FanFic.nl

One Shots

001. Falling Tears.

Ik staar naar de regendruppels die langs het raam glijden. Op de één of andere manier voel ik me precies hetzelfde. Niemand die al die regendruppels kan bekijken, niemand die alle mensen kan bekijken, en niemand die een poging doet of zou willen doen.
Iedereen verdwijnt in dezelfde grijze massa. Mijn onderjurk zit te strak dichtgetrokken en de zware haarspelden trekken hard aan mijn haar.
Maar natuurlijk maakt dat niemand wat uit.
En dat is zeker nu, in 1910, het geval in het kleine, rijke wereldje waarin in leef. Of waarin ik doe alsof ik leef…
Mijn leven voelt alsof het al geleefd is. Alsof ik in een grote ruimte vol met mensen sta, en de longen uit mijn lijf gil, maar niemand me hoort.
Of niemand de moeite neemt me te horen.
Maar na vandaag weet ik zeker dat mijn leven over zal zijn, zo zal het in ieder geval voelen.
Ik moet zeggen dat ik nog vrij weinig te klagen heb, maar niemand interesseert zich in individuen, en mijn vader interesseert zich al helemaal niet in zijn dochter.
Dat ze de oudste is? Ja, jammer.
Hij ziet de oudste van mijn vijf jongere broertjes als de oudste.
En ik? Ja, ik denk dat ik fungeer als soort tweede moeder die je gewoon maar af kan beulen.
Of met een wildvreemde, rijke man kan laten trouwen zoals bij mij het geval is.
‘Juffrouw? Bent u zover?’ steekt het dienstmeisje haar hoofd om de deur.
Ik draai mijn hoofd langzaam haar kant op, en ze schrikt even als ze de uitdrukking op mijn gezicht ziet. Langzaam knik ik en loop achter haar aan door de lange gangen.
We blijven voor twee grote, zware houten deuren staan.
Langzaam til ik mijn hand op en haal diep adem voordat ik de deur opendoe, mijn geestelijke gevangenis tegemoet.

Reacties: