FanFic.nl

Rose [Vamps]

Escapade [02]

Emelie kreunde toen ze in het midden van de nacht uit haar bed gebeld werd. Ze bleef afwachtend op haar rug in de warmte liggen, maar ging toch maar kijken wie er aan de deur stond toen er nog een tweede en een derde belsignaal klonk.
Op kousenvoeten schuifelde ze de trap af. Haar donkerbruine haar zat in een slordige vlecht en haar make-up van de vorige dag hing in vegen op haar wangen.
Ze vroeg zich af wie er in godsnaam op zo’n uur aan haar deur kon staan. Het was hooguit een uur of twee, en ze had niemand verwacht. De enige persoon die ze kon bedenken die op zo’n uur zou kunnen komen binnen vallen, was Rin, haar beste vriend. Maar die had ze al een dag niet meer gehoord of gezien, dus ze verwachtte niet dat hij het zou zijn.
Toen ze de deur echter open maakte, stond hij daar wel. Maar ze viel steil achterover van de staat waarin hij verkeerde.
Zijn gezicht zag lijkbleek. Zijn hals had dezelfde kleur, op de rechterkant na. Daar liepen twee kleine spoortjes opgedroogd bloed naar de hals van zijn gescheurde shirt. Zijn vertrouwde, leren jasje was nergens te bekennen.
Zijn handen waren krampachtig samengevouwen en zijn hele lichaam trilde. Zijn adem verliet in schorre, kleine pufjes zijn keel, samen met een grommend en rauw geluid.
‘Rin.’ schreeuwde ze geschokt uit, en trok hem aan zijn arm binnen. Ze sleurde hem mee naar de badkamer op de begane grond, waar ze een washandje nat maakte en er het bloed mee weg veegde. De pijn gleed als een koude deken over hem heen. Wat hij al een dag voelde, de pijn die door zijn binnenste gonsde en die alles verbrandde op zijn weg was overheersend. Hij moest het ondertussen al een volledige dag ondergaan, maar wennen deed hij er niet aan.
‘Wat heb je gedaan, for God’s sake!’ vroeg ze, en hielp hem toen wankel de trap op. Ze trippelden zo stil mogelijk over de overloop, om Emelies ouders niet wakker te maken. Dat zou alles er nog veel moeilijker op maken.
‘Bedankt.’ verzuchtte hij, en beet op zijn onderlip de pijn weg. Hij werd op het bed gelegd.
‘Even kijken of ik nog oude kleren van je heb liggen hier. En leg me nu uit wat er is gebeurd. Waarom was je vandaag niet op school?’ Ze opende de deuren van haar enorme kast en begon te snollen in de berg kleren die op de bodem lag. Uiteindelijk plukte ze een eenzaam achtergelaten shirt met legerprint en een pyjamabroek uit de hoop.
‘Ik was op het feestje.’ begon hij zijn uitleg. Emelie trok voorzichtig zijn oude shirt uit en verving het met het nieuwe. Daarbij kon ze de gaatjes in zijn nek extra goed zien.
Ze geloofde niet in vampiers. Hoewel ze een enorm uitgebreide fantasie had, was dat een van de dingen waarin ze niet geloofde. Maar nu, bij het zien van dit… Ze wist niet of ze het kon geloven, of ze het mócht geloven, maar dit was ontegenspreekbaar. Hoe kon hij hier anders aan komen?
Hij kneep met zijn handen in de matras om het niet uit te schreeuwen. Zijn tandvlees brandde.
Ze hielp hem nu ook uit zijn jeans en schoot hem de pyjamabroek aan. Hij ging verder met zijn verhaal: ‘Er was een vrouw. Oh, zelfs jij zou voor haar gevallen zijn.’
Hiermee doelde hij op haar geaardheid. Ze had er nooit een geheim van gemaakt dat ze ook op meisjes viel. Rin, die het zelf ook met beiden geslachten deed maar alsnog de voorkeur gaf aan vrouwen, was een van de weinigen die haar er niet om veroordeelde. Af en toe een grapje was er wel, maar hun vriendschap was gebaseerd op het wederzijds verdragen en accepteren.
‘Wat deed ze?’ vroeg ze. Ze schoof haar bed weer in en nam zijn hoofd op haar schoot. Met haar koude vingers ging ze door zijn haar, iets dat hem duidelijk wel een beetje kalmeerde. Zijn mondhoeken trokken nog steeds als een kramp pijn door hem heen schoot.
Hij hijgde zachtjes na een zoveelste pijnscheut, maar vertelde toen verder. De hele avond verliet in woorden zijn hoofd, maar de woorden namen beelden aan voor zijn ogen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Toen hij haar tanden voelde, had hij het moeten weten. Maar nee, gedreven door zijn lust had hij niet naar zijn gezond verstand geluisterd. Hij voelde zich zo rot.
‘Dus… ehm… Ze béét je? En toen gaf ze je spul?’ Rin knikte bevestigend.
‘Het smaakte zo ranzig. Maar ik dacht dat het daarna niet erger zou worden. Niet dus. De pijn, oh, de pijn.’ Tranen vulden zijn ogen en rolden over zijn wangen. Zijn schouders schokten. ‘Ik ben zo bang.’
‘Niet zijn. Ik ben bij je.’ fluisterde Emelie en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Zal ik een pijnstiller voor je maken?’
Ze wachtte niet eens op antwoord. Ze hupte haar bed weer uit. Eenmaal bij de deur hoorde ze hem gillen in een kussen. ‘Oké, een dubbele.’ fluisterde ze in zichzelf, en holde toen de trap af.
Toen ze eenmaal terug was met de dubbele pijnstiller, zag ze dat het bed leeg was. Het kussen was verscheurd en de dekens waren op de grond getrapt.
‘Rin?’ vroeg ze angstig en ze keek door de kamer. In een hoekje zag ze hem. Hij was opgekruld op de grond gaan liggen. Zachte snikjes en hikjes kwamen van zijn kant af.
Ze liep naar hem toe en knielde naast hem neer. ‘Maar liefje toch.’ Ze hielp hem overeind en zette het glas aan zijn lippen. Hij dronk het gulzig op, blij met het middel dat een wollig deken over zijn pijn legde.
Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste zijn slaap. ‘Het komt wel goed, geloof me maar.’

Reacties: