FanFic.nl

Mythbusters

Deel 1

‘Sappho, wat doe jij hier meid? Oh, domme vraag. Een brief bezorgen natuurlijk’ Sappho is de uil van Yuki, mijn beste vriendin. Nu denk je misschien: ‘Een uil?’ Wel, wij communiceren via uilenpost. Dat is hoe communicatie nu eenmaal verloop in de toverwereld.
Yuki en ik hebben elkaar leren kennen in ons eerste jaar op Salem Witches Institute, of kortweg SWI. Al vanaf ik kan denken, keek ik uit naar mijn toelatingsbrief voor die school en ik was zo blij toen hij zes jaar geleden op de keukentafel op mij lag te wachten. Mam is daar ook naar school geweest en ze is de geweldigste heks die ik ken. Pap ging daar natuurlijk niet naar school aangezien SWI enkel voor heksen is, hij ging naar de mannelijke tegenhanger.
Voor moest je het nog niet doorhebben: ik ben een heks en Yuki ook.
Yuki’s ouders zijn dreuzels, mensen zonder magische krachten. Niet dat het wat uitmaakt, hoor. Maar soms zorgt het voor best wel grappige situaties wanneer we in de vakantie bij elkaar logeren. Zo weet ik een heleboel dingen niet over de dreuzelwereld, die zij doodnormaal vindt en vice versa.
Salem’s is een fantastische school. Het gebouw ligt aan de rand van de stad, dus we hebben best wel nog een groot terrein. De school bestaat al zo’n 500 jaar en is daarmee samen met de tegenhanger voor tovenaars de oudste van heel Noord-Amerika. De enige huidige toverschool die nog ouder is, is volgens mij Zweinstein, dé Britse toverschool.
We krijgen lessen zoals Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, Leer der Oude Runen, Bezweringen en Waarzeggerij. Geloof mij, allemaal heel erg interessant.
Sappho pikt ongeduldig aan mijn hand, tijdens mijn overpeinzingen.
‘Oh ja, jij hebt nog een brief voor mij, niet?’
Ze kirt zachtjes en zet haar pootje een beetje naar voren zodat ik gemakkelijker aan de brief kan.

Liefste Elizabeth,

Ik hoop dat alles goed met je gaat, nu het terug vakantie is.
Hier is alles super (behalve het weer natuurlijk).
Daarnet kwamen mijn ouders af met een geweldig voorstel. Ze stelden voor dat je de komende twee weken bij ons komt logeren. Tof, hé?
Als je mag, laat je het dan weten via uil? Dat gaat sneller.
Zo ja, dan verwachten we je morgen rond elf uur op de stoep.

Veel Liefs,
Yuki

P.S.: Ik mis je!

Yuki woont in La Push, een indianenreservaat ergens in Washington. Jammer genoeg, is dat net een paar kilometer te ver om te voet te gaan en aangezien ze uit een dreuzelgezin komt, is hun haardvuur niet aangesloten op het Amerikaanse Haardvuurnetwerk, dus zit reizen per brandstof er ook niet in. Reizen per brandstof is echt gemakkelijk, mijn lievelingsmanier om te reizen. Je neemt gewoon wat groen brandstofpoeder, je stapt in de haard en roept de plaats waar je heen wilt gaan.
Doordat die twee opties nu al uitgeschakeld zijn en ik eindelijk mijn verdwijnselbewijs heb, ga ik verdwijnselen. Verdwijnselen wil zeggen dat je op de ene plek verdwijnt en vrijwel onmiddellijk op een andere plek weer verschijnt. Jammer genoeg is het niet zo gemakkelijk als het klinkt en gebeuren er wel eens ongelukken. Bijvoorbeeld versprokkelen, een stuk van je blijft dan achter op de plek waar je verdween, vaak uiterst pijnlijk. Ik heb tijdens mijn lessen ooit eens een stuk van mijn been versprokkeld, gelukkig kon de schoolheler (soort van zuster), mijn been snel terug oplappen.
Ik loop de trap af om mijn ouders te vragen of het goed is dat ik voor twee weken naar Yuki ga.
Mijn ouders zitten samen in de living, pap met de krant en mam met een boek van Baker de Bard.
‘Hm, zou ik twee weken bij Yuki mogen gaan logeren?’ Vraag ik.
‘Ja natuurlijk, meisje. Wanneer wou je gaan?’ Vraagt pap.
‘Morgen?’
‘Ho, ho, is dat niet een beetje snel’ Is mam haar reactie.
‘Ja, maar ik kreeg net de uil met de brief waarin ze het vroeg en wat maakt het uit? Of ik hier nu een dag minder of meer zit?’
‘Hm, ja, eigenlijk heb je wel gelijk’ Mam.
‘Oké, je mag gaan. Dan kan je haar onmiddellijk over ons cadeau voor haar verjaardag vertellen’
‘Dank je, dank je, dank je!’ Roep ik blij en ik spring bijna op mijn ouders om ze een dikke knuffel te geven.
‘Nou, ga dan maar snel inpakken, want bij jou duurt dat uren’
‘Ma-am, dat is niet waar! Maar oké. Tot straks’

Gefrustreerd spring ik op mijn koffer. Waarom wil dat rotding nu ook niet toe? Ik heb echt niet te veel kleren weggestoken. Enkel 5 truien, 4 broeken, 8 T-shirts en het nodige ondergoed, dat is toch niet te veel? Ik laat me nog eens goed neerploffen op de koffer en wonder boven wonder hoor ik het slot van de koffer klikken, wat wil zeggen dat hij eindelijk toe is.
‘Oh yeah, oh yeah. Ik ben de beste, ik ben de beste’ Zing ik terwijl ik een overwinningsdansje doe.
Het is nu 20 voor elf. Dus over een kwartiertje vertrek ik.
Ik controleer snel of ik zeker alles weggestopt heb, want ik ken mezelf. Normaal vergeet ik vanalles. Toen ik vorige zomer op school toekwam, bleek dat ik niets van ondergoed bij had. Behoorlijk dom van mij. Gelukkig heeft mam dan alles nog achtergestuurd in een postpakket met mijn uil.
Oh ja! Clara mag ik niet vergeten! Clara is mijn uil, moest je het nog niet doorhebben. Ik heb haar gekregen toen ik naar SWI ging, zodat we gemakkelijk contact konden houden en mijn ouders niet de hele tijd de gezinsuil hoefden te sturen.
Nadat ik nog wat uilenvellen in mijn tasje heb gestoken, wegens plaatsgebrek in mijn koffer, besluit ik naar beneden te gaan.
Wanneer ik in de living kom, zie ik weer hetzelfde tafereel als gisteren. Pap met de krant en mam met een sprookjesboek.
‘Mam, pap, ik ga dan vertrekken, hé’ Zeg ik wanneer ik de woonkamer binnenkom.
‘Oké, meid, gedraag je daar, hé. En wees beleefd’ Zegt mam.
‘Ja, zeg, dat doe ik toch altijd. Ik kan er niet aandoen dat thuis mijn puberhormonen soms andere dingen beslissen te doen, hé!’
‘Al goed dan. We zullen je missen. Veel plezier, schat.’
‘Ik doe mijn best’
Ik geef ze beiden nog een knuffel. ‘Tot over veertien dagen!’

Reacties: