FanFic.nl

One Shots

003. The day I lost everyone.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Terwijl het nu al een aantal jaar geleden is. De tsunami toen we onze kerst doorbrachten in Thailand.

Mijn dertiende verjaardag was net geweest en ik zat met mijn zes jarige zusje Rosalie op de veranda van ons vakantie huisje te spelen.
Plotseling klonk er gegil op het strand, en mijn moeder sprong op. Een enorme golf kwam onze kant op, en voor we er erg in hadden stonden we al tot onze enkels in het water. Mijn moeder trok ons overeind en we baadden zo snel als we konden door het water. Het vertrokken gezicht van mijn moeder, haar vastberaden blik was op de heuvels, vele meters verderop, gericht.
We wisten niet waar onze vader was, maar we durfden het niet te vragen. Het leek op dit moment een vloek om iets te zeggen.
Het water rukte aan onze benen, het water stond nu al tot onze knieën, en het was moeilijk te blijven lopen. Mijn moeder zette Rosalie op haar rug en waadde moeizaam verder. De stroming werd steeds sterker en om ons heen vielen verscheidene mensen in het water, die door de stroming meegesleurd werden. Hun gegil ging door merg en been, en werd dan plotseling afgelopen. Niemand durfde achterom te kijken, niemand wilde zien wat er al voor ravage aangericht was.
Het werd steeds moeilijker door het water heen te komen.
Op een gegeven moment greep mijn moeder een boom vast en sloeg haar armen er stevig omheen, ze gebood mij hetzelfde te doen.
‘Wat gaat er met ons gebeuren?’ vroeg ik wanhopig.
Ze schudde haar hoofd.
‘Ik weet het niet. Maar wat er ook gebeurd, blijf je aan deze boom vasthouden, en vergeet nooit dat ik van je hield,’ antwoordde mijn moeder.
Ik knikte. Op de één of andere manier putte ik troost uit haar woorden.
Het water kwam steeds hoger te staan, en wij klommen steeds hoger de boom in. Maar het werd moeilijk om de boom vast te blijven houden, het water was ijskoud, en onze, in het water hangende lichamen, werden alle kanten opgeslingerd. Mijn moeder had Rosalie tussen haar en de boom ingeklemd, en hield haar stevig vast, terwijl ze met haar andere arm de boom stevig omklemde. Het water rukte aan ons, en plotseling gilde mijn moeder. Ik zag dat ze de boom nog maar met één hand vast had, en dat aan haar andere hand een huilende Rosalie hing. ‘Laat niet los!’ gilde mijn moeder tegen Rosalie. ‘Wat er ook gebeurt! Hou mijn hand stevig vast!’
Rosalie kon alleen maar huilen.
‘Ik hou van je,’ fluisterde mijn moeder tegen mij, en toen waren zij en Rosalie plotseling weg.
‘Mam!’ gilde ik wanhopig.
‘Mam!’ gilde ik weer.
Ik wist dat het geen zin had. Ik wist dat ik haar of Rosalie nooit meer zou zien, net zomin als ik mijn vader ooit nog terug zou zien.
Ik bleef me krampachtig aan de boom vasthouden, het was het enige houvast dat ik had. En ik was dolgelukkig toen ik plotseling een boot zag. Ze boot vaarde mijn kant op, en ze hielpen me erin.
Ik was uitgeput.
Een paar dagen later was het meeste water weg.
Het stonk ontzettend, overal lagen lijken.
Vastbesloten baande ik een weg door de puinhoop.
Tot ik vond wat ik zocht.
Het lichaam van mijn moeder, naast haar Rosalie.
Ik knielde neer, en huilde.
Ik had de kans niet gehad om te huilen, maar alle angst en pijn kwam eruit.
Ik was verloren wat me het meest dierbaar was.
Ik had niks of niemand meer.

Reacties: