp uit en doken onder bij een goeie kennis. Maar al snel werden ze ontdekt door dezelfde tovenaar en ook zijn moeder en de kennis stierven, terwijl hij zich verstopte in een kast. Zero besloot naar zijn oom te gaan, Sirius, waar hij is gebleven.
'Het was een vreselijke periode,' zei Zero stil, maar koeltjes. Er leken glimmetjes in zijn ogen te ontstaan. Hij haalde even diep adem en veranderde zijn houding. 'Maar gelukkig sleepte Sirius mij erdoorheen. Hij was er altijd voor me.'
Livine had ondertussen enorme medelijden met hem. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Misschien was het ook niet nodig.
Het bleef een paar seconde stil. Marcus was de eerste die besefte dat iemand de pijnlijke stilte moest verbreken.
'Oké, nou..' kuchte hij zo voorzichtig mogelijk om de aandacht te trekken zonder onbeschoft over te komen. 'Gelukkig had je ook wat afleiding op Zweinstein.'
Meteen had iedereen zijn blik op hem gericht, vooral Livine. Verbaasd keek ze van Zero naar Marcus en weer terug.
'Zit jij op Zweinstein?'
'Jup,' glimlachte Zero. 'Derde jaar alweer.'
Livine's mond viel een stukje open. 'Wat gaaf..'
'Inderdaad,' lachte Celine, waardoor ze haar aandacht weer trok. Ze pakte een geelachtige envelop van het bijzettafeltje naast haar stoel en gaf het aan Livine.
'Voordat je jaloers op hem wordt, wil ik dat je dit openmaakt.'
De envelop voelde dik en zwaar aan en was van een soort perkament gemaakt. Het huisadres stond geschreven in smaragdgroene inkt met bovenaan haar naam. Haar naam, voluit geschreven. Livine vond het bijna onwerkelijk. Ze kreeg anders nooit post.
'Is dit- nee toch?' vroeg ze met grote ogen. Celine en Marcus knikten tegelijk.
Op dat moment begon ze haar geduld te verliezen en Livine trok de paarse lakzegel aan de achterkant kapot. Er werden zo vaak verhalen over Zweinstein tegen haar verteld, maar ze had nooit gedacht dat ze er ook daadwerkelijk naartoe mocht gaan. Livine had het in haar achterhoofd altijd als een soort sprookje gezien, ookal wist ze dat tovenarij bestond.
Er verscheen een brief uit de envelop, dat van hetzelfde zware perkament was gemaakt. Ze las het zachtjes voor:

ZWEINSTEINS HOGESCHOOL VOOR HEKSERIJ & HOCUS-POCUS
Hoofd: Albus Perkamentus
(Commandeur in de Orde van Merlijn, Int. Tovergrootmeester, Heksenleider 1e klas, Opperste Hotemetoot van de Wereldbond van Toverlieden)

Geachte mevrouw Sharpe,
Het doet me genoegen u te kunnen meedelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Bijgaand treft u een lijst aan van schoolboeken en andere benodigdheden. Het schooljaar begint op 1 september. Gelieve vóór 31 juli per uil te reageren.
Hoogachtend,
Minerva Anderling,
Assistent-schoolhoofd

Toen Livine klaar was keek ze op. Haar ogen fonkelden.
'Mag ik überhaupt wel?' vroeg ze, maar aan de blikken van Marcus en Celine te zien hoefde ze het antwoord niet te weten. Haar dag kon niet meer stuk, zelfs de gedachtes die haar zonet nog in de ban hielden maakte niks meer uit. Dit zou letterlijk een heel nieuwe wereld voor haar openen.
Zero grijnsde trots naar haar. 'En ik ga jou vergezellen, of je wilt of niet.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.