FanFic.nl

Running Away

9.

Nena PoV

‘Dus.. gewoon.. voor de duidelijkheid hè,’ mompel ik ‘Wil je de jongens ontvoeren?’
Reza schiet keihard in de lach. Ik heb haar deze twee dagen veel zien lachen, maar nu zit ze bijna te huilen van het lachen. Ze hapt moeilijk naar adem, en valt daarna achterover op de grond - nog steeds lachend. Jess, Nora en ik kijken elkaar aan. ‘Juist,’ mompel ik weer. Na ríºim een kwartier komt Reza met haar betraande gezicht weer overeind. ‘Oh Goddess, de jongens ontvoeren.’ Ze zegt het zo alsof ze weer een lachstuip krijgt, maar ze blijft overeind zitten. Ze veegt wat tranen weg en lacht nog even kort na.
‘Nee, sorry dat het zo overkwam,’ grinnikt ze. Ik zucht ietwat opgelucht.
‘Maar, je wilt dus gewoon inbreken backstage en dan.. weer gewoon weggaan?’ vraag ik nog steeds een beetje onbegrijpend.
‘Who knows what happens?’ grijnst Reza.
‘Is dat niet illegaal?’ vraagt Nora.
‘Ja,’ antwoordt Reza ontzettend droog.
‘En hoe weet je welke concerthal het is?’ vraagt Nora weer - die denkt te veel na.
‘Nou.. mensen bivakkeren toch altijd voor de concerthal?’
‘Waar, maar kijk even hoe groot het hier is.’
‘Dan vragen we rond?’
‘Het is het proberen waard denk ik.’
‘Precies!’
Jess kijkt nog steeds aarzelend, maar ik stem ook in.
‘Kom op, we zijn weggelopen, wonen in een of ander kraakpand met mensen waarvan we alleen de namen kennen - en dan ook echt alleen de voornamen. Waarom niet ook inbreken in een concerthal?’ zeg ik grijnzend. Ze lijkt zich over te geven en glimlacht breed.
‘Ik ben Jessica Blue Fall, nice to meet you,’ grijnst ze.
‘Reza Malta Nero.’
‘Nora Melody Lemmet.’
‘Nena Bailey!’
‘Alcoholiste!’ lacht Reza. ‘Bai-ley, niet Bailey-S!’ sputter ik tegen, maar ik vind het helemaal niet zo erg. ‘Nou goed, nu weten we zelfs onze hele namen,’ glimlacht Nora. Ik grinnik ‘Precies.’
‘Nou, gaan we hier een beetje zitten lullen, of zullen we dat backstage doen?’
Reza staat al demonstratief op, en wij volgen haar.
‘Vaarwel huis!’ roept Reza zwaaiend, en we lopen met z’n allen het huis uit. Het is al aardig aan het schemeren, en we stappen flink door. Reza en ik zingen vrolijk liedjes, al bestaan ze merendeels uit “Nanana”� omdat we de tekst niet kennen. Af en toe zingen Nora en Jess mee, maar vaak zijn het liedjes die zij helemaal niet kennen, of zijn ze aan het vragen waar de concerthal is. Na min of meer twee uurtjes lopen komen we bij een concerthal die verdomd goed de concerthal zou kunnen zijn die we zoeken. Ontzettend veel slapende lichamen liggen binnen de rij, en ook een redelijk aantal agenten staan erbij om te zorgen dat er geen rellen of haters komen. ‘Hoe komen we langs hun dan?’ sist Jess. ‘Hmm,’ mompelt Reza ‘Misschien als iemand hun afleidt..’
‘En hoe komt die dan binnen later?’
‘Whisky!’ roep ik wanneer hij mijn aandacht heeft gevraagd. Niet omdat ze “niet braaf”� is, maar omdat ze hun kan afleiden, en vervolgens wegrennen zonder dat het opvallend is.

Reza peutert met een haarspeld in een slotgat; zoals je het alleen ziet in films. ‘Het werkt niet,’ fluistert Nora zachtjes. Ik zie dat Reza zich nog net inhoudt, en glimlach ‘Tuurlijk wel, wacht maar.’
Nora zucht, en leunt vermoeid tegen de muur aan. Ze laat zich naar beneden zakken en sluit haar ogen. Whisky trippelt naar haar toe en legt haar hoofdje geklemd tussen Nora’s benen en haar middel. Nora glimlacht en kriebelt bij Whisky’s oren. Deze maakt een zacht tevreden jankgeluidje en nestelt zich nog dieper tegen Nora aan.

‘Yes! Alcoholiste, het is gelukt!’ fluistert Reza wanneer ze de deur open heeft gekregen. Jess is naast Nora gaan zitten, en ze slapen beiden al ruim een half uurtje. Ze zien er echt ontzettend schattig uit, maar we moeten ze nu toch wakker maken, dan kunnen we naar binnen. ‘Jess, Nora, Whis,’ fluister ik terwijl ik ze omstebeurt aanstoot. Jess is de eerste die haar ogen opent, en zachtjes “Was?”� kreunt. ‘We kunnen naar binnen,’ grijns ik. Ze grijnst terug en ik help haar bij het opstaan. Nora en Whisky worden ook wakker en staan op zichzelf op.
Reza is blijkbaar al naar binnen gaan want ik zie haar niet meer. Nora pakt benauwd mijn hand vast, en ik klem glimlachend mijn vingers om haar hand. Jess gaat ons voor, en daarna volgen wij naar binnen, Whisky op onze hielen. ‘Sluit de deur, sluit de deur,’ sis ik tegen Whisky, die op dat commando de deur met haar lichaam dicht duwt. De stilte maakt haar ook meteen duidelijk dat er niet van haar verwacht wordt dat ze al haar ingehaalde energie loslaat.
Nora plakt zich nog wat dichter tegen mijn lichaam, en perst haar lippen bang op elkaar. Ik zou graag willen zeggen dat het allemaal okay is. En het is niet zozeer dat ik dan lieg, het is meer dat ik haar de verkeerde hoop geef.

‘Stop!’
Reza’s waarschuwende woorden komen net te laat, en Jess botst vol tegen haar op. ‘Sorry,’ mompelt ze, maar Reza gebaart dat we onze bek moeten houden. ‘Geef me eens een steen,’ sist ze. Direct gooit Jess haar een steen toe. Nog voor ik kan vragen why the hell ze een steen in haar zak heeft, als ze al vrijwillig antwoord geeft. ‘Je dacht dat dit de eerste keer was?’
Reza gaat in een andere plek staan, en rolt de steen zo uit een andere hoek hun kant op. Eén van de backstage crew mensen merkt hem op, en neemt de rest mee alsof het een levensgevaarlijke missie is. Reza drukt ons zonder enige waarschuwing tegen de muur aan waar we ongezien kunnen blijven. ‘En.. rennen!’
Zonder twijfel rennen we achter Reza aan, bijna de stage op achter een fluwelen zwart gordijn. ‘Oh my god dit is zo gaaf,’ fluistert terwijl ze haar tranen terug moet dringen.

Maar na een half uur is het concert afgelopen. De jongens komen onze kant op. Deze kant op. Naar ons. ‘Kom op!’ fluistert Reza zo hard ze kan zonder dat we ontdekt worden. Nog een keer rennen we zonder twijfel achter haar aan, dit keer in de WC. ‘Ah dude, het stinkt hier.’ Met een gezicht vol afgrijzen wapper ik voor mijn neus. Reza grinnikt ‘Houd maar gewoon je mond, en hoop mee dat ze niet nog een keer moeten.’
Maar hopen is niet genoeg.

Reacties: