FanFic.nl

De songtekst... [zm]

De songtekst...

Ik lig hier, op bed. Nadenkend over wat er de laatste tijd gebeurd is.
Telkens als ik dat doe krijg ik er weer een rotgevoel bij.

Het begon een paar jaar geleden.
Onze ouders gingen scheiden. De stiefvader die in de plaats kwam van onze echte vader was erg aardig.
Hij leerde mij hoe ik gitaar moest spelen. Dat had ik altijd al gewild, om net zo goed te spelen als mijn stiefvader.
Bill daar in tegen had daar het geduld niet voor. Hij probeerde het wel, maar het lukte gewoon niet.
Dus begon Bill met liedjes te schrijven.
Soms ging dat over zijn eigen gevoel, en soms over die van anderen.
Ik mocht de teksten altijd als eerste lezen. Nog voordat Bill het aan onze moeder liet zien.
Waar de songteksten ook over gingen, het raakte me altijd diep van binnen.
Tot Bill op een dag nog een songtekst geschreven had.
Ik kwam zijn kamer binnen. Daar zag ik Bill zitten, zijn schouders schokten van het huilen.
‘Bill, wat is er?’ Vroeg ik zacht. ‘Niks.’Had hij kortaf geantwoord. Zo snel mogelijk zocht hij een plekje in zijn bureaulade en propte de songtekst erin.
Ik ging op zijn bed zitten. ‘Bill, kom eens naast me zitten.’ Schuifelend en niet al te enthousiast ging hij met een plof naast me zitten. ‘Zeg me nou wat er aan de hand is.’ Zei ik nog een keer. ‘Niks, dat zei ik net toch ook al.’ ‘Er is wel wat aan de hand. Dat zie ik aan je gedrag.’
Bill stopte zijn armen nog dieper weg onder zijn dekbed en zei toen: ‘Het is die tekst.’ ‘Mag ik hem lezen?’ Vroeg ik. Bill keek me een beetje bang aan. ‘Onder één voorwaarde. Alleen als je beloofd om het er met niemand over te hebben.’ Zei hij. ‘Oké, is goed.’ Antwoordde ik daarop. ‘Ook niet met mam.’ Bill keek me waarschuwend aan.
Als ik het er niet met mam over mag hebben dan zou dit erg zwaar kunnen vallen. ‘Oké, is goed. Je kunt me vertrouwen.’
Snel haalde Bill zijn armen onder het dekbed vandaan. Te snel om er wat op te zien. Hij Rommelde wat in zijn bureaulade en viste het opgekreukelde blaadje met de tekst eruit, en gaf het aan mij.
Ik las het door. Ik schrok toen het tot me doordrong waar het over ging.
Hij beschreef zijn leven, maar ook zijn dood. Het ging veel verder dan Spring nicht.
Toen ik klaar was trilde ik een beetje.
‘Laat je polsen eens zien.’ Zei ik.
Hij legde zijn handen op mijn schoot, met de wonden op zijn polsen omhoog. ‘Waarom doe je dit?’ Met grote ogen keek ik hem aan. Bill kreeg weer tranen in zijn ogen en haalde zijn schouders op. ‘Bill, stop hier asjeblieft mee.’Schuldig keek hij naar beneden. Toen knikte hij ja.
Hij verscheurde de songtekst en liep weg.
Daar zat ik dan. In de kamer van Bill.
Ik haalde de stukjes tekst uit de prullenbak en maakte ze met plakband aan elkaar. Voorzichtig vouwde ik het op en deed het in mijn broekzak.
In de dagen die er op volgden leek het goed te gaan. Maar daar zat ik mooi naast.
Een paar dagen later hoorde ik gebonk en een deur die dichtsloeg. Ik was op mijn kamer en wist dat het gebonk Bill was die van de trap liep. Ik besloot om hem te volgen.
Na een tijdje achter hem aangerend te hebben kwamen we bij een gebouw.
Bill leek diep in gedachten verzonken, want de hele weg heeft hij me niet op gemerkt. En hij had haast, want ik moest stevig doorlopen om hem bij te houden.
Bill liep naar boven. Ik ging achter hem aan. Ik had al een flauw vermoede wat hij zou gaan doen. Maar als ik nu zou ingrijpen, bracht ik hem misschien op ideeën. Dus ik volgde alleen. Helemaal naar boven. Bill ging op de dakrand staan.
Ik wist het zeker! Hij ging het doen!
Ik pakte zijn hand en trok hem weg van de rand. ‘Broertje, wat doe je?’Bill stond te trillen van de kou, hij weigerde antwoord te geven. Bill stond met zijn rug maar me toe. ‘Bill, je gaat het niet doen.’ Waarschuwde ik. Plots draaide hij zich om. De zwarte tranen liepen over zijn wangen. ‘Jawel! Ik maak er een eind aan. Dan is iedereen blij, want ze zijn van me verlost.’ ‘Maar Bill, ik kan niet zonder je. Ik ben jou. Wat moet ik als jij er niet meer bent?’ ‘Weet ik veel, genieten? Eindelijk vrij zijn? Tom, ik hou ook van jou, maar als ik blijf leven komt het toch niet meer goed.’ Met een ruk draaide hij zich weer naar de rand, rende ernaartoe, en sprong eraf.
Ik was te laat.Een paar tellen later hoorde ik een klap. ‘Vaarwel broertje. Ik hield echt van je. En ik zal je missen.’
Tranen liepen over mijn wangen. Ik rende naar beneden. Daar lag hij, dood. Nu was ik alleen. Ik pakte mijn mobiel en belde naar huis. ‘Hoi mam. Ik kom naar huis. Er is slecht nieuws, maar ik weet zeker dat Bill van je hield.’ Zonder antwoord af te wachten hing ik op.
Ik tilde Bills lichaam op een nam het mee naar huis. Het voelde koud aan. En het idee dat ik geen broer meer had was ondragelijk Bij de deur belde ik aan, zodra mijn moeder me zag barstte ze in tranen uit. Ik legde uit wat er was gebeurd. Maar ik liet de songtekst en het snijden achterwegen. Ik hield me nog steeds aan mijn belofte, en was ook niet van plan om die te verbreken.
De dagen erop waren grijs en gingen veel te langzaam voorbei. De begrafenis volgde. Dat was misschien nog wel de ergste periode.

Ik haal de songtekst uit mijn bureaulade. De tekst die mijn leven omver heeft gegooid.
Mijn besluit staat vast.
Ik ga naar dezelfde plek als waar Bill er een eind aan heeft gemaakt.
‘Ik ga hetzelfde voelen als wat jij gevoeld hebt, een week geleden. Ik kan echt niet zonder je. Ik kom eraan broertje!’ En met die woorden spring ik van het gebouw.
Niemand die mij tegen heeft gehouden.
En als mijn moeder straks thuis komt is er ook geen Tom meer.
Alleen een songtekst van Bill en een afscheidsbrief die ik snel heb geschreven.

Reacties: