FanFic.nl

Spring nicht [zm]

Spring nicht

Hoi, ik ben Gustav, 19 jaar oud, en woon in Duitsland.
Ik zit samen met Georg, Tom en Bill in een band; Tokio Hotel. Helaas hebben we nog geen platencontract, maar daar hopen we natuurlijk nog wel op.
We repeteren altijd bij Bill en Tom in de garage.
Het is vrijdag middag en we zijn net vrij van school, eindelijk. Die 5 dagen leken wel een eeuwigheid te duren.
Met zijn vieren rijden we naar het huis van Bill en Tom. Daar dumpen we onze tassen, en gaan gelijk door naar de garage om te repeteren.
Ik ga achter het drumstel zitten en Tom en Georg sluiten hun gitaren aan op de versterkers. Ondertussen diept Bill zijn microfoon op. We spelen allemaal even in, behalve Bill, die zingt in. Dan spelen we wat nummers.
We beginnen met een hele oude, Durch den Monsun. Daarna doen we nog Ãœbers ende der Welt, en mijn favoriet; Ich brech aus.
Wanneer Ich brech aus is afgelopen onderbreekt Bill ons even. “Jongens, ik heb weer een nieuw nummer. Het is niet zo heel erg goed, maar ja. Het was om uit te proberen.”�
Tom leest de tekst door. “Bill, dit is geweldig!”� Roept hij enthousiast. Georg leest het ook. “Dit is echt een heel goede tekst. Hier moeten we echt iets van maken.”� Zegt hij en begint wat samen met Tom uit te proberen. Terwijl die twee bezig zijn lees ik de tekst. “Dit is echt een mooi nummer. Als we bekend waren geweest zou dit zeker in de hitlijsten komen. Hoe heet het nummer eigenlijk?”� Vraag ik. “Spring nicht.”� Zegt Bill met een big smile op zijn gezicht. Hij was duidelijk verrast dat wij de tekst zo goed vonden.
Met zijn allen proberen we allerlei melodieën uit. Uiteindelijk, na een paar uur, is het helemaal klaar. “Dat hebben we best vlot gedaan.”� Zegt Tom. “Zullen we hem dan nog één keer doorspelen?”� Stelt Georg voor. “Oké,en dan is het drinkpauze.”�Zegt Bill.
We spelen het hele nummer nog eens.
Als we klaar zijn hoor ik achter me: “Mooi nummer. Dat hebben jullie goed in elkaar gezet. Maar dan willen jullie nu vast wel iets drinken.”�Als ik me omdraai zie ik dat het de moeder van Bill en Tom is.
Allemaal drinken we een blikje Red-Bull en praten nog wat na over verschillende dingen. Daarna spelen we nog wat nummers, en als het half 6 is gaan Georg en ik naar huis.
Gelukkig is het vakantie en dat betekend: geen huiswerk! En natuurlijk genieten we daar volop van.
Een paar dagen later, als we weer ga repeteren is Bill erg vrolijk. “Nena tegen het lijf gelopen?”� Vraagt Georg plagerig. “Nee, zo is hij al de hele dag.”� Schatert Tom. Bill geeft hem een tikje op zijn pet.
We spelen weer een paar nummers, en Bil zingt ze allemaal vrolijk mee.
Totdat Spring nicht komt.
“Wow, Bill, waar is die enorme grijns van jou gebleven?”� Vraagt Tom. “Hmmm..”� Is het enige antwoord dat hij krijgt.
We spelen het nummer, en Bill leeft zich héél goed in. Ik twijfel een beetje of het niet iets tè goed is.

Dagen gaan voorbij, en het valt me steeds vaker op. Telkens als we Spring nicht gedaan hebben is Bill een beetje down. Het is Tom ook al opgevallen, maar wanneer hij ernaar vraagt zegt Bill dat er niets aan de hand is.
Na de repetitie peren Tom en Georg hem. Want ze hebben een meisje langs zien lopen, die hun volle aandacht had getrokken. Zelf zo erg dat ze overdreven vaak verkeerde tonen aansloegen. In ieder geval komt het er op neer dat Bill en ik hier met zijn tweeën zijn.
“Bill, gaat het?”� Vraag ik voorzichtig. Hij zucht. “Eigenlijk niet, nee.”�Zegt hij. “Weet je, jullie denken vast dat ik me alleen in de tekst in leef. En dat ik alles speel. Maar dat is niet zo.”� Zegt hij met een waterige stem. Ik knik, maar onderbreek hem niet. “Eigenlijk, had ik liever niet gewild dat Spring nicht er kwam. Nou ja, in het begin natuurlijk wel. Helemaal omdat jullie er zo enthousiast over waren. Maar nu merk ik, dat telkens als we het spelen, breek ik van binnen.”� Zegt hij zachter dan normaal. Als ik merk dat hij uitgepraat is zeg ik: “Dan spelen we het toch even niet? Ik bedoel, als jij je er rot door gaat voelen, dan is het misschien beter om het even te laten voor wat het is.”� Hij knikt. “Gustav?”� Vraagt hij. “Ja?”� Vraag ik. “Ik heb liever niet dat de anderen het weten.”� “Oké, is goed.”� Antwoord ik. “Maar wat nou als ze weer Spring nicht willen gaan spelen?”� Vraagt Bill onzeker. “Dan zeggen we gewoon dat we dat even niet willen.”� Bill lijkt gerust gesteld en we praten nog wat door over andere dingen.
Na een paar minuten komen Georg en Tom terug. Georg is duidelijk teleurgesteld en aan Tom kan je duidelijk merken dat hij zijn lach probeert in te houden.
“Wat is er met jou aan je hand?”� Vraag ik aan Georg. “Ben gedumpt.”� Zegt Georg sip. Tom houdt het niet meer en giert het uit van het lachen. “En dan nu graag het echte verhaal.”� Zegt Bill. Tom houdt op met lachen, nu is het de beurt aan Georg om een lachbui te krijgen. “Nou, we zagen dus dat meisje lopen. Toen stapte ik op haar af, en zei haar wat ik van haar vond.”� Zegt Tom. Georg is eindelijk bijgekomen van het lachen. “Toen heeft ze Tom afgewezen, en zei dat ze mij wel wat vond. Dus ik had zoiets van, Yes, eindelijk krijg ik het meisje, in plaats van Tom. Zegt ze erachter dat ze al een vriendje heeft, maar als ze die niet had gehad dan zou ze best met mij willen daten.”� Zegt Georg, en weer begint hij te lachen.
We nemen weer afscheid van elkaar en spreken weer voor morgen af.
Als ik thuis ben moet ik steeds maar denken aan wat Bill me heeft verteld. Waarom zou hij het tegen mij zeggen, en niet tegen zijn broer?
Ik ga op mijn rug op bed liggen. Het blijft maar door mijn hoofd spoken, en uiteindelijk val ik in slaap.
De volgende ochtend ontbijt ik wat en hang wat voor de tv.
Eindelijk staat Georg voor de deur, zoals verwacht niet echt bepaalt op tijd. In tegendeel, een half uur te laat. Maar dat was zijn gewoonte, dus ik had met er al op voorbereid door voor de tv te hangen. Dan valt het namelijk niet zo op hoe laat het is.
We gaan weer naar Bill en Tom.
Als we daar zijn spelen we zoals gewoonlijk een aantal nummers. Helaas willen Tom en Georg Spring nicht spelen. Dat had ik eigenlijk al een beetje verwacht. “Sorry jongens. Maar ik heb even geen zin in Spring nicht.”� Probeer ik. “Hoezo dan? Telkens vond je het goed, en nu niet?”� Zegt Tom vragend. “Ja, we hebben hem nu al zo vaak gedaan. Zullen we gewoon even een ander nummer doen?”� Zeg ik. “Oké dan. Wat gaan we dan doen.”� Zegt Georg. “Schrei!”� Zegt Bill gelijk. “Oké, Schrei dus.”� Zeg ik, en begin af te tikken.
Nu hadden we geluk, maar ik snap ook wel dat Bill en ik dit niet eeuwig vol kunnen houden.
Telkens als Tom of Georg Spring nicht willen doen, moeten Bill en ik een smoesje verzinnen om eronder uit te komen.
Na een paar weken pikken Tom en Georg het niet meer. “Waarom willen jullie Spring nicht nou niet doen? We hebben het nummer al een paar weken niet gedaan, we moeten het toch oefenen?”� Zegt Tom lichtelijk geïrriteerd. Ik snapte dat we hier niet nog eens onderuit kwamen, en keek naar Bill. “Oké dan. Begin maar.”� Zegt hij.
We beginnen, en na een tijdje krijgt Bill steeds meer moeite met zingen. Uiteindelijk stopt hij met zingen.
“Bill? Waarom stop je?”� Vraagt Tom. Bill draait zich om en staart gebroken naar mij. Dit was de overlopende druppel, hij was kapot, en ik was de enige die het wist. Wat moet ik nu doen? “Bill wat is er?”� Vraagt Tom. Bill schudt zijn hoofd als teken dat hij het niet wil zeggen. Hij loopt weg. We gaan hem achterna. Hij loopt steeds harder en we moeten rennen om hem bij te houden. Na een paar minuten staan we op het dak. Het waait best hard, en gezien het gebouw nogal hoog is staan we hier nogal gevaarlijk, aan de rand.
‘Bill.’ Zeg ik bang en hij kijkt om. Hij kijkt me verdrietig en moe aan. Zijn make-up is uitgelopen. ‘Niet doen wat ik denk dat je gaat doen.’ Zeg ik zacht, maar hard genoeg dat hij me kan horen. Hij zakt in elkaar en slaat zijn handen voor zijn ogen. Ik loop richting hem en kniel voor hem. Ik neem hem in mijn armen en wieg hem heen en weer. ‘Ik kan het niet meer aan.’ Zegt Bill schokkerig. ‘Ich schrei in die Nacht für dich,lass' mich nicht im Stich..Spring nicht. Die Lichter fangen dich nicht, sie betrügen dich..Spring nicht. Erinner dich, an dich und mich. Die Welt da unten zählt nicht.. Bitte spring nicht.’ Hoor ik ineens achter me. Ik kijk naar achteren en zie Tom staan. Hij zong het zo mooi. Bill is gestopt met huilen en kijkt Tom ongelovig aan. ‘Wat mooi.’ Zegt Bill zachtjes. Hij richt zijn armen richting Tom, staat op en neemt Tom stevig in zijn armen. Ik zie Tom allemaal tranen wegvegen, maar na 2 seconden verstopt hij zijn hoofd in Bill zijn nek, haar en vest. Het is mooi maar ook zielig om dit allemaal te zien. Ik veeg snel een vallende traan van mezelf met de rug van mijn rechterhand en loop naar de jongens. Ik sla mijn armen om hun beide en zij slaan ook een arm om mij. Ineens verstoppen ze hun hoofd in mijn nek. ‘Rustig maar jongens. Zullen we even naar mijn huis gaan en daar even rusten?’ Zeg ik zacht en voel de hoofden van Bill en Tom op en neer gaan. Ik leg mijn hand om hun schouders en loop rustig naar beneden waar we Georg tegenkomen. ‘We gaan even naar mijn huis.’ Zeg ik zacht tegen hem en loop rustig met Tom en Bill in mijn armen naar huis.
… Die avond…
Ik ga al vroeg naar bed. Ik ben echt doodop. Wanneer ik in bed stap val ik al snel in slaap.

Het waait hier. Hee, dit heb ik vanmiddag mee gemaakt! Bill staat aan de dakrand. Er klopt iets niet.. Tom en Georg! Waar zijn Tom en Georg! Paniekerig zoek ik om mee heen, maar de twee vrienden zijn in geen velden of wegen te bekennen. Als ik zie dat Bill aanstalten maakt om te springen ren ik naar hem toe. “Bill, stop! Niet springen, je hebt nog een heel leven voor je!”� Roep ik. Maar tevergeefs, hij luistert niet. Bill laat zich achterover in de diepte vallen…

Hijgend schrik ik wakker.
Gelukkig hebben we hem in het echt over kunnen halen om niet te springen. En gelukkig was dit maar een droom.
Als ik weer wil slapen blijven de beelden door mijn hoofd spoken. Hoe Bill het dak op stapt en hoe hij naar beneden valt.
Uiteindelijk val ik toch weer in slaap.

… De volgende ochtend…
Ik sta wat later op dan normaal. Ik ben wel vroeg wakker, maar heb geen zin om m’n bed uit te komen. Na een tijdje bestluit ik toch maar om me om te gaan kleden en te gaan ontbijten. Mijn zus zit ook beneden. “Slecht geslapen, Gustav?”� Vraagt ze. “Jup.”� Zeg ik, en neem een hap van mijn cornflakes.
Nadat ik heb ontbeten ga ik vast de deur uit om naar Georg te gaan.
Onderweg loop ik hem tegen het lijf. “Gustav? Wat doe jij nou hier? Ik kom altijd naar jou toe.”� Zegt hij lachend. “Weet ik, maar ik had niets te doen, dus ik ging alvast naar jou toe.”� Zeg ik.
Samen gaan we naar het huis van Bill en Tom, die zo te zien ook al wat eerder uit bed zijn gekropen.
“Hee jongens.”� Zegt Georg. “Hey. Nooit gedacht dat jij op tijd zou komen Georg.”� Zegt Tom lachend. “Gaan we nou al vervelend lopen doen?”� Zegt Georg en prikt in Tom’s zij. Terwijl zij bezig zijn vraag ik aan Bill hoe het gaat. “Het gaat wel. Al heb ik vannacht niet echt dat je zegt lekker geslapen.”� Zegt hij gapend. Ik moet lachen, als het aan Bill ligt dan zou hij zijn hele leven slapen.
Als we weer gaan repeteren stelt Bill zelf voor om Spring nicht te gaan doen. “Weet je het zeker?”� Vraag ik hem onzeker. Hij lijkt vastbesloten. “Ja, het is gewoon een nummer, dat mag niet mijn leven beïnvloeden.”� Zegt hij. En we beginnen.
Deze keer gaat het goed, en Bill stortte niet in. Als we klaar zijn straalt Bill, waarschijnlijk omdat er geen last meer op zijn schouders rust.
Tom kijkt even naar buiten. “Ehm, jongens? Vinden jullie het heel erg als ik even weg ben?”� Vraagt hij. Bill begint te lachen. “Ga maar achter dat meisje aan.”� Tom knikt en zet zijn gitaar weg. “En Georg, zorg jij dat mijn broertje een beetje lief doet voor dat meisje? Desnoods trek je hem aan zijn dreads weg.”� Zegt Bill lachend. “Yes sir Kaulitz.”� Zegt Georg zo serieus mogelijk, en gaat er lachend vandoor.
Bill en ik zitten weer met zijn tweeën. “Vandaag ging Spring nicht goed. “ Zeg ik als compliment tegen Bill. “Dank je. Maar jullie hebben me er goed vanaf gepraat.”� Zegt Bill. Hij wist duidelijk waar ik op doelde. “Gelukkig maar. Want wie weet, krijgen we ooit nog eens een platencontract.”� Zeg ik. Bill knikt.
Dan hoor ik gerinkel van een ijskar. “Bill, heb je trek in een ijsje?”� Vraag ik. “Nou, lekker.”� Zegt hij. En we halen 4 ijsjes. Voor iedereen een.
Helaas voor Georg en Tom viel het meisje niet op hun, maar ze hebben wel MSN adressen uitgewisseld. Dus het ijsje is voor hen een troost. Maar gelukkig kunnen ze erom lachen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.