FanFic.nl

Ridiculous

7. Bingo and Grannies

Tessa PoV

‘Bingo, bingo, bingo! Ik ga los met bejaarden!’
Vrolijk zingend - tot overlast van sommige mensen - loop ik over straat naar het bejaardentehuis. De rest mag klagen wat ze willen, maar ik vind dit dus helemaal leuk!
Binnen in het tehuis ziet het er veel gezelliger uit dan bij Opi (de opa van mijn vader), met overal opaatjes en omaatjes lachend aan tafels. Als ik later oud word, wil ik sowieso hierheen! Maar dan wel met Suk, Kay, Dezh en Yas natuurlijk. Met wie moet ik anders monopoly doen? Ik ben nu al niet bepaald sociaal, laat staan als ik oud ben. Alhoewel.. je weet het niet.
Een beetje onzeker loop ik naar de receptie toe. Een vrouw die net zo goed bij de tafels zou kunnen aanschuiven glimlacht naar me en vraagt naar wie ik zoek. Ik glimlach beleefd terug, maar antwoord dat "Ik hier ben voor het vrijwilligerswerk?"
‘Oh!’ roept ze vrolijk uit ‘Oh, wat fijn. Oh oh. Dat deze jonge mensen nog aan ons denken! Oh, dit ontroert me echt. Oh oh.’
Ze springt bijna in tranen uit, en ik voel me er maar wat oncomfortabel bij. Als ik dit vertel, weet ik bijna zeker dat ik uitgelachen word.
‘Nou, goed, sorry hoor, hierheen!’ lacht de vrouw weer hersteld. Ik knik en loop met haar mee naar een of ander podium. Dit gaat helemí¡í¡l niet de goede kant op!
‘Hallo? Hallo heb ik de aandacht? Heren. Dames. Ja, mag ik even uw aandacht? U mag zo weer verder spelen hoor,’ zegt ze in een nogal oude krakerige microfoon. Bij elke hoge toon die ze raakt - en daar zijn er veel van met haar pieperige stem - moet ik moeite doen niet in elkaar te duiken van het ontzettend nare geluid dat er uit voort komt. Toch lijk ik bijna de enige die er last van heeft, de rest van de menigte knijpt zijn ogen dicht en bedenkt zich of dit weer iets aan de hand is met hun gehoorapparaten. Ik grijp de microfoon van haar over, want anders sta ik hier morgen nog, en dan sta ik nog liever voor schut. Voor een grijze bevolking, c’mon, how worse can it be?
‘Hee!’ schreeuw ik. De grijze bevolking - al valt me nu iemand op met groen haar - krijgt een hartverzakking en richt zijn hoofd mijn kant op. Of doen een poging daar toe. Fijn, ik heb de aandacht.
‘Ik weet wat jullie denken! Oh nee toch, komen ze nu zelfs “chillen”� in ons gebied!? Nou, ik zal jullie eens even geruststellen, dat is niet zo! Ik ben hier helemaal alleen, om jullie,’ ik wijs naar hen ‘te vermaken. Het liefst met bingo. Dat is echt leuk.’
Nu ik precies op mijn woorden let merk ik dat ik best nog een plat accent heb. Mijn vader is Frans, mijn moeder Zweeds. Toen ik anderhalf was verhuisden we naar Amsterdam. Daar ben ik opgegroeid, en op mijn twaalfde verhuisden we naar Berlijn. Do you mind?

‘BINGO! JA. HIERZO! OHYEAH. IK HEB BINGOOO! LOSEEERRRRS.’
Ik schiet in de lach en trippel van het podium af om te kijken of onze zogenaamde winnaar ook echt heeft gewinnen. ‘Gefeliciteerd,’ feliciteer ik hem wanneer ik het heb nagecheckt ‘Je hebt het tiende potje bingo gewonnen, en daarmee een extra prijs!’
‘Oh, en wat heeft deze jonge dame dan te bieden?’
‘U mag de volgende rondes doen, want mijn stem kan het niet meer!’
De man lacht en ik ben even bang dat zijn gebit eruit valt. ‘Ik mag jou wel meisje,’ zegt hij hoofdschuddend. Hij betreedt het podium en neemt mijn keelslopende positie in. Hier moet je nog net even wat harder schreeuwen om je verstaanbaar te maken dan in de groepsgesprekken die ik gewend ben. En geloof me, die zijn soms nog best luid om overheen te komen.

Ik zettel me in de plek van de man, en krijg meteen een vrouwtje op me. ‘Vind je dat je dat kan maken?’
Ik frons en doe mijn best niet mijn ogen heen en weer te rollen. ‘Sorry, wat?’ vraag ik beleefd.
‘Ja, je hoorde me wel. En je snapt me ook wel hoor.’
‘Nee, sorry, echt niet. Ik neem het zo weer over als u het daar over heeft.’
‘Oh, nou gaan we de brave uithangen hè? Ik ken jouw soort heus wel. Weet je hoe wij dat noemden? Schijnheilig.’
Mijn wenkbrauwen schieten beledigd de lucht in. Oh, als ze net wat jonger was..
‘Oh ja? Nou, ik heb nieuws voor je. Ik ken jouw “soort”� ook. Weet je hoe wij dat noemen? Zuurpruimen. Of ik-denk-dat-ik-heel-wat-ben-omdat-ik-flink-wat-jaren-ouder-ben-en-dus-ook-net-zo-veel-invloed-heb-als-ik-jaren-tel. Maar ach, denk je dat we jaloers zijn? Denk je dat wij die wijze “levenservaring”� echt willen? Ach wel nee. Dus ro-- ga toch lekker weg. Want ik heb echt geen zin als het zo moet.’
De vrouw grijpt me bij mijn arm als ik weg wil lopen, en bang om haar arm te breken laat ik het. Maar echt, als ze jonger was geweest..
‘En jij denkt dat je heel veel meer bent om dat je jonger bent hè? Omdat jij kan, hoe noem je dat? Dissen? Denk je dat wij die “coole”� woorden allemaal willen weten? Natuurlijk niet. Dus ga maar weg, en kom niet meer terug ook, want niemand mist je hoor. Onze generaties horen niet te kruizen. Scheer je weg scharminkel!’
Met die woorden laat ze me los, en omdat ik niks meer kan doen gooi ik haar bingo-kaart om. ‘Dag hoor.’

Ik weet dat zulke “types”� er juist niet tegen kunnen als je extra beleefd doet, maar daar heb ik verre van het geduld van. Serieus, ik had d’r bijna gemept.
Ik zucht, en laat het maar achter me. Toch geen bejaardenbingo voor mij. ’t Is hartstikke gezellig, maar zulke mensen verpesten het dan zó hard.
Ik ben blij als ik thuis ben en merk dat de rest van de crew ook al thuis is. Nu een groepsgesprek, zo meteen een groepsknuffel. Ik wil erom wedden.

Reacties: