FanFic.nl

One Shots

004. Till death will take one of us.

Een koude winter treedt in, en doet iedereen in het kleine Engelse dorpje, in 1900, rillen.
Ik loop in mijn eentje over het bestraatte paadje en zie het grote, stenen gebouw al opdoemen.
Het gebouw is nog niet zo oud, maar er is achter die muren nu al veel gebeurd. Het is het ziekenhuis nu, en ik ben op weg naar mijn werk.
Ik duw het zware smeedijzeren hek open en sluit het achter me.
Het grind knarst onder mijn schoenen terwijl ik door de grote tuin naar de deur loop.
‘Hallo,’ glimlach ik als ik Mary zie.
‘Hallo Melody,’ glimlacht ze. ‘John vroeg nog naar je,’ voegt ze er met veelbetekenend lachje aan toe.
Ik voel mijn wangen kleuren. ‘Ik ga wel even kijken,’ besluit ik en loop snel de grote, houten trap op.

Ik open een deur halverwege een gang en loop naar binnen.
Het is een lange, brede ruimte, met aan weerszijden tegen de muur bedden en een breed gangpad in het midden.
Tussen de bedden door lopen andere verpleegkundigen, om de zieken in de bedden te verzorgen.
Ik loop gelijk door naar het achterste bed aan de linkerkant in de ruimte.
‘Hallo,’ glimlach ik.
John opent zijn ogen. ‘Melody,’ grijnst hij.
Hij haalt even moeizaam adem en sluit zijn ogen.
Ik kniel bij zijn bed neer, pak zijn koude hand in de mijne.
‘Ik wilde je nog één keer zien,’ zegt hij.
Ik kan niks zeggen, een brok in mijn keel houdt me tegen.
‘Kom eens hier,’ fluistert hij.
Ik buig me over hem heen.
‘Dichterbij,’ wenkt hij, en drukt dan heel even zijn lippen zacht op de mijne.
Ik kijk hem nog even in zijn blauwe ogen, en dan zakken ze plotseling dicht.
‘John,’ schud ik aan zijn hand.
Geen reactie.
Ik leg mijn handen, waarin nog steeds zijn hand ligt, op zijn borst en constateer waar ik al bang voor was.
Geen hartslag.
Ik laat me weer op mijn knieën op de grond zakken en druk mijn lippen op zijn koude hand.
‘Melody?’ hoor ik Mary’s stem zacht.
Ik geef geen reactie.
Een paar uur geleden ben ik al gestopt met huilen, maar ben nog niet in staat te reageren.
Zacht trekt Mary me bij hem weg.
Ik sta het toe, maar ruk me opeens los.
‘Ga maar vast, ik kom eraan,’ fluister ik met schorre stem.
Ze knikt meelevend en vertrekt.
Ik buig me over Johns levenloze lichaam en druk mijn lippen even op zijn voorhoofd.
‘Dag John,’ fluister ik.

Reacties: