FanFic.nl

Vrijdag de 13e

Vrijdag de 13e

Vrijdag 13 juni 2008
Vandaag gaan Tom en Georg uit. Gewoon, disco, waarschijnlijk weer bij wat meiden hangen.
Ik heb geen zin om mee te gaan. Ik voel me trouwens ook niet goed.
‘Zeker weten dat je niet mee gaat?’ Vraagt Georg. ‘Ja, dat weet ik zeker.’ Zeg ik nog eens.
‘En honderd procent zeker dat het gaat zolang wij weg zijn?’ Zegt Tom bezorgt. ‘Ja, als het echt niet goed gaat, en ik kan jullie niet bereiken kan ik Gustav bellen. Ga nou maar, anders zijn alle meiden bezet.’ Zeg ik lachend. ‘Oké dan, we zijn waarschijnlijk laat terug -’ ‘Jaahaaa, dat weet ik nou wel, ga nou maar.’ Zeg ik.
Het is best grappig als ze zich zo’n zorgen maken, maar iedereen heeft wel eens dat hij of zij zich niet goed voelt. Waarschijnlijk is het morgen weer weg.
Uiteindelijk gaan Tom en Georg weg.
Nu ben ik alleen thuis.
Ik neem mijn laptop op schoot en ga wat internetten. Maar na een tijdje gaat dat vervelen.
‘Eigenlijk maak ik me best druk om Tom en Georg, ik bedoel, ik ben redelijk bijgelovig, en het is vandaag vrijdag de 13e, stel je voor dat er iets gebeurt? Nee Bill, er gebeurt niets, houd jezelf niet voor de gek.’ Zeg ik in mezelf.
Ik zet mijn laptop uit, en zet de tv aan. Misschien is dat boeiend. Ik zap een beetje heen en weer. Na een tijdje kom ik langs “Funny home video’s”�, dat ga ik maar kijken. Beter dat dan reclame. Het is echt stompzinnig wat sommige mensen uithalen, maar andere zijn wel leuk. Maar niet echt dat ik hier plat op de bank lig van het lachen. Maar het was weer even tijdverdrijf.
Dan ga ik weer zappen.
Ik kom langs het journaal.
Wanneer ik mijn broertje zie blijf ik kijken.
‘Vanavond om 23.54 uur is Tokio Hotel bassist Georg Listing met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Hij had te veel alcoholische dranken op. Zijn mede bandlid Tom Kaulitz is in zijn auto achter de ambulance aangereden, maar toen hij doorreed bij een stoplicht heeft hij een kettingbotsing veroorzaakt. Hij is terplekken overleden. De oorzaak dat hij de botsing veroorzaakte is nog niet bekend, maar er wordt vermoed dat ook de gitarist te veel alcoholische dranken op had.Wacht… We krijgen zojuist bericht dat ook Georg Listing het ongeval niet overleefd heeft. Hij is in het ziekenhuis overleden.’
Met open mond staar ik naar het beeldscherm. Dit kan niet… Dit mag niet.
Ik bel Gustav op.
‘Hoi, met Gustav.’ Zegt hij zacht. Hij heeft waarschijnlijk het nieuws ook gezien.
‘Gustav… Het…Het nieuws… Tom en Georg… Ze…Ze zijn dood.’ Zeg ik snikkend.
‘Ik weet het, ik… Ik heb het ook gezien.’ Ik hoor dat Gustav nu ook breekt.
‘Wil je asjeblieft hierheen komen?’ Vraag ik.
‘Oké, ik kom eraan.’ Zegt hij.
‘Doe je asjeblieft voorzichtig.’ Zeg ik voor de zekerheid.
‘Natuurlijk. Tot zo.’
‘Tot zo.’ Zeg ik, en hang op.
Ik wacht. En wacht.
‘Het duurt veel te lang.’ Spookt er door mijn hoofd. ‘Dit kan niet goed zijn.’
Zelfs als je er heel langzaam over loopt doe je er geen anderhalf uur over.
Ik bel Gustav nog eens op.
‘Dit nummer is buiten bereik.’ Zegt een automatische stem.
‘Shit. Dit kan niet… Ik ga hem zoeken.’
Het plenst buiten keihard, dus ik trek een lange jas aan.
In mijn jas verscholen loop ik richting Gustav’s huis.
Maar als ik bij een kruispunt aankom zie ik daar een ambulance staan. Mijn ogen worden groot als ik dichter bij kom. Daar ligt Gustav, zonder enig teken van leven.
Zo snel als ik kan maak ik dat ik thuis kom. Hoe kan dit? Dit is een complot.
Hoe kunnen mijn drie beste vrienden zo snel achter elkaar overlijden.
Ik bedenk dat mijn ouders thuis zijn, in hun huis dan. Een hele tijd geleden hebben Tom en ik besloten om samen in Berlijn te gaan wonen, en pap en mam wonen nog in Loitsche.
‘Zal ik ze opbellen? Nee! Straks gebeurt er ook nog iets met hun, dat kan ik echt niet hebben.’
Ik ga in mijn bed liggen, en val in een onrustige slaap.

Vrijdag 13 februari 2009
Ondertussen zijn Tom, Gustav en Georg begraven. Het was wel mooi, maar het was moeilijk om afscheid te nemen. Dat is het altijd natuurlijk, maar toch.
Nu ben ik nog banger voor wat deze vrijdag met zich mee gaat brengen.
Ik zit op de bank een film te kijken. Het is nu 23.58 uur.
Dan word ik gebeld. ‘Wie belt er nou weer rond dit tijdstip?’ Denk ik in mezelf.
‘Hallo, met Bill Kaulitz.’ Zeg ik twijfelend.
‘Goede avond. Ik ben Peter, en ik bel namens de brandweer.’
Ik schrik even maar laat hem verder praten.
‘Ik moet u helaas mededelen dat het huis van uw ouders is afgebrand. Beide lagen ze te slapen en waren dus te laat om uit het huis te vluchten.’
Ik liet de telefoon bijna uit mijn handen vallen.
‘Maar, hebben ze het overleefd? Liggen ze in het zieken huis? Hoe gaat het met ze?’ Barstte ik los.
‘Het spijt me, beide zijn ze overleden. De vrouw hebben we uit het huis gekregen, maar die overleed in de ambulance aan ernstige verwondingen. Haar man is helaas het huis niet eens uit gekomen.’
'Hoe... Hoe laat gebeurde het?' Vraag ik. Eigenlijk was ik bang om het antwoord te horen.
'Om 23.54 uur.' Zegt hij.
Ik schrik me kapot. Om die tijd zijn de andere ongelukken ook gebeurd. Op de minuut precies.
Ik barst in tranen uit. Ik heb niets meer te vragen aan die Peter.
‘Oké…B…Bedankt.’ Breng ik er trillerig uit.
‘Sterkte ermee jongen.’ Zegt hij, en hangt op.
Ik was gebroken. Mijn leven was zojuist in duizenden kleine stukjes geslagen die niet meer aan elkaar gelijmd kunnen worden.

Vrijdag 13 maart 2009
Nog steeds heb ik de dood van mijn vrienden, mijn ouders, en mijn broer niet kunnen verwerken.
In plaats dat ik er met iemand over praatte, verstopte ik mijn gevoelens voor iedereen. Ik propte alle zorgen in een hoekje, maar het werd te veel.
Ik ga een eindje lopen.
Veel goeds doet het me niet, maar zo zit ik tenminste niet alleen thuis.
Dan bedenk ik me ineens de datum, dat zal niet veel goeds betekenen.
Dan hoor ik getoeter en piepende remmen.
Daarna is het helemaal stil. Het wordt licht rondom me, en ik zie mijn ouders, Georg, Gustav en Tom staan.
Ik ren gelijk naar Tom toe, hem heb ik misschien nog wel het meeste gemist.
Gelijk slaat hij zijn armen om me heen.
‘Ik blijf altijd bij je, en zal je nooit meer alleen laten.’ Belooft hij.
Ik kan nu alleen maar huilen, huilen van blijdschap dat ik weer bij diegenen ben waar ik het meeste om geef.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.