FanFic.nl

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

15. When the world starts turning

‘Je gaat toch wel mee naar het kampvuur op de kliffen vanavond?’ vraagt Jason met zijn lippen tegen mijn oor, zijn armen vanachter om mijn middel geslagen.
Een glimlachje glijdt over mijn gezicht en ik maak me voorzichtig los uit zijn greep. ‘Ik ga mee, maar dan moet je me nu wel helpen opruimen.’
Na mijn stage bij de kleine kleuterschool van Forks, heb ik daar een baantje gaan geboden gekregen en daar maak ik nu dankbaar gebruik van.
Die kleine, vrolijke kleutertjes met hun simpele probleempjes maken me vrolijk, hoewel het gebouwtje me doet denken aan Brad…

Het is koud op de kliffen, hoewel de zomervakantie pas net afgelopen is.
De warmte van het vuur, en de warme armen van Jason, die om me heen geslagen zijn, houden me warm, terwijl ik luister naar de verhalen en grappen van de jongens.
Jacob gooit iets naar Paul’s hoofd, die opspringt en Jake achterna gaat. Maar Jacob is sneller en Paul komt terug.
‘Opvliegend die broer van je,’ grinnik ik tegen Jason.
Hij grinnikt ook. ‘Thuis is ‘ie erger.’
‘Dat gedoe met Rachel doet hem wel goed,’ glimlach ik, denkend aan Jacobs zus.
‘Hij is een stuk vrolijker, í¡ls zij in de buurt is.’
Een tijdlang zitten we daar nog.
‘Ga je even mee?’ vraagt Jason na een tijdje en hijst me overeind.
Voor ik iets kan zeggen neemt hij me al mee, tussen de donkere bomen. ‘Jase, waar sloeg dat nou op?’ vraag ik fronsend.
Jason lijkt niet op zijn gemak.
‘Niks… Ik wilde gewoon even alleen met je zijn,’ zegt hij en grijnst.
Jammer voor hem, deze grijns is slechts een flauw aftreksel van zijn normale vrolijke grijns.
‘Jase, jij gaat mij nu maar eerst eens even vertellen wat hier aan de hand is. Ik kan niet tegen al dat geheimzinnige gedoe,’ mopper ik, en sla mijn armen over elkaar boven mijn dikke buik.
Jason bijt even op zijn lip, en dan word ik plotseling vanachter vastgepakt.
Ik gil en zie dat Jared en Paul me bij mijn armen houden.
Ik probeer me los te krijgen. ‘Jase! Wat is dit allemaal?’ vraag ik verbaasd.
‘Het is voor je eigen bestwil,’ fluistert Jason.

Ik word meegesleept door het donkere bos, naar het huis van Sam en Emily. In de normaal gezellige woonkamer zijn alle meubels nu aan de kant geschoven, en er staat een ziekenhuis bed.
Ik spartel en gil, en probeer me wanhopig los te krijgen, maar Paul en Jared leggen me zonder enige moeite plat op het ziekenhuisbed en houden me daar.

Jason’s POV:
Ik kijk toe hoe iemand aankomt met een lange spuit, en ik weet dat daar de morfine in zit.
Dit is het idee van het roedel.
Het gevaarlijke kind moet eruit, voordat het geboren kan worden. Niemand weet wat het doet, of wat het kan gaan doen, en als het kind geboren wordt zal Noa doodgaan.
Beter wordt het kind eruit gehaald voordat dat allemaal kan gebeuren, voordat er oorlog uitbreekt.
Noa begint ook door te krijgen wat er aan de hand is, en ze probeert zich uit alle macht los te rukken.
Het liefst zou ik naar haar toe gaan, Paul en Jared wegtrekken en haar daar weghalen. Bloedzuigerkind of niet. Ik zou wel een andere manier verzinnen om haar in leven te houden.
‘Jase! Je wist ervan! Het was een list! Alles wat je zei en deed!’ gilt ze plotseling en haar woorden komen als messteken aan.
Dat was eerst het plan, maar niemand was aangewezen om het plan uit te voeren.
Ik hield, en hou, echt van haar, maar de anderen vonden dan juist dit wel een geschikt moment.
‘Ik hield van je Jason!’ gilt ze.
‘Je kan me niet zomaar in de steek laten!’ haar stem begint wanhopig te klinken, en ik weet dat ze aan wat anders denkt.
Een hartverscheurende gil klinkt als de morfine in haar gespoten wordt, en na een tijdje wordt het stil.
Ik kan het niet meer aanzien, en loop de kamer uit.

Noa’s POV:
Het is nu drie jaar later, wat betekent dat ik net 22 geworden ben.
Sinds de verschrikkelijkste dag van mijn leven, ben ik nooit meer terug gegaan naar het reservaat. Alleen naar het strand, waar ik hele middagen in mijn eentje zat, starend naar de zee.
Een aantal verschillende berichten hakten erin, dingen waar ik al die uren dat ik naar de zee staarde, over nadacht.
Nog geen drie weken, nadat mijn baby van me afgenomen werd, kreeg ik te horen dat mijn vader was overleden, hij was ontsnapt uit de kliniek, is opnieuw aan de drank gegaan en heeft zichzelf daarmee gedood.
Maar ik heb mijn leven weer opgepakt, ben verder gegaan waar ik gebleven was.

Het is een zeldzaam mooie dag in Forks, 21 graden en af en toe een beetje zon.
Ik heb een rood zomerjurkje tot mijn knieën aangetrokken en ben lekker met mijn kleutertjes aan het knutselen als ik opeens mij naam hoor.
Die stem.
Een aangename siddering gaat door me heen en ik kom langzaam overeind.
In tegenstelling tot mezelf, is de jongen die tegen de deurpost leunt, geen haar veranderd.
Emmett Cullen.
Als verdoofd loop ik naar hem toe.
‘Wat doe je hier?’ fluister ik ademloos.
‘Ik wilde je zien.’
‘Ik ben aan het werk,’ ik win mijn kracht terug en sla mijn armen over elkaar.
‘Zullen we straks ergens wat gaan drinken?’
‘Drie uur bij het café om de hoek,’ knik ik, en richt me weer tot mijn kleuters.
Ik hoor zijn voetstappen niet wegsterven, maar als ik opkijk is hij weg.
‘Wie was dat?’ vraagt kleine Sophie.
Ik strijk met mijn hand over haar haren. Ik weet niet of hij me nog kan horen, en eigenlijk maakt het me ook niet uit.
‘Niemand,’ glimlach ik.

Ik roer langzaam in mijn kopje.
‘Waarom ben je hier?’ vraag ik.
‘Ik wilde je zien, wilde weten of het goed met je gaat,’ antwoordt Emmett grijnzend.
‘Ik kan je vertellen dat het hartstikke goed gaat,’ mompel ik sarcastisch.
Een tijdje is het stil, en Emmett bekijkt me onderzoekend.
‘Je bent veranderd,’ zegt hij zacht en warm.
Even voel ik weer een tinteling door me heen gaan, maar herstel me.
‘Ik ben minder hulpeloos. Twee keer je vriendje, je ongeboren kind, en je vader verliezen in een jaar tijd verandert je,’ zeg ik ijskoud.
‘Het spijt me Noa,’ fluistert Emmett, en ik weet dat hij het meent.
‘Te laat. Weet je hoe lang ik op je gewacht heb? Weet je hoeveel dagen en nachten ik heb gehuild? En weet je hoeveel dit bezoek teweegbrengt?’ mijn stem klinkt haast wanhopig, mijn ogen staan gekweld.
‘Het spijt me Noa,’ zegt hij weer.
‘Je hoefde me alleen te vertrouwen Emmett,’ zeg ik zacht.
Zijn blik wordt hard. ‘Ik kan niemand vertrouwen.’
Ik schud zuchtend mijn hoofd en sta op.
‘Je hoefde me alleen te vertrouwen. Alles had ik voor je gedaan,’ zeg ik ijskoud.
‘Jij bent degene die nu op het punt staat weg te gaan,’ zegt Emmett zacht, en ik zie de pijn in zijn karamelkleurige ogen.
Ik sluit mijn ogen even en haal diep adem, vechtend tegen mijn tranen.
‘Maar jij bent degene die mij niet tegenhoudt,’ zeg ik zacht en de deur van het kleine café valt zacht in het slot.
[left][/left]

Reacties:

1 2

MorbidMisery zei op 22 jan 2011 - 21:37:

‘Jij bent degene die nu op het punt staat weg te gaan,’ zegt Emmett zacht, en ik zie de pijn in zijn karamelkleurige ogen.
Ik sluit mijn ogen even en haal diep adem, vechtend tegen mijn tranen.
‘Maar jij bent degene die mij niet tegenhoudt,’ zeg ik zacht en de deur van het kleine café valt zacht in het slot.

Echt prachtig. <33

Reactiongirl zei op 6 jan 2011 - 19:00:
OMG!
Waarom hebben die *piep* nou dat gedaan?!
Lekker oneerlijk
Aaaww, ze moeten weer bij elkaar
Caroline... Je weet wat je moet doen
xxxx Luv your story!!

Hermelien zei op 6 jan 2011 - 9:28:
OMG dit is echt prachtig !
Stomme jason, en Embry wist ik stiekem al dat dit ging gebeuren.
Maar dan nog, Embry is stout
Arme arme Noa en van haar vader is het ook al zo erg.
Maar dat kindje vond ik echt erg erg erg triestig.
Hoe kunnen ze nou het van haar afnemen
Snel snel verder
xxx

realMe zei op 5 jan 2011 - 17:15:
neeeeeee
ze hebben het kind weggehaald......
en haar vader.........
en hoe kan Jason dat doen....
hoe... wat.... heh....


snel verder

duracelkonyn zei op 4 jan 2011 - 22:34:
omg!
Ik haat Jason!!
wat een calimero zeg!
tss =.=
En Emmet mag van mij ook foetsie foetsie gaan!


EN en nu snell verder gaan!