FanFic.nl

Our own Humanoid world

50. 3 juli 2010, avond

Jorinde her point of view
“Wat lief! mijn naam staat erop!”� riep ik uit toen Bill me een cupcake in mijn handen duwde. “Bij mij staat er lekker ‘I love you’ op,”� glimlachte Makbule blij. Ze was nog niet van Bill zijn schoot geweest, enkel toen Bill de cupcakes ging halen. Tosca en Tom zaten ver uit elkaar. Alsof ze het er om deden. Ach, ik geef hen tijd, voor we hier weg gaan zitten ze elkaar weer te tongzoenen. Ik zou er om durven wedden. Je voelt gewoon die chemie tussen die twee. Andreas tikte me op mijn schouder.
“Ga je dat nog opeten of hoe zit dat?”� grinnikte hij. Ik keek hem verbaasd aan.
“Je zat er zo grappig naar te staren,”� plaagde hij.
“Pestkop.”�
“Ik hou ook van jou,”� glimlachte hij voor hij me een zoen gaf.
“Waar moeten wij eigenlijk allemaal slapen?”� vroeg Tosca.
“Ja, waar moet iedereen slapen.”� Bill sloeg zichzelf op het voorhoofd.
“Dit appartement is veel te klein voor iedereen, we moeten een oplossing vinden,”� mompelde Tom.
“Ik en Andreas slapen wel op de bank,”� zei ik.
“En ik slaap wel bij Bill,”� glimlachte Makbule. Iedereen keek nu naar Tosca.
“Ik slaap wel bij de honden,”� zei Tosca droog.
“Niets daar van, mijn bed is groot genoeg voor ons twee, dus jij slaapt bij mij,”� zei Tom.
“Nee, dat wil ik niet,”� zei Tosca.
“Weetje, ik heb een idee, Makbule en Tosca slapen in mijn kamer, dan slaap ik wel bij Tom,”� zei Bill. Iedereen ging akkoord.
“Maar we kunnen toch niet de hele zomer met z’n allen in dit mini appartementje slapen,”� merkte Makbule op.
“Ik weet het,”� zuchtte Bill. “Daarom stel ik voor dat iedereen eens nadenkt voor een oplossing.”� Iedereen knikte en begon te brainstormen.

“Wat eten we vanavond?”� vroeg Tom.
“Weet ik veel,”� zei Bill.
“Jij bent altijd de kok in huis.”�
“Weet ik, maar buh, kunnen we niet gewoon chinees ofzo halen?”� vroeg Bill.
Hij keek naar ons.
“Lijkt me lekker,”� zei ik.
“Voor mij is het ook goed,”� zei Andreas. Makbule en Tosca knikte ook.
“Tom jij gaat,”� zei Bill voor hij Makbule een zoen in haar nek gaf.
“Wat waarom ik?”� vroeg hij verontwaardigd.
“Daarom,”� zei Bill.
“Oké, dan, ik zal het alvast bestellen,”� zuchtte hij terwijl hij recht kroop en de keuken in liep.
“Over een kwartier kan ik het gaan halen,”� zei Tom voor hij weer langs Bill en Makbule plofte.
“Ik zal wel mee komen,”� zei Tosca. Ze glimlachte lief naar Tom. Die knikte enkel.
Wat later vertrokken Tosca en Tom.
“Ik zeg jullie, voor we hier weg gaan zijn ze weer samen,”� zei ik. Makbule knikte.
“Ik voel gewoon de chemie tussen die twee,”� zei ze.
“Ik ook!”� zei ik.
Ik zag Andreas en Bill elkaar onbegrijpend aankijken.
“Ach, jullie begrijpen dat niet,”� zei Makbule voor ze Bill een kusje gaf.
“Wij meisjes voelen dat wel aan,”� zei ik voor ik Andreas een zoen gaf.

Tosca her point of view
De rit naar de chinees verliep in stilte. Je hoorde enkel het gekraak van het leer van de zitten. Tom moest natuurlijk weer leren zitten in zijn auto. Duh.
“Waarom wil je niet bij mij slapen?”� vroeg Tom. Ik keek op.
“Daarom,”� zei ik kort. Tom grinnikte kort en richtte zijn aandacht weer op de weg. Weer was het stil. Ik kreeg plots een sms. Van Makbule.
‘Pak hem!’ stond er in grote letters. Ik grinnikte luid waardoor Tom me met een opgetrokken wenkbrauw aankeek zoals alleen een Kaulitz dat kon.
“Niets,”� mompelde ik terwijl ik Makbule een antwoord terug stuurde. Tom draaide opeens fel en kwam dan bruut tot stilstand.
“We zijn er,”� zei hij. Ik knikte en stapte uit. Of beter gezegd, sprong eruit, want zijn cadillac is ook niet echt een van de kleinste. In stilte liepen we naar binnen, het was er redelijk druk. Scheiβe, ik haat drukke ruimtes en zeker als het nog eens kleine ruimte is.
“En heb je al veel vriendjes gehad?”� vroeg Tom opeens. Ik keek hem verbaasd aan. Waar begon hij nu over?
“Nee,”� gaf ik toe. Tom glimlachte.
“Hoeveel ongeveer?”� vroeg hij.
“Geen.”� Hij begon te lachen. Ik keek hem nors aan.
“Wat is daar zo grappig aan,”� zei ik kortaf. Hij ging even met zijn vingers onder zijn ogen.
“Nog nooit een vriendje gehad!”� hij tierde het al lachend door de chinees.
“Dat is niet grappig.”�
“Tuurlijk wel,”� proestte hij. Ik keek hem met spleetoogjes aan en gaf hem een rake klap in zijn gezicht en nog een vuist in tegen zijn neus.
“Klootzak, nu slaap ik heel zeker niet meer bij jou.”� Tranen welde op.
“Doe niet zo moeilijk,”� lachte hij. Lap, de eerste traan was al gaan lopen. Ik duwde hem aan de kant en duwde me tussen alle mensen naar buiten. Geweldig, net nu ik er goede hoop bij had. Ik stuurde Bill dat hij me moest komen halen. Bij Tom ging ik niet meer in de auto.
Nog geen vijf minuten scheurde een witte audi de parking op. Jorinde sprong uit de bestuurderszit. Wat deed zij nu in die auto van Bill? Makbule kwam er ook uit.
Ze kwamen meteen op me af.
“Wilt iemand hem nog eens slaan,”� snifte ik.
“Ik ga wel,”� bromde Makbule. Ze stroopte haar mauwen op. Makbule ging de chinees in.
“Kom, ga jij alvast maar even in de auto zitten,”� zei Jorinde. Ik knikte.
“Mocht je Bill zijn auto wel gebruiken?”� grinnikte ik.
“Nja, nee, en ja,”� grinnikte Jorinde. “Ik reed weg zonder hem.”� Ik lachte.
“Hoe kreeg je dat voor elkaar?”�
“Wel, ik nam de sleutels af en sprong voor hem in zijn auto en Makbule zat er al en dus kon ik vertrekken,”� legde ze uit. Ik schudde mijn hoofd en veegde mijn tranen weg.
“Gaat het al weer?”� vroeg ze. Ik knikte en kroop op de achterbank.
Nog geen twee minuten later kwam Makbule weer buiten en ze kwam weer in de auto.
“Ik heb die jongens eens flink mijn gedacht gezegd, ik denk dat hij er niet goed van is,”� grinnikte ze. Jorinde vertrok weer.
“Maar goed dat Bill een GPS hierin heeft anders was ik hier nooit geraakt,”� grinnikte ze.
“Ik hoop dat Tom nu zijn lesje heeft geleerd,”� zuchtte Makbule.
“Anders moet Bill dat nog maar eens doen, hij is daar goed in,”� zei Jorinde.

Reacties: