Hoofdcategorieën
Home » Twilight » When the world turned upside down {~afgewerkt~} » 14. Make a change.
When the world turned upside down {~afgewerkt~}
14. Make a change.
Mijn buik is de afgelopen weken flink gegroeid, maar een hevige pijnscheut af en toe is het enige wat me aan mijn miserabele leven herinnerd. Ik voel me als verdoofd, alsof niets me kan helpen, maar er ook niks meer is om te helpen.
Alsof ik middenin een kamer vol met mensen sta, en de longen uit mijn lijf schreeuw, maar niemand me hoort.
Het roedel, waar ik nu bij woon, heeft ook een aantal nieuwe leden erbij. Ze zijn nu met z’n twaalven als ik me niet vergis, en de nieuwste aanwinsten zijn de twee broertjes van Paul.
Oké, Jason is achttien en Tyler zestien, maar toch, het blijven zijn broertjes.
Ik loop langzaam tussen de bomen door, de zon laat haar eerste warme stralen op het bospad voor me vallen.
Mijn handen strijken over mijn buik terwijl ik zacht neuriënd door loop.
Opnieuw op weg naar het huis van Sam en Emily, waar ik veel tijd doorbreng.
‘Noa!’ hoor ik en ik draai me verbaasd om.
Jason, het broertje van Paul, komt grijzend aanrennen.
‘Hé Jase,’ grijns ik.
Jason is hier nu absoluut mijn beste vriend.
En hij lijkt in de verste verte niet op Paul qua karaker.
Godzijdank.
‘Hoe is het met de kleine?’ vraagt Jason naar mijn buik wijzend.
‘De kleine schopt,’ grinnik ik duister.
Hij lacht. ‘Klinkt niet alsof je er blij mee bent.’
‘Het is net waar je blij mee moet zijn. Ik reken die blauwe plekken persoonlijk niet als een positief iets,’ meld ik zuur.
Jason grinnikt. ‘Ach, je wilde het zelf houden,’ zegt hij zijn schouders ophalend.
‘Pff, ik lijk ook wel gek,’ blaas ik half lachend.
Jason kijkt me meelevend aan.
‘Wil je het kind nog steeds houden?’ vraagt hij zacht.
‘Ja.’ Mijn antwoord is zacht, maar direct.
‘Ik wil het kind houden. Het is het enige wat ik nog heb.’
‘En dat snap ik dan weer niet. Waarom hou je zoveel van dat ding? Zie je niet hoeveel anderen om je heel je er pijn mee doet. Hoe denk je dat het voor mij is om mijn beste vriendin steeds in te zien krimpen als dat geval haar weer eens schopt.’
Ik wrijf over zijn arm. ‘Ach… Maar dat hoeft toch helemaal niet? Als het niet gaat hoor je het wel van me, echt,’ zeg ik meelevend.
Wacht.
Op één of andere ironische manier, ben ik hém nu aan het troosten in plaats van hij mij.
Jason’s POV:
Het kampvuur knettert gezellig op de kliffen.
Iedereen is er, ook Noa. Ze zit tussen Jacob en Seth in, haar hand liefdevol op haar buik.
Ze lacht om één of andere flauwe grap die Jacob maakt.
Zoals haar haren losjes over haar schouders vallen…
Zoals ze haar vingers lichtjes tegen haar lippen drukt als ze haar stralende lach lacht…
Zoals haar lange wimpers langs haar wangen strijken als ze lacht…
Zoals haar lichte ogen je stralend aan kunnen kijken…
Ik weet dat ik niet ingeprent ben, want wat ik voel is anders dan wat Sam voor Emily voelt.
Maar toch, elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik haar gezicht. Zij is het enige waar ik aan kan denken.
Het begint wat rustiger te worden. De ergste flauwe grappen zijn over.
Ik kijk naar Noa.
Ze kijkt in gedachten verzonken naar de zee.
Haar handen op haar buik, haar blik dromerig maar gepijnigd, haar haren die door de wind lichtjes om haar hoofd dansen.
Alsof ze kilometers verderop is met haar gedachten, en ik weet dat ze dat is.
Ik weet aan wie ze denkt, en ik weet dat ik daar nooit wat aan zal kunnen doen.
Ik weet dat ze onvoorwaardelijk van hem houdt, nog steeds, en ik weet dat hij nooit terug zal komen.
Noa’s POV:
‘Hé,’ hoor ik en schrik op uit mijn gedachten.
Jason is naast me komen zitten.
‘Hé,’ glimlach ik en geef hem een duw. ‘Ben je een beetje afwezig? Jake heeft je zes keer gevraagd of je mee ging rennen, en je gaf gewoon geen antwoord,’ lach ik.
Hij grinnikt.
‘Ga je mee even wandelen?’ vraagt hij als het een tijdje stil geweest is.
Ik haal mijn schouders op. ‘Tuurlijk.’
Samen met Jason loop ik over het strand. De wind trekt aan mijn haar en ik doe het uiteindelijk in een losse paardenstaart.
Ik trek mijn vestje dichter om me heen en ril.
‘Heb je het koud? 42 graden hier,’grijnst Jason.
Ik rol glimlachend met mijn ogen, maar ga dicht tegen hem aanlopen en sta het toe dat hij zijn arm om mijn schouders legt.
Een tijdlang is het stil, beiden zijn we verzonken in onze eigen gedachten.
Dan staat Jason plotseling stil.
‘Noa?’
‘Ja?’
‘Er is iets wat ik je moet vertellen…’
‘O.’
Het blijft even stil.
‘Brand los,’ dring ik aan.
‘Ik weet dat je nog steeds van Emmett houdt,’ begint Jason en bij het horen van Emmett’s naam, krimp ik even in elkaar.
‘Ja, dat klopt,’ zeg ik zuur.
‘En ik weet dat ik je niet veel te bieden heb… Ik weet dat ik nooit hetzelfde voor je zal betekenen. Maar jij betekent wel de wereld voor mij… Ik begrijp dat je niet zomaar over zal stappen… Maar misschien moet je wel weer eens verder. Je trekt nu al een tijdje met ons op, maar je blijft bij hem hangen,’ zegt Jason zacht.
Zijn woorden komen hard aan, en ik haal even diep adem.
Even kijk ik naar zijn bruine ogen, en dan pak ik zijn hoofd tussen mijn handen en druk mijn lippen op de zijne.
Reacties:
wow......
wat heeft iedereen de laatste tijd zeg...
iedereen kan zo goed schrijven...
bij mij komt er helemaal nietsssssss
snel verder
snel verder gaan!
ik heb alle hoofdstukken gelezen en vind het vet!
en ik vind het een leuk verhaal
xx
ik weet niet hoor... maar volgens mij is dit nummer twee al.
ze begint een beetje op bella te lijken, sorry
maar hij is nog steeds geweldig, snel verder
jij schrijft dus veel beter dan ik
xxx
jij hebt een week niet geschreven en verontschuldigt je ervoor. Ik ken er die schrijven maanden niet en verontschuldigen zich daar niet voor. (inclusief ik).
Wat ik dus probeer te zeggen, is dat je niet per sé iedere dag hoeft te posten.
maar daar gaat dit berichtje niet over.
Ich liebe es, dus moet je verder schrijven.
x
Nou ja, ga ff met die Jason lopen te bekken...
Je bent met Emmet hoor
Ik wil dat ze met Emmet gaat