Hoofdcategorieën
Home » Dir en Grey » Toshiya » Toshiya
Toshiya
Toshiya
Toshiya was alleen. Hij had zich sinds lange tijd niet meer echt alleen gevoeld
en dat gevoel vond hij wel fijn. Hij streek met zijn rechterhand over de versleten stof van het bedovertrek waar hij op zat. De oude houten planken aan de muur waren leeg en een beetje stoffig. Waar ooit zijn boeken en speelgoed gestaan had stond nu een nieuwe wasmachine. Hij streek met zijn voeten over de harde vloer. Een zucht ontsnapte hem. Het rode kleed lag nog steeds in het midden van zijn oude kinderkamer. Het was alsof hij de kamer wel zag, maar alsof het niet dezelfde herinnering had als hij. De geur was anders, de spullen anders, hij was anders. Toshiya stond op en keek uit het raam. Hier had hij gewoond voordat hij het huis verliet om het in Tokyo te maken als basgitarist van een Visual kei band. Het was vreemd, het riep geen enkele herinnering bij hem op. De plaatjes van artiesten die hij had bewaard, het speelgoed of het kleine houten bureau. Geen van alleen riepen een gevoel van nostalgie bij hem op. Hij hoorde dat zijn moeder beneden heen en weer liep. Haar voetstappen maakten bonkende geluiden die hij zelfs hier op zolder kon horen. Hij zakte weer neer op het bed en pakte de spiegel die op het nachtkastje stond. Zijn haren waren geblondeerd en zijn huid licht getint. Hij streek langs zijn wangen en geëpileerde wenkbrauwen. Niets was hetzelfde, niets was vertrouwd. Hij probeerde de kleine Toshiya hierin te herkennen. Er kwam niks in hem op. Zelfs zichzelf als tiener was moeilijk voor hem voor te stellen. Een ander leven, dat was dit. Een ander leven dat hij vroeger had geleidt. Waarin hij zijn zwarte schooluniform aantrok om naar school te gaan en die na schooltijd in een hoek gooide om met zijn vrienden buiten te gaan roken. Hij legde de spiegel weer neer. Toen viel er iets met een klap op de grond. Toshiya pakte het aarzelend op. Een kat, gemaakt van wit porselein. Wonderbaarlijk genoeg was niks eraan gebroken. Toshiya nam het beeldje in zijn handen en keek er met een glazige blik naar. ‘toraneko’, fluisterde hij bij zichzelf. In een flits zag hij zichzelf weer voor zich als 8 jarig kind.
‘Mag ik deze hebben?’ zijn moeder keek verbaasd op. ‘Dat beeldje? Maar Toshi, die hebben we van jii-chan en baa-chan gehad.’ Zijn mondhoeken krulden lichtjes om. ‘Ik wil hem hebben.’ Zijn moeder keek naar hem. ‘En waar ga je die dan neerzetten?’
Toshiya haalde zijn schouders op. ‘Op mijn kamer denk ik. ’Zijn moeder lachte. ‘Neem hem maar mee als je hem zo leuk vindt, maar maak hem niet stuk!’ Toshiya pakte het beeldje en rende er de trap mee op.
Zijn moeder bleef hoofdschuddend achter in de keuken.
Het koude porselein drukte hij stevig in zijn handpalm. Het beeldje had al die tijd hier op het kastje gestaan, niemand die er aan dacht het terug in de woonkamer te zetten. Waarom hij het zo graag wilde hebben toen hij klein was, wist Toshiya niet meer. Maar het gevoel van een blije herinnering kwam in hem op terwijl hij er nog eens naar keek. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht.
De deur van de kamer ging open en zijn moeder stond in de deuropening. ‘Toshi kun?’ Toshiya keek op. ‘Wat doe je met dat beeldje?’ Ze keek naar het katje in zijn handen. ‘Niks.’ Zijn moeder keek nog even de kamer in. ‘We gaan eten, kom je? Toshiya knikte en stond op. Hij liep zijn oude kamer uit, die niet meer een deel van hem was. Maar zijn moeder zag niet dat hij het witte katbeeldje voorzichtig in zijn broekzak liet glijden voordat hij de kamer voorgoed verliet.
Reacties:
wauw.. dit is echt mooi<33 ga je snel verder?^^ ik lieft dit xL<33
Dankje ^^ Ik denk niet dat ik met dit verhaal verder ga. Het was meer een kort verhaaltje wat ik op dat moment leuk vond om over Toshiya te schrijven.
Bedankt voor je reactie <3