FanFic.nl

Changing minds (TC)

2

Geschreeuw, geroep, piepers die afgaan, het gekletter van metaal, paniek.
Tom liep mee in de stroom dokters en verpleegsters die zich haastten naar kamer zes, de kamer waar alles zich afspeelde.
Hij bereikte als vierde de kamer. De twee andere dokters en de verpleger die hem voor waren liepen meteen op Gerry af, wat logisch was aangezien hij de patiënt was. Gerry stond naast zijn bed en werd door de twee dokters weer in bed geduwd. De zoutoplossing dat uit zijn infuus kwam, druppelde op de grond en een straaltje helderrood bloed liep langs Gerry’s arm. Hij had een aanval, en uit woede had hij zijn infuus uit zijn arm getrokken.
Tom zag glasscherven op de grond liggen en kon herkennen dat het een glas geweest was. Pas toen begon het tot hem door te dringen. Gerry had een glas gegooid, had het naar iemand gegooid, had het naar Bill gegooid.
Tom keek de kamer rond en zag Bill trillend in een hoekje staan terwijl het bloed van zijn kin drupte. Alle andere dokters ontfermden zich over Gerry, maar Tom liep naar Bill toe. Hij nam hem vast en leidde hem de kamer uit. Toen ze veilig op de gang stonden, zakte Bill door zijn knieën en barstte in tranen uit. Tom knielde naast hem en wreef over zijn rug, in een poging hem te kalmeren.
“Het moet stoppen! U moet het laten ophouden, dokter Kaulitz!”� Tom slikte en keek de jongen aan.
“Je, je mag gewoon Tom zeggen hoor.”� Bill reageerde niet.
De tranen vermengden zich met zijn bloed en drupten dan op zijn T-shirt. Tom trok de jongen omhoog.
“Kom, je kin moet verzorgt worden.”�
Bills snikken klonken door de gang terwijl het geschreeuw minderde. Tom nam hem mee naar de spoedafdeling en bekeek de rode kin.
“Er zit glas in, ik ga dat moeten hechten.”� Bill knikte enkel.
Voorzichtig spoot Tom de verdoving in Bills kin, die de pijn amper leek te voelen. Ze wisselden geen woord terwijl Tom de scherven uit zijn kin haalde en het daarna hechtte. Ten slotte deed Tom een grote waterdichte pleister over de kleine littekens en ruimde alle materialen weer op.
“Gaat het een beetje?”� Bill knikte, maar zijn lichaam verraadde hem.
Hij trilde helemaal en haalde onrustig adem. Tom ging voor hem staan en bekeek hem bezorgd.
“Is er verder nog iets, buiten je kin?”� Bill schudde zijn hoofd. “Bill, hoe ver is hij al gegaan?”�
“Verder dan dit.”� Gaf hij zachtjes toe.
“Bill,…”�
“Morgenavond, morgenavond is het allemaal voorbij. Toch?”� Voorzichtig keek hij Tom aan, de wanhoop was in zijn ogen af te lezen.
“Ik hoop het.”�

Tom liep met Bill mee naar de kamer van Gerry, die door de medicatie lag te slapen. Het deed hem pijn om Bill hier te moeten achterlaten, niet wetend tot wat Gerry in staat was. Hij bleef nog even bij de kamer staan, maar ging dan met een zucht naar de ontspanningsruimte.
Nog voor hij de gang uit was, had hij ineens andere plannen. Een blauw papieren balletje vloog tegen zijn hoofd, en hij kon maar een persoon bedenken die daar verantwoordelijk voor was. Jorinde.
Met een grijns draaide hij zich om en zag hoe Jorinde hem vanuit haar bed onschuldig aankeek.
“Wat is jou probleem jongedame? Het personeel van het ziekenhuis heeft het heel druk en heeft dus geen tijd om spelletjes met jou te spelen. Als je wil spelen moet je maar naar de kinderafdeling gaan, daar waar je thuishoort. Misschien moeten we je maar eens naar een gedragsspecialist laten gaan, die kunnen hopelijk nog wat met je aanvangen. Het is hier een ziekenhuis, dus gedraag je een beetje.”� Tom probeerde het meisje zo serieus mogelijk aan te kijken, maar ze had al lang de slappe lach.
Tom meende geen woord van wat hij zei, en dat wist ze. Tom gaf haar het balletje terug en ze deed de moeite om haar lach te onderbreken.
“Wat was er daarnet aan de hand?”� vroeg ze nadat ze haar laatste lachtraan had weggeveegd.
“Er is een nieuwe patiënt op de gang, hij heeft regelmatig aanvallen, en daarnet dus ook.”�
“Hoe oud is hij? Kan ik er mee spelen?”�
“Nee, hij is 29. Speel jij maar met mij.”�
“Iewl, dat klinkt vies.”�
“Ik ben nochtans de knapste dokter van het ziekenhuis.”�
Die opmerking moest Tom bekopen met een kussen dat naar zijn hoofd vloog. Hij wist het te ontwijken en liep al lachend de kamer uit.
Hij zette zijn tocht naar de ontspanningsruimte voort en liet zich zuchtend in een van de zetels vallen.
“Nu al moe, Tom? Je shift is nog geen vijf uur bezig.”�
“Ik weet het, maar die nieuwe…”� Dr. Wissels knikte begrijpend.
“Kamer zes.”�
“Ja, die, ik heb medelijden met zijn vriend.”�
“Ja, ik heb gezien dat je hem meegenomen hebt, wat had hij?”�
“Glas in zijn kaak.”�
“Ahja, de glasscherven.”�
“Ik kan het niet geloven, naar het schijnt heeft hij al veel ergere dingen gedaan.”�
“Hersenen zijn rare dingen…”� Tom knikte, en toen werd het stil.
Enkel het gezoem van de ventilator van het drankautomaat was nog te horen. Tom en Maarten staarden naar de machine, twijfelend of ze iets te drinken zouden halen of niet.
Uiteindelijk was het Maartens pieper die besloot dat het niet zou gebeuren. Met een zucht keek hij naar het machientje en liep naar de telefoon. Hij draaide het nummer en de telefoon ging slechts een keer over voor er opgenomen werd.
“Maarten Wissels.”�
“Ik wist het! Is Tom daar?”�
“Euhm, ja.”� Verward keek hij naar de witte telefoon in zijn hand en gaf hem dan door aan Tom.
“Tom Kaulitz.”�
“Ik wist het! Ik wist dat het niet jou piepernummer was!”� Tom zuchtte.
“Jorinde, ik kan je niet de hele tijd entertainen. Luister wat muziek ofzo.”�
“Maar Tom! Die jongen hier verder op de gang doet weer zo eng!”�
“Je bedoelt die ene waarmee je niet mag spelen?”� vroeg hij half grinnikend, half ongerust.”�
“Ja, die.”�
“Goed, ik zal even komen kijken.”� Hij hing op. “Ze denkt dat Gerry weer een aanval heeft.”�
“Dan moeten we gaan kijken.”� Al snelwandelend liepen het doktersduo naar de afdeling.
Nog voor ze de kamer bereikten, wisten ze dat het meisje gelijk had gehad. De jongen rukte de deurklink van de deur van de badkamer bijna los en had opnieuw zijn infuus losgetrokken, maar waar was iedereen?
Maarten en Tom liepen op Gerry af. Met z’n twee duwden ze hem weer op het bed en terwijl Tom hem daar probeerde te houden, gaf Maarten hem een middel om te kalmeren. Met onrustriemen maakten ze zijn armen vast en sloten zijn infuus opnieuw aan. Wanneer die klus geklaard was, haalden ze opgelucht adem.
“Waarom had niet gewoon die deur opengedaan? Waarom moest dat met zoveel geweld?”� vroeg Maarten zich luidop af.
Tom keek de kamer rond, er miste iets. Langzaam ging hij naar de deur de Gerry net bijna vermorzeld had. Hij legde zijn oor ertegen, maar hoorde niets. Zachtjes klopte hij op de deur.
“Bill? Zit je hier?”� Hij hoorde binnen iets, maar kreeg geen antwoord. “Bill, het is voorbij, je kan naar buiten komen hoor.”� Er gebeurde niets.
Er ging een halve minuut voorbij voor Tom een klik hoorde, maar de deur bleef dicht. Hij duwde traag de deur open en zag Bill in de douche zitten, zijn knieën opgetrokken, zijn armen eromheen geslagen, zijn gezicht erin verscholen. Voorzichtig ging Tom naar hem toe en knielde bij hem neer.
“Heeft hij je pijn gedaan?”� Bill schudde zijn hoofd. “Je, je kan weer naar binnen, als je wil. Hij slaapt en we hebben hem vastgemaakt.”� Opnieuw schudde hij zijn hoofd.
“Nee, ik wil hem even niet zien. Ik wil gewoon, even ergens zijn waar hij niet is.”�
“Je kan wel wat slaap gebruiken.”� Tom stond recht en hielp ook Bill met rechtstaan. “Ik zal je naar een bed brengen.”� Hij reageerde niet.
Ze kwamen de kamer binnen, en gelijk met hen kwam er nog een leger dokters binnen.
“Waar waren jullie?”� vroeg Maarten meteen.
“Noodgeval op een andere verdieping, we wisten niet dat hij een aanval had.”�
“Het is al in orde, jullie kunnen weer gaan.”� De dokters wierpen nog een blik op Gerry en verlieten dan de kamer.
Ook Maarten, Tom en Bill verlieten de kamer. Ze liepen naar het einde van de gang. Een déjí  vu gevoel overviel Tom toen een blauw papieren balletje tegen zijn hoofd vloog. Met een ruk draaide hij zich om.
“Jorinde, dit is niet het moment om je te vervelen.”� Zuchtte Tom toen hij de kamer inliep, gevolgd door Bill, om het balletje terug te geven.
“Wie is dat? Mag ik met hem spelen? Of is hij ook te oud?”�
“Ik weet niet hoe oud hij is, maar je mag niet met spelen, hij heeft rust nodig.”�
“Ik ben 26, en als het je niet uitmaakt, ik denk niet dat ik in staat ben om te slapen.”�
“Je bedoelt dat je hier wil blijven?”� Hij knikte. “Mij maakt het niet uit. Maar je laat hem heel, begrepen?”� vroeg hij terwijl hij Jorinde een waarschuwende blik gaf.
Ze stak haar duim op en Tom verliet de kamer, hopend dat hij straks inderdaad nog een hele jongen vond.

[reacties??]

Reacties: