FanFic.nl

The Game

Level Five: Erase File2.

Overmand door angst staarden Faith, Paige en ik naar Ethans levenloze lichaam. Hun wezenloze blikken richtten zich vervolgens naar mij. “Ik… Ik wou niet…”� stamelde ik. Tutorial schaterlachte: “Wat een onstuimig mannetje ben jij! Iemand hier heeft een cursus zelfbeheersing nodig!”� Tranen rolden van m’n wangen; wat had ik gedaan? “Hoe dan ook…”� ging Tutorial verder, “we hebben een nieuwe piloot nodig.”�

Ik slikte: “Ik ga wel; ik moet wel.”� Tutorial grinnikte: “Hoe graag jij je aanval op Ethan ook wil goedmaken, de keuze is niet aan jou, snotaap.”� Plots slaakte Paige een gil. “Wat is er?!”� riep ik bezorgd. Snikkend staarde ze naar de bovenkant van haar hand waarop de grote cijfer twee tevoorschijn was gekomen. “Aha! ISIS heeft jou gekozen… Paige Jones, is het niet? Super! Wel, tot nu toe hebben jullie al twee van de vijf tegenstanders overleefd, maar geen tijd voor een feestje! Binnenkort roep ik jullie op voor het volgende gevecht, dus ga maar lekker slapen. Byebye!”� Voor ik kon protesteren, werd het zwart voor m’n ogen en voelde ik mezelf nog neerploffen op een zachte ondergrond.

Badend in mijn eigen zweet schrok ik wakker. Aan weerskanten van me lagen Faith en Paige. Nieuwsgierig nam ik Paige’s hand vast; de grote twee was niet verdwenen. “Wat denk je dat je aan het doen bent?”� Geschrokken draaide ik me om; Faith keek me lichtjes geïrriteerd aan. “Ik… Ik-”� stotterde ik met schaamrood op m’n wangen. “Laat ook maar,”� snoof Faith. “Waar zijn we nu weer beland?”�

“Dit is mijn woonkamer,”� verklaarde Paige die wakker was geworden. “Hopelijk zag je moeder ons hier niet liggen; dat zou nogal… gíªnant zijn,”� merkte ik op. “Inderdaad,”� ging Faith verder, “waar is ze nu trouwens?”� Paige bleef stil, maar onze priemende blikken verplichtten haar zowat te antwoorden. “Mijn moeder is er niet; ze…”� Ik speurde de omgeving af. De woonkamer lag er niet bepaald netjes bij: borden met etensresten stonden op de eettafel, leeggoed lag verspreid over de vloer, vuile was slingerde overal rond.

“Sorry, had ik geweten dat ik bezoek ging krijgen, dan had ik opgeruimd…”� zei Paige beschaamd. Toen viel het me te binnen: “Je moeder is er niet, he?”� Paige aarzelde, maar knikte bevestigend. Ik herinnerde me dat ze met ons naar huis is gereden toen we terugkwamen van het zomerkamp… Arme Paige; niet moeilijk dat ze huilend bij me kwam aanbellen.

Ondanks dat Faith en ik onze hulp aanboden, besloot Paige alleen te blijven. Ze beloofde later op de dag nog langs te komen, om te bespreken wat er verder zou gebeuren, dus Faith en ik stapten alleen richting mijn huis. Achteraf bleek dat een slechte zet geweest te zijn. Tegen vier uur ’s namiddags was Paige nog steeds niet te zien. “Oké, ik ga naar haar huis,”� besliste Faith.

Toen we samen aan Paige’s voordeur stonden, was er geen leven te bespeuren. Zelfs na drie keer aanbellen bleef de deur potdicht. Nieuwsgierig maar tegelijkertijd bezorgd slopen we achterom; de achterdeur stond open. We riepen meerdere keren haar naam, maar er kwam geen antwoord. “Ze is weg.”� Waarom zag ik dit niet aankomen? “Geen wonder. Haar vader is steeds op zakenreis, en ik weet niet wat er met haar moeder is gebeurd, maar ik vermoed dat die het beu was en ervandoor is gegaan terwijl wij op zomerkamp waren”�, zo deelde ik mijn theorie met Faith.

We spraken met de buren, belden naar andere kinderen van onze school die misschien iets zouden kunnen weten, maar tevergeefs: Paige was verdwenen als sneeuw voor de zon. Teleurgesteld keerden Faith en ik huiswaarts waar we dan maar met z’n tweeën speculeerden over wat er in de toekomst zou gebeuren en over hoe het met Paige zou zijn, tot we allebei slaperig werden en besloten te gaan slapen.

“Wakker worden, ettertjes!”� Die vervelende stem kwam me meer dan bekend voor. “Niet dit weer,”� mopperde ik toen ik besefte dat we ons opnieuw in de cockpit bevonden. “Niet zo pessimistisch, vriend. Kijk eens wie ik gevonden heb!”� juichte Tutorial. In het midden van de cockpit zweefde op een halve meter hoogte een houten schommelstoel met daarin… “Paige!”� riep ik verrast. Ze snikte; tranen rolden van haar gezicht. “Jup! De slimmerik dacht te kunnen ontkomen! Moet ik jullie eraan herinneren dat jullie een contract hebben gesloten?”� schreeuwde Tutorial kwaad. “Josh, ik… ik kan me niet bewegen,”� snikte Paige. “Het is maar een voorzorgsmaatregel,”� verklaarde Tutorial. “Ik zou niet willen dat je opnieuw probeert te ontkomen.”�

“Waar zijn we eigenlijk?”� vroeg Faith die door de transparante muren van de cockpit het landschap bestudeerde. “Ik was bang,”� verklaarde Paige. “Mijn vader is op zakenreis naar South Carolina, dus ik besloot de trein te nemen om hem te gaan zoeken.”� Ikzelf bewonderde het prachtige meer waarin onze robot stond, tot ik plots een luid zoemend lawaai opmerkte.

Toen ik opkeek, werd ik opgeschrikt door een enorm metalen exoskelet in de vorm van een vlieg dat vanuit de lucht op ons neerdaalde. “Paige, daar!”� riep ik. Paige verroerde echter geen vin en onze robot werd getroffen door de raketten die de tegenstander op ons had afgevuurd. Wankelend probeerde ik mezelf recht te houden. “Paige, schieten!”� Uiteindelijk slaagde Paige erin ISIS te laten vuren, maar ze schoot ver naast. Waarom is ze zo onzeker?

“Waarom moet ik dit doen?”� snotterde ze plots. “Waarvoor vecht ik? Ik heb niemand om naar terug te keren; mijn vader zie ik nooit, mijn moeder liet me in de steek.”� Dus dat was het. Ik rende naar de schommelstoel toe en keek haar in de ogen. “Paige, waarom doe je jezelf dit aan? Je weet toch dat wij er steeds voor je zijn, dat wij je kunnen helpen!”� probeerde ik haar duidelijk te maken. “Kijk naar me, Josh… Wat een huilebalk ben ik; je ziet me niet eens staan,”� huilde ze. Ik keek naar Faith die intussen angstig de tegenstander bekeek toen die zijn lasers gereedmaakte. In een impuls greep ik Paige’s handen vast; ze bloosde. “Paige, je bent sterk, ik geloof in je.”� Enkele seconden keken we elkaar doordringend aan; vreemd genoeg voelde ik me niet ongemakkelijk.

“Euh, jongens?”� sprak Faith. “Die vliegrobotdinges is iets van plan…”� Blauw licht begon zich te vormen rond de ogen van de tegenstander. Plots schoten twee helderblauwe laserstralen op ons af. “Paige!”� riep ik opnieuw. Ze keek me aan, en knikte vervolgens vastberaden. Met een verrassend snelle sprong ontweek ISIS, onder besturing van Paige, de aanvallen van de tegenstander. Toen ISIS het hoogtepunt van haar sprong had bereikt, vlogen we in een neerwaartse beweging naar de vijandige robot toe. Met een luide strijdkreet maakte Paige ISIS’ vlijmscherpe rechterarm gereed voor de aanval en doorkliefde het hoofd van de vlieg.

Het gevecht was voorbij; nog nooit had ik Paige zo strijdlustig gezien. “Drie punten voor ons, noppes voor... wie zij ook zijn!”� juichte Faith. De schommelstoel zakte tot op de grond. Paige stond recht, maar verloor haar evenwicht; ik kon haar nog net opvangen.

“Dat was ongelofelijk, Paige!”� feliciteerde ik haar. Ze toverde een kleine glimlach op haar gezicht. “Alles oké, Paige? Je ziet er een beetje bleekjes uit,”� vroeg Faith bezorgd. Paige keek naar Faith, maar keek dan opnieuw naar mij. “Alles oké,”� zei ze lachend, “alles… oké.”� Haar ogen vielen toe.

Eerst dacht ik dat ze gewoon moe was en in slaap was gevallen, maar ze werd heel zwaar. “Hé, Paige?”� Ik probeerde haar wakker te schudden. Haar arm ging als een verwelkte roos naast haar lichaam hangen. Faith en ik keken elkaar ongerust aan. Faith legde haar vingers in Paige’s nek. “Josh… Ze… Ze ademt niet meer.”�

“ISIS heeft haar volgende slachtoffer opgeëist.”� Door alle drukte was ik al vergeten dat Tutorial er ook nog was. “Wat bedoel je?”� vroeg ik vol afschuw. “Elke machine draait op brandstof, snotaap. Doorgaans variëren brandstoffen van steenkool tot plutonium, maar ISIS is niet zomaar een machine,”� verklaarde Tutorial, gevolgd door haar duivelse lach. “ISIS is een geavanceerd stukje technologie.”� Faith nam Paige’s lichaam van me over. “Draai niet rond de pot, achterlijk stukje sadist!”� schreeuwde ik woedend.

Tutorial grinnikte: “ISIS draait op de levenskracht van haar piloot.”� Een doodse stilte… “Bestuur je ISIS, dan offer je daarvoor je leven op.”�

Reacties: