FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

8.

Noa haar moeder was nog steeds niet gearriveerd. Ze begon zich toch wel zorgen te maken. Nerveus keek ze rond. Bill zat met zijn moeder en een vreemde man te praten. Waarschijnlijk de nieuwe vriend van zijn moeder, dacht ze. Noa was het wachten beu en verliet de bezoekerszaal. Ze wist zo dat haar moeder niet meer zou komen, dus bleef ze ook niet meer langer wachten. Noa liep redelijk kwaad door de gangen. Ze was kwaad dat haar moeder niet gekomen was. Ze sloeg de deur van haar kamer hard achter haar toe.

Dokter Mark had net telefoon gehad en ging nu Noa zoeken. Hij ging naar de bezoekerszaal, want hij dacht dat Noa daar nog altijd zat te wachten, maar daar zeiden ze dat Noa was weggelopen. Mark wist natuurlijk wel dat ze terug naar haar kamer was gegaan dus ging hij naar daar. Hij klopte op de deur en ging binnen. Daar zag hij Noa kwaad op haar bed zitten.
“Ik heb slecht nieuws,”� zei Mark. Noa keek op. Dokter Mark nam een stoel en nam Noa haar hand vast. Noa keek hem bang aan.
“Ik heb net telefoon gehad, je moeder is gisteren omgekomen in een auto-ongeluk.”�
Noa kneep dokter Mark zijn hand plat. Ze geloofde hem niet. Ze keek hem met ongelovige ogen aan. Dokter Mark begon verder te praten, haar gerust te stellen, maar ze luisterde niet. Ze keek hem alleen maar aan met een glazige, ongelovige blik. Haar moeder kon niet dood zijn. Ze mocht haar niet alleen laten.
“Ik zal je even laten bekomen, we zullen er straks over verder praten, goed?”�
Noa knikte enkel. Dokter Mark verliet de kamer en ging weer terug naar zijn kantoortje, papieren in orde brengen. Hij besefte nu dat er nog veel werk aan de winkel was. Niet alleen met Bill, maar ook met Noa. Nu haar moeder ook nog was overleden, zou ze het nog moeilijker krijgen.

Het was al laat toen Bill afscheid nam van zijn moeder en haar nieuwe vriend.
“Ik hoop tot volgende maand,”� zei Bill.
“Natuurlijk tot volgende maand!”� zei Simone. Bill glimlachte kort. Hij hoopte dat zijn moeder het meende en hem niet in de steek zou laten. De vrees voor eenzaam te zijn zat hem diep.
Pas toen Simone en Gordon waren verdwenen ging Bill terug naar zijn kamer. Hij werd begeleid door een of andere zuster. In de kamer van hem en Noa trof hij Noa aan. Ze zat helemaal in het hoekje van haar bed met haar armen om haar benen. Ze had haar kin op haar knieën gelegd en keek zo glazig voor zich uit. Bill wist meteen dat er iets niet goed was en ging dan voor Noa op het bed zitten. Hij nam haar handen vast.
“Wat is er?”� vroeg hij voorzichtig.
“Mama is niet gekomen.”�
“Het spijt me,”� zei Bill. Hij sloeg zijn armen om Noa heen. “Volgende keer komt ze vast wel.”�
“Ze komt nooit meer.”�
“Hoezo?”�
“Mama is dood, net als papa.”�
Bill wist niet wat zeggen.
“Hoezo dat?”� vroeg hij geschrokken.
“Dokter Mark zei dat mama gisteren een auto-ongeluk heeft gehad en zo is gestorven. Vreselijk vind je niet? We hebben niet eens afscheid kunnen nemen. Ze weet niet hoeveel ik van haar hou. Ik weet niet eens als ze nog van mij hield.”�
“Natuurlijk hield je moeder van jou!”� riep Bill. Hij trok Noa tegen zich aan en streelde haar rug. Pas nu kwamen Noa haar tranen. Ze verstopte haar gezicht in Bill zijn dikke trui. Die absorbeerde haar tranen.
“Waarom?”� snikte Noa. Ze kon het nog altijd niet begrijpen. Ze wilde het ook niet begrijpen.
Bill hield haar stevig in zijn armen. Hij wilde haar niet loslaten. Noa bleef huilen. Bill gaf daar niets om. Hij begreep haar. Hij wist hoe het voelde om iemand te verliezen.
“Ik ga slapen,”� zei Noa na een tijdje. Bill liet haar nu los en ging op zijn eigen bed zitten. Noa kroop onder haar lakens en trok die hoog boven haar hoofd.
Bill was nog niet van plan te gaan slapen. Hij ging achter zijn bureautje zitten en knipte het kleine lampje aan. Het grote licht had hij uitgedaan zodat Noa kon slapen. Bill keek op het klokje. Over een kwartier was het etenstijd en daarna had hij nog een gesprek met dokter Mark. Daar zag hij nogal tegenop. Ook naar etenstijd. Hij voelde zich al nerveus worden.
Rustig Bill, sprak hij zichzelf toe. Als je flipt, wordt het alleen maar erger en wordt je misschien naar het einde van de gang verhuisd en dan kan je Noa niet steunen! Bill bleef zichzelf moed inspreken. Hij zou het ook niet over zijn hart krijgen om Noa hier alleen achter te laten.
Een kwartiertje later ging de deur open. Een zuster kwam hen halen om te gaan eten. Noa bleef liggen. Bill ging op de rand van haar bed zitten.
“Misschien moet je toch even meekomen?”� probeerde hij. Noa sloeg de dekens van zich af.
“Omdat jij het bent,”� zei ze zacht. Bill glimlachte kort. Samen volgde ze de zuster naar de eetzaal. Bill voelde zich al misselijk worden. Noa had zijn hand vastgepakt om hem extra steun te geven. In de eetzaal waren ze Bill zijn uitval nog niet vergeten dus bracht de zuster hem meteen naar een plaats en bracht zijn eten naar hem toe. Noa ging tegenover hem zitten met een plateau met eten. Bill staarde wat naar het eten. Hij kreeg braakneigingen en werd opeens heel duizelig. De geur maakte hem ziek.
Noa nam kleine hapjes. Er hingen tranen in haar ooghoeken en haar ogen waren nog steeds rood. Haar eetlust was meteen weer over, maar toch bleef ze kleine hapjes nemen. Pas toen de helft van haar eten al op was merkte ze dat Bill zijn vork of mes nog niet eens had aangeraakt, laat staan dat hij zijn eten al had aangeraakt. Hij staarde er enkel naar. Noa wist meteen waar hij aan dacht. De beelden van vanmiddag raasde door zijn hoofd.
“Bill?”� Noa haar stem klonk zo gebroken. Bill keek haar niet aan, hij bleef naar de aardappelen op zijn bord staren.
“Bill?”� probeerde Noa weer. Ze legde haar hand op Bill zijn hand om er een kneepje in te geven, maar Bill trok zijn hand vliegensvlug weg. Hij keek haar met een vreemde blik aan.
“Bill? Wat is er?”� vroeg Noa. Even vergat ze het verdriet van haar moeder en kwamen haar zorgen voor Bill weer boven.
“Ik. Weet. Niet.”� Bill schoof zijn stoel achteruit en liep zo snel mogelijk de eetzaal uit. Hij moest dringend een wc hebben. Hij liep de gemeenschappelijke wc’s in en nam het eerste beste kotje en liet zijn hele maaginhoud eruit komen. Bill ging op de grond zitten en leunde tegen de wc deur aan. Hij voelde zich vreselijk nu. Hij trok zijn knieën op en ging met zijn handen in zijn haar. Meteen toen hij zijn handen terugtrok hingen die vol met haar. Hij was zijn haaruitval helemaal vergeten. Ook dat nog. Bill werd er helemaal gek van. Hij wilde hier weg, hij werd er zo moe van. Tranen stroomde over zijn wangen.

Reacties: