FanFic.nl

Luminescent. ~

11. Magnetic feeling

'Wat is er?' vroeg Celeste toen Livine al harder op haar schouder begon te drukken. Verward keek ze op en besefte dat Celeste niet wist wat er aan de hand was.
'Oh, ik.. ' Livine haalde vlug haar hand weg; de pijn zakte immers al af. 'Ik eh, ben gewoon zenuwachtig voor de Vliegles.'
Met een verbaasd gezicht keek Celeste haar aan.
'Hoogtevrees,' lachte Livine schaapachtig en probeerde gauw aan iets fijns te denken.
'Aha, kan ik me wat bij voorstellen ja..'
Celeste kreeg een lichte blos op haar bleke wangen en rolde de krant op.
'Kom,' zei ze stilletjes. Ze stond op van haar plaats en bleef staan. 'Dan gaan we alvast naar de les.'
Heel even dacht Livine dat ze Snape vanuit haar ooghoeken zag lopen, maar het was een andere leraar.
'Ja.. is goed.'
En waarom er niet over de moord werd gesproken was voor haar ook een raadsel.
Met z'n tweeën liepen ze de Grote Zaal uit, op weg naar de oefenvelden.

Benauwd keek Celeste naar beneden, terwijl iedereen haar met een vaart voorbij vloog. Haar bevende handen zaten stevig om de bezemsteel vastgeklemd. Ze sloot haar ogen en hoopte vurig dat haar bezem vanzelf naar beneden zou gaan vliegen.
'En,' zei Livine toen ze naast Celeste zweefde, die een maffe schijnbeweging maakte van schrik. 'Heb je het al een beetje onder de knie?'
Celeste schudde koeltjes haar hoofd. 'Nee.. nee, nog niet.'
Ze keken hoe drie Zwadderaars, waaronder Draco, hun voorbij raasden. Livine moest moeite doen om haar lach in te houden bij het zien van Celeste's jammerende gezicht.
'Hoogtevrees hè?' zei ze nukkig. Livine haalde haar schouders op en wendde schuldig eventjes haar blik af.
'Moet ik je naar beneden helpen?'
Ze hoefde het eigenlijk niet te vragen, want voor ze het wist had Celeste haar arm al beet gegrepen.
'Heel graag,' fluisterde ze wanhopig.
Samen daalden ze langzaam naar beneden, naar de vaste grond. Livine zag iets zwarts met hoge snelheid voorbij razen. Het was Davy, die na een grote bocht te hebben gemaakt hun kant op vloog. Zijn zwarte haren hingen verwilderd voor zijn gezicht.
'Wilt het niet zo lukken Celeste?' lachte hij en blies de plukken haar weg.
Celeste glimlachte slapjes, probeerde zelfstandig haar evenwicht weer op te pakken en zuchtte diep toen ze eraf dreigde te donderen.
'Ik geef het op, het is gewoon dood en doodeng.'
Eenmaal bij de grond stapte ze meteen van de grond, waarna madame Hoogh naar haar toe liep.
'Geeft u het nu al op, mevrouw Willson?' vroeg ze stellig, waardoor haar gele ogen nog gevaarlijker leken dan dat ze al waren. Celeste knikte en er kroop opnieuw een blos op haar wangen.
Livine besloot om terug het luchtruim in te gaan, aangezien het altijd al een grote droom van haar was geweest om te kunnen vliegen. Om zo vrij te zijn als een vogel en tegelijkertijd de razende wind door je haren te ervaren, dat moest geweldig zijn.
Op het moment dat ze een stuk vooruit wilde gaan vliegen, voelde Livine een tinteling in haar handen opkomen. Ze dacht dat haar handen begonnen te slapen, totdat de tinteling een pijnlijke wending kreeg. Onbewust grepen haar handen naar elkaar en probeerde de prikkende pijn weg te krabben. Sommige leerlingen vlogen Livine verbaasd voorbij, denkend dat ze de schurft te pakken had gekregen of gewoonweg gek aan het worden was.
Plotseling verdween de pijn. Een paar seconden leek het eindelijk over te zijn, tot ineens dat hele bekende gevoel naar boven kwam. Het gevoel wat Livine al van kinds af aan bezig hield in haar dromen en nachtmerries. Een soort magnetisme.
Livine testte of het werkelijk magnetisme was door haar handen tegen elkaar te houden. Ze verwachtte dat deze als twee magneten begonnen te werken, maar in plaats daarvan werden ze warm en er straalde een bizar lichtblauw gloeiend licht van af. Haar hart was inmiddels naar haar keel geschoten; ze wist totaal niet wat haar overkwam, maar was zich wel bewust dat het deze keer geen droom was. Het enige wat Livine niet door had was dat haar bezem een eigen leventje begon te leiden..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.