FanFic.nl

Faylinn y Tylwyth Teg

Deel 7

‘Het was aangenaam u te begeleiden tot deze deur van dit rekenkundig klaslokaal, tot genoegen’ Zeggen Fred, George en Leo. Ze maken tegelijk een diepe buiging en verdwijnen richting Waarzeggerij.
Ik leun tegen de muur en doorblader snel mijn handboek voor Voorspellend Rekenen. Op de middelbare school deed ik graag wiskunde, dus denk ik dat ik Voorspellend Rekenen ook wel graag zal doen.
Terwijl ik een pagina over de betekenis en analyse van enkelvoudige getallen bekijk, komen de andere leerlingen toe.
Voorspellend Rekenen heb ik samen met enkele Huffelpuffers en enkele Zwadderaars. Ik ben blijkbaar de enige van Griffoendor hier.
De deur gaat open en iedereen stroomt naar binnen. Ik wacht tot de drukte voorbij is en loop dan het klaslokaal in. Ik kijk rond en zie dat er maar een plaats meer vrij is, naast een bruinharige jongen.
Eh nee, het moet ook eens niet zijn! Wat moet ik in godsnaam tegen hem zeggen, als ik al iets kan zeggen. Telkens ik nog maar aan hem denk sla ik rood uit.
Rustig ga ik dan toch maar naast hém zitten.
‘Hallo, ik ben Carlo’ Ik kijk hem aan en zie dat hij ook rode blosjes op zijn wangen heeft.
‘Aangenaam, Faylinn’ En ik lach voorzichtig.
‘Ik heb jou hier nog nooit gezien. Nieuw op Zweinstein?’
‘Ja en ik hou nu al van de school’ Grijns ik.
‘Waarom kom je nu pas naar hier, als ik vragen mag?’
‘Goh, papa vond dat ik magische scholing nodig had en Zweinstein leek hem de meest geschikte plaats daarvoor’
‘Ach zo’
Professor Vector komt het leslokaal ingewandeld en snel buk ik mij voorover om mijn boeken te nemen.
Voorspellend Rekenen is echt een tof vak. Veel, maar dan ook echt veel interessanter dan dreuzelwiskunde op de middelbare school.
De les gaat traag voorbij en al na de eerste vijf minuten laat ik mijn haar voor mijn gezicht vallen zodat ik niet meer met Carlo moet praten. Ik voel de vlinders door mijn buik gieren wanneer ik nog maar aan hem denk. Is dit normaal? Ik ken hem niet eens.
Wanneer de bel gaat, raap ik snel mijn spullen bijeen en storm naar de deur.
Even frisse lucht zal me wel goed doen.

Wij hebben een pauze van 20 minuten en dan nog één les voor het middagmaal.
Ik slenter langzaam aan de rand van het grote meer.
Ik heb water altijd al fascinerend gevonden. Ik hou van de koelte die ervan af komt, de cirkels die de wind erop tekent en de vervormde weerspiegeling van de wereld. Ik hou zelfs van de geur en het geluid.
Elfen zijn echte natuurwezens, moet je weten. Als we ons tussen de bomen, bergen of in het water of zo bevinden komen we helemaal tot rust.
Ik zet me neer op een steen aan de rand van het water en staar in de verte. Langzaam gooi ik steentjes in het water en kijk hoe de kringen waar de steentjes het water raken, groter en groter worden.

De lunch is hier een echt festijn! Zelfs voor vegetariërs is er eten in overvloed. Grijnzend kijk ik naar de bergen voedsel die op de tafel staan. Ge-wel-dig!
‘En hoe vond onze prinses haar eerste Zweinsteinlessen?’ Vraagt Fred en hij en George ploffen elk naast me neer.
‘Geweldig, voor ik hierheen kwam had ik nooit kunnen bedenken dat er zo’n vakken of zo’n wereld bestonden’ Grijns ik ‘En Voorspellend Rekenen is zoveel geweldiger dan dreuzelwiskunde’
‘Tja, tovenaars zijn dan ook het slimst en het best, hè!’ Is George zijn reactie.
‘En ze hebben overduidelijk ook de dikste nekken’ Lach ik.
Terwijl we nog wat verder praten over hoe mijn lessen zijn verlopen, zie ik dat professor Andeling komt aangewandeld. Ik ben eigenlijk wel benieuwd waarover ze met mij wil spreken. Alles is toch al besproken, niet?
‘Juffrouw y Tylwyth Teg, zou u kunnen meekomen alstublieft’ Verzoekt ze mij met een lach.
Ik sta op, zeg gedag tegen de jongens en volg professor Anderling.

Reacties: