FanFic.nl

Luminescent. ~

6. A nerve-racking moment

De volle maan scheen ondertussen van achter de wolken de coupéramen in. Het verlichte station van Zweinsveld was in de verte al te zien terwijl de trein langzaam vaart minderde. Op dat moment begon het rumoerig te worden in de smalle gangetjes van de compartimenten. Leerlingen wurmden zich langs elkaar heen om alvast bij de deuren te gaan staan, met nadruk op de eersteklassers.
Moeten wij ook al klaar gaan staan?' vroeg Davy verbaasd terwijl het al drukker werd. Celeste haalde haar schouders op, maar pakte toch voorzichtig haar handtasje bij de hand.
Livine maakte zich er niet zo druk om. In plaats daarvan staarde ze dromerig naar de maan en raakte opnieuw gefascineerd door het licht. Op de een of andere manier had de natuur haar altijd al geboeid. Ze kon de schoonheid in de meest simpelste dingen zien waar vele blind voor waren. Livine kon het niet begrijpen waarom het leek alsof zij de enigste was die daar oog voor had.
Plots voelde ze iemand aan haar gewaad trekken en keek op. Celeste glimlachte.
'Kom, we gaan. De trein kan elk moment stoppen.'
Livine stond op en voelde hoe zwak haar benen waren van het zitten. Ze hield zich even vast aan de bankleuning tot ze haar evenwicht terug had en liep toen naar de deur. Ook Davy stond op.
Net voordat ze de deur kon openen botste er een blondharige jongen tegenaan, die een zetje kreeg van een vierdejaars. Zijn ijsblauwe ogen vonden de hare en er verscheen meteen een arrogante wat-zit-je-nou-te-kijken uitdrukking op zijn gezicht. Snel liep hij weer door.
'Die komt vast in Zwadderich,' zuchtte Celeste hoofdschuddend, die het ook had gezien.

Op het perron aangekomen werden de eerstejaars leerlingen op weg geroepen door Hagrid, de terreinknecht van Zweinstein. Allen dreven ze in kleine bootjes naar de overkant van het Grote Meer. Het grote verlichte kasteel torende hoog boven het meer uit. Livine's mond zakte open van verbijstering terwijl ze haar wijs- en middelvinger door het koude water liet glijden. Ze had nooit gedacht dat de het zo groot zou zijn. Het leek wel een sprookje. Dit wordt mijn nieuwe school, dacht ze rooskleurig. Mijn nieuwe thuis.

'Zodra je je naam hoort, kom je naar voren en neem je plaats op deze kruk.'
Een oude en magere vrouw, die schijnbaar professor Anderling werd genoemd, had een lang rol perkament in haar beide handen en hield het voor zich uit.
De Grote Zaal was was verlicht met duizenden kaarsen, die boven vier afdelingstafels zweefden waar de honderden leerlingen over verdeeld waren. Aandachtig keken ze toe hoe de eersteklassers werden ingedeeld in hun afdeling.
De zenuwen gierde ondertussen razendsnel door Livine's lichaam. Als er één ding was waar ze een hekel aan had, dan was het wel in het middelpunt staan.
Vlak na de eerste werd Celeste opgenoemd. Met knikkende knieën liep ze de verhoging op en ging op de kruk zitten, met een behoorlijk benauwde blik op Livine gericht.
Anderling zette de oude en gerafelde hoed vol lappen en stiksels op haar hoofd en deinsde achteruit. Op dat moment kwam de hoed tot leven terwijl Celeste haar ogen sloot.
'Ah, geweldige keuze. Griffoendor!'
Meteen begon de tafel van Griffoendor te juichen en te klappen toen ze hun afdeling hoorden. Celeste liep opgelucht naar de tafel en werd hartelijk ontvangen door haar medeleerlingen.
'Ik ben zo bang dat ik in Zwadderich beland,' fluisterde Davy zachtjes tegen Livine met zijn blik strak vooruit gericht.
'Het komt goed, ik geloof niet da-'
'Davy Dane Gray,' riep Anderling toen met haar schrille stem.
Davy maakte een klein sprongetje van schrik en wurmde zich nerveus tussen de leerlingen door. Ook hij moest er aan geloven en de Sorteerhoed begon op zijn hoofd te wiebelen.
'Hmm.. een ietwat moeilijkere beslissing om te nemen,' zei de Sorteerhoed zacht en langzaam, 'maar aangezien ik zie dat je groots talent en moed hebt, behoor je in.. Zwadderich!'
De tafel van Zwadderich brulde er op los, alsof het een overwinning was om steeds één leerling meer te hebben dan de andere afdelingen. Ook een man, volledig in het zwart gekleed met zwart vettig haar die aan de Oppertafel zat, klapte even vluchtig in zijn handen voor Davy. Maar die was er veel minder blij mee.
Met een verslagen blik ging hij aan zijn tafel zitten. In tegenstelling tot de anderen had hij geen reden om te lachen. Toch vertelden zijn ogen dat hij niet volledig perplex stond. Teleurgesteld keek Davy toe hoe de andere leerlingen met blijdschap in hun favoriete afdeling werden ingedeeld.
Als één van de laatste werd Livine naar voren geroepen.
'Livine Sharpe,' riep Anderling iets zachter dan normaal. Ze leek verbaasd. Zelfs de glimlach van het schoolhoofd, Perkamentus, verdween lichtelijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.