FanFic.nl

Voor ik dood ga.. (compleet)

Hoofdstuk 1

1; De Jonas Brothers ontmoeten.

Zoals ik al had verwacht vond Evelien het helemaal geweldig dat ik die lijst had gemaakt! Ze zegt dat ze me gaat helpen om te zorgen dat ik alle punten op tijd zal afmaken.
Dus daarom vandaag het eerste punt; De Jonas Brothers ontmoeten.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan..
“Eef, hoe krijgen we ze ooit zo ver dat ze hier heen willen komen?”� vraag ik aan Evelien die naast mij in het ziekenhuisbed ligt.
“Ik ga het telefoonnummer van die hele management enzo wel zoeken, en dan bel ik ze tot ze eindelijk toegeven dat ze komen”� zegt ze en pakt mijn laptop van mijn nachtkastje af.
Na een poosje op internet zoeken heeft ze een telefoonnummer gevonden, nu pakt ze mijn telefoon van het nachtkastje en typt het nummer in.
“Hallo, u spreekt met Evelien”� zegt ze, ik hoor een vage stem op de achtergrond “Ik wil u graag wat vragen, heeft u even tijd?”� vraagt ze netjes, ik heb haar nog nooit zo netjes en beleefd meegemaakt! Hahaha
“Nou, kijk. Mijn vriendin heeft leukemie en haar grote wens is de Jonas Brothers ontmoeten, kunt u misschien iets met hun regelen?”� vraagt ze, daarna kijkt ze me woedend aan “Wat? Ik heb toch niks gedaan?”� vraag ik geschrokken “Nee, maar dat mens heeft opgehangen”� zegt ze “Ik bel gewoon nog een keer”� vult ze gelijk aan.
Nadat die vrouw drie keer heeft opgehangen zeg ik dat Evelien het maar beter op kan geven, maar dat wil ze niet “Ik blij door bellen tot ze eindelijk wil luisteren”� zegt ze vastbesloten, ze typt het nummer weer in die ze ondertussen al uit haar hoofd kent en wacht weer tot er opgenomen word.
“Ja, mevrouw hier Evelien nog een keer. Kunt u alstublieft even ophouden met ophangen, want dit is echt belangrijk!”� zegt ze, daarna kijkt ze me met enorme ogen geschrokken aan “Het is de vrouw niet, maar Kevin fucking Jonas!”� ze verteld haar verhaal nog een keer en kijkt deze keer veel blijer.
Als ze opgehangen heeft kijkt ze me helemaal happy aan “ZE KOMEN VANAVOND NOG NAAR HET ZIEKENHUIS TOE!”� gilt ze, ik kan het niet laten en begin ook te gillen.
“Alsjeblieft, help me! Ik moet er wel een beetje goed en leuk uitzien”� zeg ik en laat Evelien mijn haren stijlen en mijn make up een beetje bijwerken.
“Hoe laat komen ze eigenlijk?”� vraag ik dan “7 uur, het is nu 4 uur”� antwoord ze, ik word er gelijk helemaal zenuwachtig van, Hahaha.
De tijd vliegt voorbij, we moeten snel mijn kamer een beetje opruimen en zorgen dat we er leuk uit zien enzo.
Mijn kamer hier in het ziekenhuis is ondertussen al zo’n beetje mijn huis geworden en hangt vol met foto’s, kaarten en weet ik veel wat nog meer.
Gelukkig mag ik na alle chemo en bestraling, dat ik toch krijg om de ziekte iets minder erg te laten worden, een poosje naar huis.


“Meiden, die jongens zijn er!”� hoor ik de verpleegkundige roepen die mij altijd verzorgd. “nee, omg. Ik wil eigenlijk helemaal niet dat ze me zien, straks vinden ze me zielig ofzo”� roep ik ineens gestrest uit “hé, je wil ze ontmoeten toch? Wat maakt het dan uit wat ze van je vinden!”� roept Evelien, voor ik nog wat kan zeggen gooit ze de deur open en laat de jongens binnen.
Wauw, het is inderdaad waar. In het echt zijn ze nog knapper! En vooral Nick, haha, hij is altijd mijn favoriet geweest.
Maar toch, ik hou van ze allemaal!
Even kijken de jongens rond en ik zie dat ze niet precies weten wat ze moeten doen of zeggen, dan lopen ze naar me toe en gaan naast mijn bed staan. “Leuk je te ontmoeten”� zegt Kevin voorzichtig, ik kan merken dat ze proberen niks verkeerds te zeggen, best lief eigenlijk..
“Wat is dit?”� vraagt Nick, wanneer de rest even weg is om wat te drinken “Voor ik dood ga”� leest hij hardop voor, en leest de lijst een beetje door.
Daarna kijkt hij me verbaasd aan, hij doet zijn mond open om wat te zeggen maar sluit hem dan weer “Ik ga je helpen”� zegt hij dan “Okee”� antwoord ik.
“Dus, morgen een hele dag alleen maar ja zeggen?”� vraagt hij, ik knik. Ik vraag me af hoe het zal worden.. ik mag alleen in het ziekenhuis zijn en niet naar buiten ofzo, dus er zijn niet veel mensen die het echt door zullen hebben dat ik de hele dag alleen maar ja zeg..
Nu realiseer ik me ook, dat helemaal dronken worden en drugs nemen hier in het ziekenhuis ook niet echt gaat lukken, dat zal dan allemaal moeten wachten tot ik eindelijk voor naar huis mag.
Gelukkig kan ik het eerste punt al doorstrepen “Zou je een pen willen aangeven?”� vraag ik aan Nick, hij staat meteen op en geeft me een pen “Dankje”� zeg ik en pak mijn lijst.

1; ik wil de jonas brothers ontmoeten!!

Reacties: