FanFic.nl

De prinses en de burger [pauze]

1.

Lange, lange gangen. Een klein meisje rende er door heen. De gangen waren groot, en vol met allemaal mooie kunstwerken. Stampende voetstappen galmende door de gangen van het oh zo grote paleis. In dat paleis woonde er een meisje dat alles had, en kon krijgen. Ze was gelukkig maar ook weer niet. Zal het lot meer in petto hebben voor haar?

In een grote kamer vol met prachtige schilderijen, standbeelden, en mooie meubelen. Ik zat op de bank van mijn middag thee te genieten. Mijn moeder liep de grote kamer binnen en keek me boos aan. Ze had een enorme grote jurk aan, alles zag er perfect uit. De hoepel rok zat precies goed en liet de jurk tot zijn volle glorie komen. “Sophie waarom heb jij de graaf van Wenen afgewezen? Het is nu van grootst belang dat jij gaat trouwen!”� zei ze op een minderwaardige toon. “Maar moeder, ik heb je zo vaak gezegd dat ik niet een man trouw waar ik niet van hou.”� Legde ik op een rustige toon uit. Ze werd nog bozer toen ze het hoorde. “Jongedame! Je gaat met die man trouwen als je het nou wilt of niet!”� en daarna stormde ze de kamer uit. Ik keek haar na. Wat maakt het toch uit? Mijn leven is toch al vergald dacht ik. Mijn vrijheid was me al afgenomen toen ik 12 jaar werd en aan mijn etiquette lessen moest. Ik stond op en liep naar het raam toe, de zon scheen over het kalme stadje. Iedereen daar was gelukkig, alleen ik niet. Ik wou net als hun een normaal leven leiden. Verliefd worden op een jongeman die ik zelf uitgezocht heb. Een kamermeisje kwam mijn kamer binnen en boog diep voor me. “Hare majesteit u wordt verzocht om uw mooiste jurk aan te doen voor het bal.”� Zei ze op een beleefde toon.
“Nee…”� zei ik vastbesloten. “Nene ik wil dat je met me gaat naar de markt. Ik wil ervaren hoe het is daar in het buiten wereld…”� ik keek naar mijn handen. Ik twijfelde een beetje of dit wel een goed plan was. Maar ik moest door zetten. Nene boog weer diep. “Zoals u wilt hare majesteit.”� Ze liep de kamer uit en ging de paarden gereed maken. Ik trok mijn makkelijke jurk aan en deed mijn haar los.

Eenmaal aangekomen bij de markt gingen Nene en ik rond snuffelen. Ik zag allemaal arme mensen, ze hadden geen eten of leefde op straat. Het was anders dan wat ik verwacht heb. De mensen waren ongelukkig, nog ongelukkiger dan wat ik was. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd maar hun niet. Ik wou dat ik iets kon doen. Ik liep verder en zag een jongeman op de grond liggen, hij was enorm dronken. “Jongeman, gaat het?”� vroeg ik voorzichtig, ik durfde niet op mijn knieën te gaan. Straks deed ik hem pijn. De jongeman keek mij vermoeid aan. “Wat moet je vieze teef…”� zei hij schuw. Ik keek hem verontwaardigd aan. “Wat ik moet!? Ik moet niets! U spreekt tegen de prinses van Verona!”� zei ik op een boze toon. Hij kreeg een spottende glimlach. “Ja, tuurlijk en dan ben ik de kroonprins van Verona…”� hij stond daarna op en kwam heel dicht bij me. Ik kon zijn vieze adem ruiken van sigaretten rook en alcohol. “Meisjes zoals jij moeten hier niet rond lopen, je moet ballen hebben om hier te kunnen overleven.”� Ik keek hem bang aan. Hij kwam steeds dichtbij met zijn lippen, ik voelde zijn adem tegen mijn gezicht komen. Ik liep ondertussen zachtjes naar achteren maar toen voelde ik een muur achter mij. “N-Niet doen…”� bracht ik verluisterend uit. Hij was eigenlijk wel knap, maar toch ook weer een beetje eng. Maar toen raakte zijn lippen met die van mij. Zijn lippen waren verbazend zacht, en het voelde eigenlijk wel vertrouwd. Ik sloeg mijn armen om hem heen, zijn tong drukte tegen mijn lippen aan hopend op toegang naar mijn mond. Ik opende mijn mond op zijn soort van commando en voor ik het wist gleed zijn tong naar binnen.
Nene kwam al snel terug en keek ons geschokt aan. “Hare majesteit?”� bracht ze moeilijk uit. Ik keek geschrokken op en keek toen weer naar de jongeman. Hij glimlachte op een gemene manier, maar toch trok het me ook weer aan. “Ik ben Leonardo… Ik zie je gauw weer…”� verluisterde hij in mijn oor en rende toen vervolgens weg.
Nene rende naar me toe en nam mij in haar armen. “Hare majesteit is alles in orde?”� vroeg ze meteen. Ik keek Leonardo na, wanneer zou ik hem dan eens een keertje zien? Maar één ding was zeker, ik was verliefd op die jongeman geworden.

Reacties: