FanFic.nl

Rose [Vamps]

Revival [03]

De volgende ochtend was Rin er nog steeds. Hij was heel de nacht wakker geweest, en Emelie was bij hem gebleven. Ze had hem proberen afleiden met jeugdherinneringen, en had de hele doos pijnstillers op haar kamer gehouden, samen met drie flessen water. Alles was op nog voor de zon effectief de nacht had weggejaagd.
Om zes uur bevrijdde Emelie zich uit haar ongemakkelijke positie en liep naar beneden om koffie te zetten. Op de keukentafel lag een zak croissantjes en een dagverse krant, ten teken dat haar vader al lang bij de bakker en de krantenwinkel was geweest en nu al op zijn werk of onderweg was. Wat haar moeder aan het doen was, kon haar totaal niet beroeren. Die lummelde toch maar wat aan.
Met de kan koffie, twee bekers, de krant en de croissants waggelde ze weer naar boven, naar haar slaapkamer. Rin zat op de vensterbank, drukte zijn gloeiend hete lichaam tegen het koude glas. Het laatlentezonnetje piepte over de enorme wilgen in de tuin.
‘Ik heb ontbijt. Je ehm... je hebt toch honger?’ vroeg Emelie en zette alles op de grond neer. Rin liet zich van het marmer zakken en vouwde zijn handen om de kan koffie.
‘Redelijk. Emms, waarom doet dit geen pijn?’ Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar zijn handen, die niets van de hitte leek op te merken. Zijn huid werd niet rood, hij voelde geen brandend gevoel door zijn handen trekken. Het enige dat hij voelde, was de pulserende vlam in zijn borstkas.
‘Laat los. It’s freaking me out.’ Ze reek hem een croissantje aan en nam er zelf ook een, terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar haar beste vriend keek. Hij was aan het veranderen, dat zag ze. Misschien moest ze toch geloven dat haar beste vriend een vampier aan het worden was. Een andere verklaring was er niet.
Zo kreeg hij zichtbaar een paarse kleur onder zijn ogen. Het waren geen wallen, maar het geleek er op. Het beaccentueerde wel zijn paar donkerbruine kijkers, maar of ze dat wel zo goed vond.
Zijn huid bleef lijkbleek, maar nu werden ook zijn lippen grauw. Enkel door de pijn die hij voelde, bleef zijn lichaam op de temperatuur die het had. Maar Emelie vreesde dat als de pijn over was, hij ook niet meer warm zou zijn. Dat hij voor eeuwig koud zou zijn, een levende dode.
Het viel haar moeilijk te aanvaarden wat er met haar beste vriend gebeurde. Hij had het in zijn leven al moeilijk genoeg gehad, waarom moest dit er nu nog bij?
Halverwege zijn croissant begon hij te stuiptrekken. Hij rolde jammerend over de grond en probeerde iets vast te grijpen, maar alles glipte uit zijn handen. Hij kraste met zijn nagels in het parket en huilde zo hartverscheurend dat Emelie als aan de grond genageld zat.
Tien minuten duurde het. Tien minuten die tergend langzaam voorbij slopen voor beiden. Emelie die aan de zijkant stond en niets kon doen dan toekijken, en Rin die over de grond rolde en de ergste pijn die hij ooit gevoeld had moest verduren. Als een zielig hoopje ‘mens’ bleef hij op de grond liggen hijgen en huilen toen het afgelopen was.
Nog tien minuten later besefte hij dat hij helemaal leeg was. Geen pijn, maar ook geen enkele emotie. Niets. Leegte.
Hij wist niet of het echt zo’n verbetering was. Toen hij nog inwendig aan het sterven was, had hij nog de hoop dat het ooit zou ophouden. Dat er periodes waren waarin de pijn minder leek, enkel nog oppervlakkig onder zijn huid schemerde. Nu wist hij niet wat te verwachten.
Na de eerste verbazing kwam nieuwsgierigheid. Hij richtte zich zonder al te veel problemen op en klopte het stof en de houtschilfers van zijn broek. Toen liep hij naar de badkamer. Emelie volgde hem op de hielen, bang voor wat er zou gebeuren. Ze had ook totaal géén idee van wat er op dat moment door hem heen ging. Ze wist niet of de pijn nu opgehouden was of niet, en wat hij nu precies was. Was hij nu een volledige vampier? Of hoe zat dat?
Terwijl Emelie vol vragen zat, was het in Rin’s hoofd ook niet bepaald stil. Hij vreesde geen spiegelbeeld te zien, maar dat zag hij wel. Maar wat hij zag, beviel hem niet.
Hij was nooit echt bruin geweest, maar dit sloeg alles. Hij was gewoonweg krijtwit!
Hij haalde voorzichtig een hand door zijn haar. Het hing slapjes naar beneden en kleefde aan zijn hoofd van het zweet. De paarse wallen vielen hem ook op, net als het gebrek aan kleur in zijn lippen.
Toen hij zijn tanden bekeek, zag hij twee scherpe hoektanden. Daar schrok hij van. Hét bewijs dat hij was wat hij was, en dat alles van zijn nieuwe gedaante ontworpen was om te moorden.
‘Hoe gaat het?’ slikte Emelie. Rin keek om, naar zijn beste vriendin, en strekte zijn armen uit. Onwennig dook ze in zijn armen weg, drukte haar hoofd tegen zijn borstkas en blies zachtjes uit.
‘Het gaat wel. Denk ik. Het is gedaan. Denk ik.’ Ze lachten allebei zachtjes.
Rin keek nog even naar zijn spiegelbeeld en vroeg toen of hij mocht douchen. Emelie knikte en liet hem achter in de badkamer. Na nog een laatste blik in de spiegel stapte hij in het douchehokje en douchte zich snel.
Hij voelde zich al heel wat beter toen al het vuil van zijn lichaam gespoeld was. Met een handdoek rond zijn heupen stapte hij de gang op.
De moeder van Emelie, Claudia, kwam net uit haar slaapkamer. Ze had een openstaande blouse en een kort rokje aan, in haar handen droeg ze een paar hakken.
‘Hey Rin, ik wist niet dat je er was.’ glimlachte ze en schudde haar haren een beetje door elkaar. Plots werd Rin voor het eerst overvallen met iets dat onlosmakelijk bij zijn leven zou horen: de drang naar bloed.

Reacties: