FanFic.nl

I Still Hear Your Voice: Screaming... |compleet|

I Still Hear Your Voice: Screaming...

Mijn ribbenkast zet zich snel uit en krimpt bijna meteen weer, hyperventileren heeft geen zin nu. Ik moet mezelf in de hand zien te houden, jij verdient een sterk iemand als je wakker wordt. Iemand waar jij je op uit kan leven, bij wie je kunt uitstorten, iemand die je troost, iemand die je beschermt en die je er weer boven op helpt.
Ik moet die iemand voor jou zijn, ik moet mezelf in de hand houden nu.
Het gepiep van de monitor brengt me in een trance tot ik weer rustig ben, de tranen niet meer zo hoog staan en mijn ademhaling weer onder controle is, pas dan ben ik weer instaat om mijn ogen te openen en naar jou gezicht te kijken.
Dagen, uren, minuten en secondes glijden voorbij terwijl ik naast je zit, tijden vol rust en pijn. Rust van jouw kant, pijn van mijn kant. Ongetwijfeld dat jij ook pijn lijd, maar het is niet van je zachte gezicht af te lezen. De blauwe plekken zijn weg getrokken, de bulten minderen en zijn nog meer kleine heuvels op jou huid, op de schaafwonden zitten korsten en de sneden in je armen en polsen zijn ook al bijna geheeld. Het ergste zijn nog de brand plekken van de sigaretten die zijn uitgedrukt op jouw huid.
Liever kijk ik niet naar de teksten die ze in je huid hebben gekerfd, maar ik weet zeker dat ze zullen helen, en ooit zullen ze niet meer zichtbaar zijn. Het enige wat maar niet lijkt te helen is de brede rode streep op je keel, zelfs niet met de hechtingen, mijn reactie als ik dat zie is elke keer het zelfde, tranen die achter mijn ogen steken. Het zal voor eeuwig een litteken blijven en als het - bij wonder - geen litteken op je huid wordt, zal het in je ziel gebrand staan. Had je ooit gedacht dat ze zo makkelijk je trots konden ontnemen, het goud konden raken dat zich in jouw hals verbergt? Broertje als je maar weet dat ik er voor je ben, als je wakker wordt, krop het dan niet op, asjeblieft.

Mijn ogen blijven hangen op jou gezicht, wat rust uitstraalt en onwetendheid. Hoe lang slaap je al, broertje? Of mag je een coma geen slapen noemen? Ik vind van wel, want je ziet er even rustgevend uit als wanneer je slaapt, even lief en even onschuldig.
Hoe konden die mensen, broer? Ik kan er niet bij, hoe konden ze?

Terwijl ik naar je kijk gaat langzaam een van je ogen open. Binnen een seconde sluit je ze weer maar ik weet zeker dat ik het goed gezien heb en zit als versteend in mijn stoel. Je doet een tweede poging en weet dit maal je beiden ogen open te krijgen, en te houden. Je kijkt de kamer door en dan vinden jou ogen de mijne.
Jouw bruine ogen, gevuld met vragen, antwoorden, angst en liefde. Ze maken me rustig en verward op het zelfde moment, ik weet niet of ik moet huilen of moet lachen.
Wat denk je nu?

Je lippen openen zich, ze vormen een naam, de mijne: ‘Tom’, maar het geluid blijft achter wegen. De tranen winnen en stromen over mijn gezicht, ik maak geen geluid als ik je huilend aan kijk, je schrikt van de watervallen van pijn die over mijn wangen stromen en je ogen verwijden, de angst is er zo duidelijk in te zien nu. Je hand schiet omhoog en jou vingers raken ruw de wond op je hals aan, met je mond nog open vind je mijn ogen weer, je zoekt naar geruststelling. Je hele gezicht schreeuwt om mijn woorden die vertellen dat het goed komt, dat je niet zo juist bent ontwaakt in je eigen nachtmerrie, maar ik kan je niet tevreden stellen.

Je lippen vormen woorden, langzaam, zodat ik ze kan lezen: ‘zeg me dat het niet waar is.’
Ik kijk weg, voor eerst in lange tijd, ik kan het niet aan om de emotie op jou gezicht te zien. Mijn hersens willen de woorden zeggen: ‘het is maar tijdelijk’, maar ik zou liegen en daarbij kan ik het niet over mijn hart halen om te praten. Elk geluid dat ik maak zal voelen als verraad jegens jou.

Je gelooft me niet, je wordt boos. Tranen stromen over mijn wangen als ik je zie.
Je sluit je ogen, perst ze op elkaar terwijl je mond open gaat, de stilte in de kamer wordt niet verbroken. Tranen vinden nu ook hun weg over jou wangen, je probeert het opnieuw. Ik kan de kracht die je op je keel uitoefent bijna voelen maar de schreeuw is geluidloos, niemand zal hem ooit nog horen. Toch zal hij voor altijd mijn hoofd vullen, een schreeuw vol angst, vol woede, maar zonder enig stemgeluid.

I still hear your voice,
screaming…

Reacties:

beertje zei op 31 aug 2013 - 20:23:
prachtig

mayonaka zei op 2 jan 2011 - 15:56:
Wow,
prachtig!!
Je kunt echt geweldig schrijven~!

xXx Desiree