FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

7.

Bill was nog altijd niet gerust om zijn haar. Hoewel hij even zijn best deed om het aan de kant te schuiven. Een zuster kwam hem en Noa ophalen voor naar de bezoekruimte te gaan. Ze zouden eindelijk hun ouders weer terug zien. Bill hoopte dat zijn moeder al een nieuwe vriend had gevonden. Ze was nog steeds single na haar scheiding met Jög. En Bill gunde haar wel iemand. Zeker nu Tom er niet meer was en hij zelf niet meer thuis was. Dat laatste vond hij vooral vervelend. Bill wist zeker hoe zijn moeder zich voelde. Alleen. En hij voelde zich daar ook ergens wel schuldig bij. Tom had hen beide achter gelaten en Bill zelf kon dat niet bolwerken en ging eronderdoor waardoor hij ook weg moest.
Maar niet voor altijd. Dat bleef hij zichzelf toespreken. Bill wilde zijn moeder niet nog meer verdrietig maken. Ze hadden Tom al verloren. Dat was al erg genoeg.
Bill zou het niet over zijn hart krijgen om zijn moeder nog meer verdriet te doen.
Deze situatie was al erg genoeg, erger hoefde absoluut niet.

Noa keek wat nerveus om zich heen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen tegen haar moeder. Ze hoopte in ieder geval wel dat ze was gekomen. Als dat niet het geval was, wist ze wel hoeveel mensen nog om haar gaven. Bill gaf haar een kneepje in haar hand. Hij wist ook altijd alles. Noa gaf hem een dankjewel blik terug. In de bezoekersruimte stonden verschillende tafeltjes met aan elke kant stoelen. De zuster bracht Bill en Noa naar een plaats. Ze zaten niet zo heel ver van elkaar af. Toen de zaal vol was begonnen de bezoekers toe te stromen. Bill zag zijn moeder, en dat luchtte hem zeker op. En wat hem enigszins toch blij maakte was dat er nog een onbekende man langs haar liep. En dat ze hun armen in elkaar hadden gehaakt. Bill was automatisch gaan glimlachen. Het slechte gevoel van eerder werd meteen weggevaagd samen met de zorgen over de haaruitval.
“Mam,”� glimlachte Bill. Hij was haar al om de hals gevlogen. Hij had er tranen van in zijn ogen gekregen.
“Niet huilen Billie,”� glimlachte Simone, zijn moeder.
Simone stelde Bill haar nieuwe vriend voor, Gordon Trümper.
Het drietal nam plaats aan de tafel. Eerst begon Simone enthousiast te vertellen. Bill glimlachte. Hij was blij dat zijn moeder zo gelukkig was, maar toch zag hij nog het verdriet in haar ogen. Het overlijden van je zoon verwerk je ook niet snel. Soms ook nooit, maar Bill wist dat ze het wel een beetje zou verwerken, nu ze iemand had die altijd bij haar zou zijn. Bill zelf kon dit op dit ogenblik niet doen, dus was hij blij dat Gordon er nu was. Hij kon Bill zijn taak nu even overnemen en Simone elke dag gerust stellen dat alles goed zou komen en dat Bill ook zou terugkomen, zolang ze elke maand zou blijven gaan en hem elke keer zou laten weten dat ze op hem wachtte en hij nog altijd welkom is thuis.
Nu was het Bill zijn beurt om te vertellen. Hij wist niet goed waar beginnen. Uiteindelijk begon hij over Noa te vertellen. Over hoe geweldig ze wel niet was en hoe hij er altijd weer voor hem was, ondanks haar eigen problemen.
Bill vertelde ook hoe hij er altijd voor haar was, als ze het moeilijk had.
“Dat is normaal dat we dat doen, we zijn beste vrienden. Jij hebt me geleerd hoe ik vrienden kan houden, door er voor te zorgen,”� zei Bill. Simone knikte en nam Bill zijn hand vast. De nagellak was al aan het afbladeren.
“Je doet het geweldig jongen,”� zei ze. Bill knikte kort. Hij wist niet als hij over de uitval van vanmiddag zou vertellen of niet, maar eigenlijk kwam ze het sowieso te weten, dus was het misschien beter dat hij het zelf zou vertellen.
“Maar soms heb ik nog een terugval,”� zuchtte Bill. “Net als vanmiddag. Ik werd gewoon gek. Ik kon mezelf niet meer beheersen. Ik denk dat ik veel mensen blauwe plekken heb geslagen.”�
Simone gaf een kneepje in Bill zijn hand.
“Dat is normaal jongen, het kan niet van de eerste dag perfect gaan.”�
“Maar ik zit hier godverdomme al maanden!”� Bill schreeuwde bijna. Hij trok zijn hand terug en probeerde zichzelf kalm te maken.
“Sorry,”� murmelde hij. “Het was gewon gíªnant.”�
“Morgen is iedereen het weer vergeten,”� probeerde Simone hem gerust te stellen. Bill haalde zijn schouders op.
“En wat zei de dokter?”�
“We zouden er straks nog over verder praten.”�
“En hoe gaat het met jou zelf? Hoe voel je je?”� vroeg Simone. Bill wilde weer onverschillig doen, maar hij zag aan de blik van zijn moeder dat ze smeekte om de waarheid.
“Ik heb zo mijn up’s en down’s. Ik denk dat dat vrij normaal is. Vooral in de avond voel ik me eenzaam, hoewel Noa altijd bij me is. Ze is de beste van de wereld, maar niemand kan Tom vervangen. Dat lege gevoel zal altijd blijven, hoever Noa dat ook kan helen, het zal er blijven en op sommige momenten weer openscheuren.”�
Simone had zoveel medelijden met haar zoon. Ze begreep wel hoe hij zich voelde, maar echt begrijpen kon ze het ook niet. Niemand had ooit beseft hoe sterk de band tussen hen twee was. En daarom begreep ook iedereen dat Bill er aan onderdoor was gegaan. Hoewel iedereen het probeerde tegen te houden, was het verloren werk. Bill was diep geraakt. Zijn ziel was aan stukken gescheurd van verdriet.
“Ik denk er elke avond aan om Tom achterna te gaan, maar dan kijk ik eens naar rechts en dan weet ik dat ik dat best niet kan doen. Ik weet dat Noa mij nodig heeft en ik haar ook. Ik wil onze vriendschap niet opgeven omdat ik er onderdoor ga. Ik weet dat Noa er voor me is als het me even niet gaat. Ik moet maar naar haar kijken en ze weet wat ik voel. Dat is echte vriendschap.”�

Reacties: