FanFic.nl

Daddy, save my heart voor the one I love [Twincest not-related]

Hoofdstuk 1

Bill
‘Liefie? Ben je wakker?’ Ik loop zachtjes op mijn tenen de kamer binnen van mijn kleine broertje Dinand. Voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten en streel zachtjes langs zijn gezichtje. Hij is nog maar drie en zo schattig. Elke keer probeer ik hem te beschermen tegen papa en elke keer lukt het ook nog gelukkig .
Ik haal zijn handje van het dekbed af en trek deze weg.
‘Wakker worden,’ fluister ik en ik knip het nachtlampje aan.
Hij opent zijn oogjes en kreunt. Met zijn vuistje wrijft hij door zijn oogjes en kijkt mij aan.
‘Kom, straks naar de crèche.’ Ik pak zijn kleine handje en neem hem mee naar de badkamer, waar ik gisteravond zijn kleertjes al had klaargelegd.
Ik trek zijn pyjama en ondergoed uit en zet hem onder de douche. Ik draai de kraan open en wacht tot er warm water uit komt.
Ik douche Dinand, droog hem daarna af en trek zijn kleertjes aan. Ik kam zijn haartjes en loop dan met hem naar beneden.
Stilletjes zit hij aan tafel en kijkt hij aandachtig wat ik aan het doen ben. Ik glimlach en smeer een beschuitje met kaas voor hem. Oké, hij krijgt hem niet helemaal op maar de restanten eet ik wel op samen met mijn ontbijt.
‘Je drinkt wel je melk op, oké?’ Beteuterd kijkt hij me aan met zijn pruillipje. Ik weet het, dat hoor ik niet te zeggen. Maar ik ben zowat de enige hier die voor de dingen in huis zorgt. Papa doet het al niet meer. Die heeft het veel te druk met zijn verslaving te onderhouden.
Ik ruim de tafel af en pak Dinand zijn Bob de Bouwer-tasje in. Daarna mijn tas. Als ik de koelkast open doe om een appel er uit te pakken, zie ik dat de la met groenten al helemaal leeg is. Ik zucht.
Ik kleef een papiertje aan de koelkast en schrijf de boodschappen voor de komende week op.
‘Dinand? Ik ben nog even boven oké?’ Ik zie Dinand zijn hoofdje knikken terwijl hij met open mond terug naar de tv staart.
Als het ware loop ik met lood in mijn schoenen de trap op, richting de kamer van papa. Ik klop zacht op deze deur en duw de kamerdeur open. Papa ligt in bed. Een walm van alcoholische dranken komen me tegemoet.
‘Pap?’ Ik sta naast het bed en leg mijn hand op zijn schouder. Hij mompelt wat terwijl hij de dekens verder optrekt. Teleurgesteld schud ik mijn hoofd en loop weg.
Het zou gewoon fijner zijn als hij zich liet helpen of mij vroeg om te helpen. Het hele gezin lijdt er onder. Oké, mijn echte moeder ken ik niet, die is gescheiden met mijn vader toen ik heel klein was. Blijkbaar kreeg ze het over haar hart om mij met mijn vader te laten mee gaan. Pap zegt er nooit wat van. En Dinand is mijn halfbroertje. Hij komt uit een ander huwelijk met papa. Caroline, de moeder van Dinand, is helaas een half jaar geleden overleden. Echt spijtig. Ze was een aardige vrouw en hield papa zijn verslaving in de gaten. Hij dronk veel minder en misschien gebruikte hij toen ook helemaal geen drugs, daar verdenk ik hem namelijk van als ik soms zijn reacties zie.
Voor Dinand is het ook niet echt fijn. Hij heeft geen moeder meer en zijn vader is dronken. Al moet ik wel zeggen dat hij Dinand beter behandelt dan mij. Ik ben ‘het wijffie’ thuis en ik ben zo ondankbaar dat ik blijkbaar niets nodig heb. Het doet pijn als je vader zo tegen je doet, maar ik ben het onderhand wel gewend. Als hij maar aardig doet tegen mijn kleine broertje, dan vind ik het allemaal wel best.
‘Heb je jouw jasje al aan, Dinand?’ Kirrend komt hij op me af gestrompeld en spreidt zijn armpjes. Ik glimlach en til hem op.
‘Bill is lief,’ lacht hij, zijn bruine oogjes beginnen helemaal te stralen.
‘Jij bent ook heel lief hoor.’ Ik trek hem zijn jasje aan en zet hem bij me achterop de fiets.
Ik zie een jongen met blonde plukken de hoek om fietsen. Dinand begint vrolijk te zwaaien en te gillen als hij Andreas herkent.
Ik trek mijn rugzak op mijn rug en stap op mijn fiets.
‘Goedemorgen, prinses,’ begroet Andreas mij. Ik geef hem een tik op zijn schouder. Daarna geef ik hem een knuffel, waarna Dinand zijn armpjes naar mijn beste vriend spreidt.
‘Jij ook goedemorgen, kleine kikker.’ Andreas woelt even door zijn haren waardoor Dinand begint te lachen.
We stappen op onze fietsen en rijden richting de crèche.
Snel zet ik mijn fiets weg en neem Dinand mee naar binnen. Ik trek zijn legergroene jasje uit en hang hem op aan de kapstok. Met zijn tas in zijn handjes waggelt hij naar binnen en begroet ik Esmee, de juffrouw.

Als ik afscheid van Dinand heb genomen, ren ik naar buiten en stap weer op de fiets.
‘Bedankt voor het wachten, André.’
‘Ach joh. Zijn we vrienden voor. Anders moet je weer alleen verder fietsen en dat vind ik ook zo sneu. We komen er toch langs.’
‘Dat is wel waar maar…’
‘Maak je niet druk. Anders zat ik me thuis toch te vervelen en omdat Dinand zo’n leuk ventje is, fiets ik mee.’ Ik grinnik. Iedereen is in de ban van dat jochie. Maar wat wil je ook met die super grote schattige bruine kijkers, van die bolle wangetjes waar je in kan knijpen, bruin haar en zo’n lief schattig stemmetje!

Reacties: